Dag M,

Het gaat me niet, je spookt de hele tijd rond in m'n gedachten.

Je hebt me zoveel pijn gedaan, mijn hart gebroken, vermorzeld, vertrappeld. En toch, toch zou ik liefst van al in je armen liggen.

Ik denk veel aan wat we hebben meegemaakt, vele leuke momenten en mooie ervaringen, en die mis ik zo fel. Ik denk ook aan wat ik verkeerd heb gedaan. Wat ik anders had kunnen doen, maar ik besef dat er eigenlijk niets is wat ik had kunnen doen. Je bent gewoon een twijfelaar. Al na de derde date begon je te twijfelen. Ik was je type niet, het ging te goed, maar toch twijfelde je. Daarna lang niet meer (jaren), zo herinner ik het me toch. Een beetje moeilijk moment na het samenwonen, maar dat was over de takenverdeling en omdat ik me niet goed in m'n vel voelde. Heb me toen herpakt, leren leven in het heden ipv denken over de toekomst.

Alles ging goed, even een dipje enkele maanden na de verloving omdat er bij jou dingen verkeerd zaten, door je verleden, je kon je niet geven, niet helemaal laten gaan. Was dat echt door je verleden, of was je gewoon niet tot me aangetrokken? Als dat zo is, hoe komt het dan dat in het begin en de laatste tijd, de laatste 1,5 jaar die passie er wel was, en zelfs elke dag meer. Op het laatste kon je je zelfs wel laten gaan, je genoot van het vrijen, dat zag ik, en je liet het ook zien. We kusten terug met passie, we planden de toekomst.

Wat is er plots dan misgegaan? Ja, ok die twijfel, maar daarna, je was even zo onzeker, dacht dat ik je los ging laten, vroeg me af en toe of ik je nog vertrouwde. Je had echt schrik dat ik je ging verlaten. Dat had je trouwens nog enkele keren gehad in het begin. Het was toen voor me niet gemakkelijk, had schrik van je twijfel. Maar uiteindelijk heb ik me wel laten gaan, me volledig gegeven, je m'n vertrouwen en echte liefde gegeven. Er was nog een weg af te leggen, maar net omdat alles terug in opwaartste spiraal ging, het steeds beter aanvoelde, heb ik de klik gemaakt om ervoor te gaan.

Die laatste dag, wat ging er toen dooe je hoofd? 'S morgends nog zo goed, 's middags nog die lieve smsjes, en 's avonds was het gedaan. Wat is er die namiddag gebeurd? De twijfels zijn teruggekomen veronderstel ik, en je innerlijke stem gaf aan dat het niet goed ging komen. De vorige keer, vertelde je, was het een bevlieging, het overviel je, maar direct erna wou je niet meer weg, kon je niet zonder me. Wat was er nu dan anders? Of is het gewoon omdat er twijfel was, omdat je beeld van de ideale partner anders was? Trouwens, iedereen heeft wel eens twijfels, zelf had ik die ook. Maar die wogen niet op tegen mijn gevoel, mijn liefde voor jou.

Heb je ergens een verstandsbeslissing genomen? Hoe kon je anders die klik zo snel maken. Dat begrijp ik echt niet! Waarom heb je ja gezegd toen ik je vroeg met me te trouwen, samen de rest van ons leven te delen? Waarom was je toen echt oprecht blij en zo gelukkig? Ik zag toen geen twijfel, en vertrouw op m'n instinct, ik ben iemand die snel dingen ziet, maar toen zag ik alleen dat je gelukkig was.

Je hebt soms zo'n rare kijk op het leven, soms je vind het leven zo zwaar, te druk, je vind nergens rust. Niet op je werk, niet thuis,... Altijd maakte je je zorgen, over de wereld over de dieren en dierenleed, het leed in de wereld, onrecht. Je vond gewoon geen rust op alle gebied.
Je hebt nog veel te verwerken uit je verleden, en was er ook mee bezig. We konden zo goed praten, steunden elkaar. Je stelde me dingen voor, dat ik op werkgebied risicos kon nemen omdat ik altijd op je kon terugvallen. Zelfs nog kort voor je weg ging.

Dat doet me allemaal denken in de richting van een impulsieve beslissing, deels uit gevoel en deels uit principe, schrik voor de toekomst. Je kon gewoon nog niet gelukkig zijn. Je voelt je beter alleen, zoals je vroeger alleen was om dingen te verwerken. Je bent zo lang ongelukkig geweest, dat dat het enige is wat je nu rust kan brengen. Jezelf ongelukkig maken, alleen gaan wonen, alleen daar denk je nu rust te kunnen vinden. Dat voelt voor jou het vertrouwelijkst aan. En dat begrijp ik.

Maar ik denk dat als je nu dingen gaat verwerken, alleen gaat zijn, dat je op een dag mischien zal beseffen dat je het beste wat je ooit overkwam hebt weggegooid. Wel, als dat moment er komt, heb geen schrik om me terug te contacteren. Zoek het niet ergens anders, zoek geen slechte onrespectvolle relatie zoals je er had voor mij. Kom dan aub terug. Mijn liefde voor jou is zo groot, dat ik denk in staat te zijn je dit te vergeven.

Je hebt me de laatste twee dagen al drie keer gecontacteerd. Een briefje en twee droge smsjes. Maar ik ga er niet op reageren. Je bent gewoon de dingen aan het afronden. Je hebt nog geen tijd genoeg alleen gehad.

Natuurlijk loop ik nu niet achter je na. En ik verwacht dat je me ook een duidelijker signaal geeft als je ooit terug wil. Maar jou kennende, zelfs als je terug wil, zal je me niet snel iets laten weten. Je respecteert mij daarvoor teveel, je wil me niet aan het lijntje houden, je wil dat ik verder ga en gelukkig wordt. En dat begrijp ik wel, maar toch, toch blijft de deur voor jou op een kier.

Man, man, er gaat zoveel door mijn gedachten, ik krijg het niet allemaal neergeschreven.

Maar ik mis je, na alles, ik mis jou echt! Het was (en is) echte liefde...
Op dit moment, hoe moeilijk ook, moet ik hard zijn en voor mezelf kiezen. Ik wil mezelf geen hoop geven en daarom reageer ik niet op je berichtjes.

Dat is beter voor mezelf, en als je daardoor wat meer nadenkt, des te beter... Denk na, neem tijd voor jezelf, laat je twijfel gaan. Het zal ooit wel tot je komen. En kom je tot het besluit dat je de goede beslissing nam, fijn voor jou. Tegen dan ben ik hopelijk terug gelukkig. Draait het anders uit, en wil je me terug, hou het dan niet voor jou, doe er iets aan, vecht ervoor. Het zijn niet altijd de mannen die moeten vechten voor de relatie, het is nu aan jou...

Lieve groetjes,
S