Ik ben nieuw hier en ik wil graag mijn verhaal kwijt.

Ik ben al anderhalf jaar in een relatie met voor mij mijn ware. Onze relatie begon, ik zal er geen doekjes omheen winden, al niet zo gemakkelijk. Hij twijfelde erg maar uiteindelijke wilde hij dan toch een relatie met mij beginnen. Dit ging 9 maanden goed, we waren erg gelukkig met elkaar. Tot ik, na een stomme ruzie die nergens over ging, aan hem vroeg of hij het nog wel met mij zag zitten. Hij zei dat hij niet het gevoel had dat hij mij miste als we een paar dagen elkaar niet zagen, en dat hij niet zeker wist of hij wel evenveel van mij hield als ik van hem. Hij ging weg en ik was er helemaal kapot van. Ik snapte er niks van, hij had geen signalen gegeven, ik dacht dat we het nog gewoon heel goed hadden samen.

Na vier dagen heb ik hem gesmst dat ik graag nog een keer wilde afspreken zodat ik wat vragen beantwoord kon krijgen en ik daarna verder kon gaan. Dit deden we de dag erna, en we hadden een goed gesprek. Ik zag aan alles dat hij heel blij was om me weer te zien, en hij zei dat hij me heel erg had gemist in die vijf dagen! We besloten toch weer verder te gaan, we zijn op vakantie naar Spanje gegaan en het was echt weer helemaal geweldig. Ja, soms had ik nog wel eens m'n twijfels over hem, zal hij het niet weer zomaar uitmaken, is hij nog wel echt gelukkig met mij, maar al die vragen beantwoorde hij positief. Nee hij zou het echt niet meer uitmaken, hij houdt heel veel van mij, etc.

Tot ongeveer twee weken geleden. Ik merkte aan wat dingetjes dat hij onze relatie liet verwateren. Hij smste niet meer uit zichzelf, was soms heel koeltjes tegen me. Ik dacht en hoopte dat dit een dip zou zijn. Ik besloot er met hem over te praten. Hij zei dat hij nog heel veel van me houdt, en ik heel dierbaar voor hem ben, maar dat hij niet meer verliefd is. Nee zei ik, verliefdheid gaat ook over, dat gaat over in houden van. Maar hij dacht niet dat z'n gevoel goed was en dat het beter was om uit elkaar te gaan. Dit was weer zo'n shock voor mij, ondanks de tekens. Ik zei dat hij weer te snel handelde, dat hij de vorige keer het ook niet meer zag zitten, en na vijf dagen toch spijt kreeg en me miste. Dat hij het nog wat tijd moest geven, dat wij het nog wat tijd moesten geven. Hij is voor mij de ware en hij kon onze relatie van anderhalf jaar toch niet weer zomaar afkappen!

Dus nu hebben we een time-out van twee weken. Niet bellen, smsen, of elkaar zien. Over twee weken spreken we in de stad af en dan gaat hij zeggen of hij van gedachte is veranderd of niet. Of dat ik misschien wel van gedachte ben veranderd. Op dit moment voel ik me zo hopeloos en verdrietig. Ik weet dat onze relatie niet door kon gaan zoals het ging, maar deze man is echt de ware voor mij, ik zou alles aan onze relatie willen doen. Ergens weet ik dat ik geen hoop meer moet hebben, maar ik weet gewoon niet wat ik zonder hem moet. De vorige keer miste hij me ook, dus waarom deze keer niet? We hebben echt een hele fijne relatie gehad en behalve mijn grote liefde is hij ook m'n beste vriend, die ik gewoon niet kan missen. Ik ben zo radeloos, maar ik zal geduld moeten hebben en deze twee weken afwachten. Ik hoop dat hier schrijven me een beetje steun geeft, ik kan de afleiding wel gebruiken...