Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
Het is nu zeven dagen geleden dat ze het heeft uitgemaakt,
De eerste paar dagen kon ik me nergens toe aanzetten, niet geleerd voor tentamens, niet kunnen werken. Maar zit nu gewoon weer te werken, en kan weer zo nu en dan lachen met mijn colega's.
En dan heb je daar soms de dagen tussen zitten dat het slcht gaat, ze worden minder en dan denk ik, was het me zo weinig waard? Moet echter nog steeds mezelf toespreken om haar niet te bellen of te mailen.
En vraag me af of wat ik voel normaal is.
misschien heeft het uithuilen bij- en uitvoerig bespreken met vrienden toch meer goed gedaan. Maar ik voel me schuldig dat ik nu weer kan lachen om een grap.
Groetjes
6'je
Hoi 6je,Waar jij nu last
Hoi 6je,
Waar jij nu last van heb..dat schuldgevoel..is een punt waar iedereen onder gebukt gaat..gek genoeg. Alsof het verdriet van het verlies nog niet genoeg is..er moet ook nog een overdosis 'schulgevoel' bij zitten als je ondanks het verdriet ergens lol om kan hebben. Het is een klassieke 'straf' die iedereen zich vrijwillig oplegt. Want zoals zovelen misschien denken MAG je geen plezier hebben als je ldvd hebt.
Dan schijn je te denken dat als je ondanks alles toch nog ergens om kan lachen, het niet 'ernstig' genoeg is.Dat je niet ldvd-waardig bent. Het ontzeggen van een pleziertje staat meestal nummer 1 op de lijst van wel en niet te mogen. Als je ook ergens lol om hebt, word er meteen een sticker op je geplakt dat het allemaal 'wel mee zal vallen'..toch? Dan is het voor de buitenwereld een teken dat het 'wel niet zo diep' heeft gezeten...Dus lachen tijdens ldvd is uit den boze.
Zo geldt dat ook voor andere dingen hoor, die ongemerkt door jezelf bestempeld worden als 'mag niet'. Heel veel gebroken harten ontzeggen zich juist de dingen die helend kunnen werken. Pas na een hele poos 'mogen' ze van zichzelf weer bv een bloemetje kopen, een lachfilm bekijken, iets eten wat ze al jaren niet meer gegeten hebben, uitgaan, vrienden bezoeken,eigen keuzes maken in te dragen kleding..noem maar op. Pas als ze door hebben of horen of zien dat de ex ook zijn eigen gangetje gaat en er weer lekker op los leeft, dan is het meestal een soort 'woede' die die dingen weer triggerd, met de achterliggende gedachte: wat hij of zij kan, kan ik ook! Of: waarom zou ik me dat ontzeggen..`k ben toch vrij nu?..Sommige doen er jaren over om weer plezier voor zichzelf toe te laten.Terwijl het beste medicijn, plezier en lachen is...maar in het begin word dat gedaan als een boer met kiespijn.
Ik zeg: Gooi dat schuldgevoel lekker overboord en lach wanneer je de kans maar krijg...pak elk pleziertje aan met beide handen..zo vaak als je kunt, zonder je daar schuldig over te voelen.Of je nu maar 1 dag ldvd hebt of 10 jaar...Lachen om die mop of grap..je doet er niemand kwaad mee en laat de rest maar kletsen of vinden...Jij weet beter...
Een warme groet,Free Spirit
Ik ben slechts jou in een andere vorm...
ik weet hoe je je voelt,
ik weet hoe je je voelt, mijn relatie van meer dan een jaar is ook voorbij. toch wil je hem/haar spreken. ik denk ook steeds aan hem en droom over hem. het is heel moeilijk om je geliefde los te laten. die is opeen uit je leven. alsof ie dood is zo moet je er om rouwen. maar over een tijdje voel je je vast al beter, je moet hier even door heen en dat is niet makkelijk. maar geniet echt van de leuke dingen , denk je dat je ex dat niet doet? die gaat ook veder en dat moet jij ook doen! sterkte!