Geen idee waar ik moet beginnen............... Voel me onwijs verdrietig...... Ik maak vaak een grapje en zeg dan dat ik er een boek over kan schrijven, genaamd: Chronische wallen! (Van het huilen hihi)

10 maanden geleden kreeg ik de mededeling: Ik weet niet of dat ik nog wel op de goede manier van je hou. En heeft hij mij en ons zoontje van 4 maanden verlaten. We hadden een relatie van 4 jaar en alles voor elkaar. Huis, boompje en zelfs een beestje die net geboren was!

Een week later (na heel veel controleren en na neuzen) kwam ik erachter dat er een ander in het spel was...... Eindelijk na heel veel erom vragen gaf hij dit dan eindelijk toe.

Ik heb 6 weken alleen in ons huis gewoond. Toen ben ik met L (m´n allerliefste zoontje) bij mijn ouders ingetrokken. Daar hebben we 3 maanden gewoond. Vond het super dat mijn ouders ons wilden steunen. Maar anderzijds was dit een hele moeilijke periode. Ik wilde niet een baby groot laten worden samen met mijn lieve ouders. Ik wilde dat met mijn ex! Na die 3 maanden ben ik terug gegaan naar onze eigen koopwoning. Ik vond dat ik wel genoeg ellende had gehad en dat hij nu maar eens moest gaan vertrekken! Totdat ik iets voor onszelf gevonden had. Maar hij ging niet weg. Daarentegen kreeg ik te horen dat hij het allemaal niet wist en hoopte dat het ooit weer goed zou komen tussen ons. Ik wilde niets anders horen en putte hier weer hoop uit. Dus ging ik met L met veel moed in ons huis wonen. Daar kwam ik erachter dat hij nog steeds met E contact had ( een meisje van 23 jaar en 10 jaar jonger dan mij en mijn ex, een collegaatje......) Ik voelde me opnieuw vernederd, beledigd, bedrogen bla bla bla...... 2 maanden later ben ik met L in een ander huis gaan wonen. Heb het leuk opgeknapt en gezellig ingericht. L voelt zich volgens mij happy en lacht elke dag weer! Ik kan de draad heel moeilijk oppakken. Mijn ex blijft in mijn leven en steeds als ik zeg dat ik duidelijkheid wil wordt hij boos! Er is nog steeds contact met E ookal zegt hij van niet. Ik check vanalles en kom er toch wel achter. Ondanks dat wil ik mijn gezin compleet houden. Hoe raar kan een mens zijn???? Ik ben tot op mijn ziel door een hel gegaan van verdriet en nog wil ik het een kans geven? Steeds als ik het met hem bespreek krijg ik te horen dat we het nog wel een keer proberen. Maar uiteindelijk verandert er niets in de situatie. Nu heb ik hem het voorstel gedaan vandaag dat hij een maand hier mag wonen en dan kunnen we kijken hoe we ons voelen....... Dit was natuurlijk niet wat hij wilde. Ik voel me een pingpong bal en heb het gevoel dat ik er nooooooiiiiiittttt meer uit ga komen. Ik wil hem vergeven en het proberen maar krijg steeds een halve kans.

Ik moest dit verhaal echt even kwijt. Verschrikkelijk dat lieve mensen dit kan overkomen, maar toch hoop ik stiekem door dit blog verhalen te lezen van mensen die zich na zo´n absurde situatie weer gelukkig zijn geworden met of zonder.............