Hee lieve mede-LDVD-ers,

Ik heb alweer twee weekjes geen blog geschreven. De dag na mijn vorige blog (nu twee weken geleden) nam mijn ex weer contact met me op. Hij had m'n carnavalspak nog gevonden (had daar inderdaad naar lopen zoeken). Ik zei dat ik wel een nieuwe kocht (voelde als een excuus om weer contact te hebben). Hij bleef echter aandringen en kwam langs. Hij vroeg hoe met met me ging, ik antwoordde dat het goed ging. Ik stelde dezelfde vraag aan hem en hij zei dat het helemaal niet goed met hem ging. Dat iedereen dacht dat het goed ging, maar dit helemaal niet het geval was. Ik vroeg of ik iets voor hem kon doen en hij zei: nee, dat kan niemand.

Hij stond daar, zo hulpeloos. Ik huilen. Hij zei: ga jij maar verder met je leven. Ik zei nog: denk je nou echt dat ik verder met m'n leven wil zonder jou? Ik zag dat hij niet wist wat hij moest zeggen. Hij liep weg. Liet me daar staan, huilend op m'n stoep. Later die avond belde hij op: hij voelde zich schuldig. Hij vond dat hij niet bij mij kon aankloppen nu hij het moeilijk had. Hij had verder niemand met wie hij echt kon praten, niemand die hem begreep. Maar hij had een beslissing gemaakt en het was niet eerlijk om nu naar mij toe te komen. Ik zei nog, dat we konden praten als vrienden. Dat ik graag wilde dat hij praatte. Hij zei dat dat niet eerlijk zou zijn. Ik vroeg hem hoe hij dacht dat dit was: dat hij nu wel aangaf dat het niet goed ging, maar niet met me praatte. Ik vroeg hem of het niet te maken had met mij vertrouwen (daar heeft hij altijd moeite mee gehad).. Hij zei dat dit niet het geval was, dat hij het er ook verder niet meer over wilde hebben. Ik stuurde hem de volgende dag nog een smsje: Vertrouw me nou eens! En later die ochtend: Ik hou van je, of we nou samen zijn of niet.

En dat was heel stom. Ik heb er ook niets op terug gehad. Maar ik zat er die dag zo doorheen. Hij was helemaal kapot en ik kon er niets aan doen. Ik was zo uit m'n doen die dag. Vond het zo erg. Daarna heb ik niets meer van hem gehoord en dat is nu bijna 2 weken geleden. En ik vraag me af hoe het met hem gaat... Na alle dingen die hij heeft gezegd.. Wat is waar..? Is z'n gevoel er echt nog? Wat houdt hem tegen? Of is hij in die 2 weken verder gegaan met afsluiten? Ik heb het idee dat hij nog steeds niet wist wat hij wilde.. En daarom iedere keer wat anders zij.. Maar ondertussen woon ik alweer 4 maanden op mezelf.. Dus er is best een kans dat hij daar al aan gewend is.. en voor mij voelt het alsof we nog steeds niet uit elkaar zijn.. Ik ben zo bang dat de hoop die ik heb onterecht is.. Ik ben er zo bang voor.. Dat ik blijf hopen op iets wat niet komt.. en hij ondertussen verder gaat.. Ik ben zo ontzettend bang..

En ondanks dat er geen contact is, heb ik geen rust. Ik ben vorige week een weekje weggeweest op wintersport. Ik heb er niet van kunnen genieten. Vond het eerlijk gezegd alleen maar moeilijk dat ik zo ver weg van hem zat (gewoon voor m'n gevoel). En ik had gehoopt dat ik een berichtje zou krijgen als ik thuis kwam (dan had hij een excuus om weer contact met me op te nemen), maar dat deed hij niet. En ik word gek van onzekerheid. En ik weet dat ik het af moet sluiten, dat iedereen met gezond verstand zegt dat ik het moet laten, verder moet, maar dat KAN en WIL ik gewoon niet. Ik geloof niet dat dit het einde is. Ik geloof het niet en wil het ook niet geloven. Nog steeds niet. Na alles wat er is gebeurd.

