Na een tijd geen blog te maken, schreeuwt mijn gevoel het nu toch te doen! Er is genoeg gebeurd te afgelopen dagen, en telkens op momenten dat ik dacht het er gaat iets gebeuren had ik het bij het juiste eind, raar maar waar.
Moet er wel bij zeggen dat het me steeds beter lukt mijn ex los te laten, en haar dan ook steeds minder mis. Ik hou nog steeds ergens de weken bij zo weet ik dat het aanstaande vrijdag toch alweer 14 weken geleden is dat plots alles ophield, echter is de tijd voor mijn gevoel wel voorbij gevlogen.

Ik ga voornamelijk al met totaal andere gedachten slapen, zij is niet meer het laatste waar ik aan denk voor ik ga slapen. Laat staan als ik wakker wordt is zij inmiddels ook niet meer het eerste waar ik aan denk! Erg lekker allemaal, er zijn zelfs echt dagen dat ik haar zo goed als vergeten ben, dan flitst ze hier een daar nog wel eens voorbij maar ook niet meer dan dat.

Alleen nu moet mijn gevoel even zijn verhaal kwijt aan iedereen! Het begon namelijk allemaal zaterdag avond toen ik lekker op stap was, de vorige week ging als vrij goed. Dus zaterdag met alle goede moed op stap, was weer eens echt gezellig tot ik op een gegeven moment haar oom daar ook aantrof hij kwam naar me toe, hadden een korte babbel alsof er niks gebeurd leek. Toen kwam toch weer even een besef en wat herinneringen en verlangen naar haar bij me boven. Waarschijnlijk speelt alcohol hier ook een rol in, maar al met al heb ik me daarna ook gewoon goed weten te houden alleen het thuis komen voelde verschrikkelijk weer alleen naar bed.

Toen het inmiddels zondag was en ik goed had geslapen was dat gevoel weer totaal verdwenen toen ik s'morgens wakker werd en heb ik lekker van mijn vrije dag kunnen genieten en wat kunnen ondernemen met mijn vrienden. Dus afleiding is er genoeg!

Maar nu was het dus maandag de schoolweek begon weer, ben met een goed gevoel opgestaan en naar school gegaan, ik kon mee eerst wel eens druk maken over het feit dat ik haar tegen zou kunnen komen in de bus en/of het station. En net zo was het die dag, ik ging naar huis. Ik zag een bus aankomen met veel mensen, ik dacht nog in mezelf "wedden dat zij er dadelijk ook bij loopt!" en rara wie zie ik daar lopen?!.... Juist, mijn ex.. mijn hart ging even tekeer voor een pietluttige seconden daarna voelde ik me weer lekker kalm, al liepen de zenuwen wel even op toen ze mijn kant op kwam, ze had me inmiddels al zien staan een glimlachte ook naar me. Maar nu kwam ze dus mijn kant op, ze liep me voorbij en zei gedag!

Ik voelde me tot op dat moment super, alsof ik de hele wereld even kon! Er viel namelijk een gigantische last van me schouders af! Ik dacht dat ze nog steeds kwaad op me zou zijn en hier kon ik nog wel eens over piekeren maar het feit dat ze naar me lachte en me gedag zij deed me ergens beseffen dat het inmiddels wel weer ergens oké is tussen ons! En fijne gedachte, maar gevolg is wel dat ze dus ook bij me in de bus zat.. Ook daar zag ik haar oude vertrouwde lach mijn kant op komen. Ik had tijden niet zo ontspannen in de bus gezeten, echter toen ik zelf thuis was brak er even iets.. Tranen moesten even de druk van de ketel halen en ik heb dus sinds een behoorlijke tijd weer een traan gelaten. Maar waarvoor is dan vaak wat ik me bedenk als ik weer tot in keer kom.

Ik heb toen eerst mijn soort van frustratie er lekker weten uit te sporten en s'avonds nog een lekker uurtje hardlopen. En mijn hart hier op de site via de chat kunnen luchten! Dus weer met alle goed moed naar bed en lekker slapen zodat het dinsdag weer allemaal normaal zo zijn. En zo was het ook, godzijdank even niets aan me hoofd en me redelijk lekker voelen en daar dan maar even van weten te genieten.

Maar vandaag (woensdag) trof ik haar dus weer! Zo zie ik haar dus tijden niet of vang ik niet meer op als een glimp. En nu tref ik haar alleen al 2 keer deze week in de bus. Maar ze zag me dus zitten keek me aan en lachte, ze nam plaats op de stoel recht voor me! Iets wat ik ergens klote vond maar toch. Ze zei me gedag en vroeg hoe het met me ging, ik ben voor mijn gevoel fijn eerlijk geweest en heb haar kunnen zeggen dat het wel goed met me ging en gaat! en heb haar nog hetzelfde gevraagd, waar ik ook normaal antwoord op kreeg.

Toen draaide ze zich om en deed haar muziek in. Ondertussen stonden mijn tranen al weer klaar om te vloeien, maar ik wou dit niet.. zeker niet in het bijzijn van haar laat staan in het openbaar! Ik hou me al tijden echt goed en wou het niet laten verzieken, en dat is me dan ook gelukt.. Na een tijdje in de bus trok dit ook weer weg, wat me toen ook opviel is dat me hart geen rare bons maakte op het moment dat ik ze zag, wat maandag nog wel het geval was. Maar toch heb ik tijdje in de bus gezeten op momenten dat ik voor me uit keen en haar van achteren zag dat er veel aan me voorbij flitste van herinneringen tot vragen, maar ook die behoefte verdween na loop der tijd.

Inmiddels aangekomen op station stappen we uit ze liep een stuk voor me, ze moest de bus hebben, ik de trein. Ergens deed het me zo veel, ze zocht nog wat oogcontact.. Dus ik weer deels van slag maar inmiddels aangekomen op school heb ik me er weinig met bezig weten te houden.

Maar eerlijk is eerlijk, ik ben stiekem wel benieuwd hoe dit gaat aflopen haha, echter zit ik nergens op te wachten en probeer ik alle hoop die ergens van binnen zit te laten varen. En inmiddels weer vooruit te kijken in plaats van achteruit! Maar wat ik me wel af vraag is: "Ben ik er bijna?" of waar sta ik ergens in mijn proces?

Groetjes, Kaasboer