ik moet naar de psychiater zegt mijn beste maat. ze kennen mij alleen als iemand die niet snel van zijn stuk te brengen is, onverstoorbaar, kalm en rustig. mijn relatie is beëindigd ben een keer al trillend binnengekomen, overspannen, zenuwachtig. mensen kennen mij niet meer, en kijken mij raar aan. ik ad niet meer, viel 10 kilo af, wist niet waar ik het zoeken moest, beetje op hol geslagen.

ja ik ben cool, maar wel een mens, ik heb ook gevoelens, als er iets breekt bij mij doordat mijn soulmate er niet meer is, ja dan zakt opeens alle grond onder je voeten weg, ik krijg haar niet meer terug, ze heeft steun gezocht bij een andere man, huis is leeg, bestaan is zinloos geworden.

mijn ex zag mijn gevoelens niet, kon niet door mij heenbreken, ze vertelde dat wij niet bij elkaar passen. uitersten. maar uitersten trekken elkaar ook aan. nu heeft ze soort bij soort en daar voelt ze zich veel beter bij, sluit in ieder geval wel valse hoop uit, is duidelijk.

ik denk wel dat ik nu het ergste heb gehad, overspannenheid neemt langzaam af, rust komt weer terug, maar jezus wat een heftige maand is het geweest, kon nergens meer aan denken als aan mijn ex, moest het kwijt aan iedereen die het maar wilde horen, en ja ze werden schijtziek van mijn verhalen, kenden mij helemaal niet zo.

je merkt wel dat je eigenlijk bij niemand hiermee terecht kan, heb liever griep als dit, dan heb je tenminste echt iets, want de meeste mensen denken dat het niets is, zeker als je normaal vrij nuchter overkomt herkennen ze je niet meer. nou voor mij is dit de heftigste gebeurtenis in tig jaar.

ik heb gedate, maar nog steeds projecteer ik haar als de mooiste vrouw die ik mij kan voorstellen, achterlijk, kan het niet uit mijn hersens krijgen, zit met een hele leuke date maar ze doet me niks, shit hoe kan dat.