En wat het nou nog pijnlijker maakt, is dat ik zelf inzie welke fouten ik heb gemaakt. Ik zou zoveel dingen anders doen als ik de kans zou krijgen. Na het eerste jaar van onze relatie (van de 3), toen we gingen samen wonen, is daarna nooit het besef bij me opgekomen dat ik hem kwijt zou kunnen raken. Ik vond het normaal dat wij bij elkaar waren. Ik kon soms heel bot tegen hem zijn. Ik was heel direct, zei precies wat ik van dingen vond. Nu zit dat ook wel in mijn karakter, maar ik kan me daarin ook inhouden als ik dat nodig VIND. En dat deed ik dus niet. Kon van iedere mug een olifant maken, een discussie aangaan om helemaal niets. Zoveel ruzies om niets.. Ik heb zoveel spijt van dingen. Ik heb me niet beseft wat ik had.. ik had nog nooit eerder een echte relatie gehad, dus alles was nieuw. Ik heb me nooit beseft dat ik het allemaal zo makkelijk kon kwijtraken. Ik had het ook nooit gemist omdat ik het niet eerder had meegemaakt. Er komen zoveel momenten boven dat ik me schaam voor mijn gedrag: dat ik het erg vind dat ik ruzie heb gemaakt over die kleine dingen, of ervan baal dat ik dat moment er niet meer voor hem geweest ben..

Ik ben vooral heel erg met mezelf bezig geweest en minder met hem. En ik heb zo'n spijt van dat alles. Het doet me zoveel pijn. Ik kon ook minderwaardige opmerkingen over hem maken (als ik bijvoorbeeld iets wist en hij niet). Ik denk dat dat voortkomt uit mijn eigen onzekerheid en omdat dat in mijn familie heel veel werd gedaan vroeger. En daar heb ik zoveel spijt van. Ik heb dat nooit geleerd dat je dat niet doet. En ik schaam me als ik aan dat soort momenten terugdenk.

Er daarnaast.. ik ben altijd bezig geweest met carriere maken. In ons gesprek van 2 weken geleden zei mijn ex ook: je wil dus wel kinderen, maar geen moeder zijn. En die opmerking kwam binnen. Ik besef me dat het daar niet om gaat. Dat dit voor mij belangrijker is. Dat dit de basis is, dat een carriere leuk is, maar daar het leven niet om draait. Dat ik dus best minder zou willen gaan werken, om hem daarin tegemoet te komen, maar ook voor mezelf. Maar omdat ik nu pas 23 ben, lijkt dat ook allemaal zo ver weg. Maar ook dit inzicht is pijnlijk. Want het komt misschien te laat. Ik voel nu gewoon de waarde van wat wij hadden. Dat niets belangrijker is dan dat. En ik heb het nooit hoeven missen. Dit doet me gewoon inzien wat belangrijk is in het leven.

Ik zou hem mijn nieuwe inzichten willen vertellen. Maar ik denk dat het beter is om hem met rust te laten. Ik zou het graag met hem over de toekomst hebben, over kinderen, carriere, er goed over nadenken en kijken of we samen een weg kunnen vinden waarin het voor ons allebei past. Hij gaf 2 weken geleden ook al aan dat hij dacht dat we minder problemen hadden gehad als het leeftijdsverschil niet zo groot was (is maar 6 jaar, maar hij is dus veel meer bezig met een gezin als ik). Maar ik weet nu hoe het is om dat, inclusief onze toekomst (we wilden trouwen, huisje kopen) kwijt te raken. En ik wil die toekomst met hem. Ik wil niets liever dan zijn vrouw worden, met hem (op den duur) een gezinnetje stichten. In de afgelopen weken zie ik dan van die beelden voor me dat ik zwanger ben van hem en dat ik geniet.

En dat doet zo'n pijn. Ik weet op dit moment totaal niet wat er in me omgaat. Ik weet op dit moment totaal niet wat er in hem omgaat. Maar ik besef wel wat ik anders zou doen.. En ik hoop met heel m'n hart dat ik een tweede kans krijg om dat ook echt te laten zien.

Het doet zo'n pijn om te beseffen dat je fouten hebt gemaakt. En dat die misschien nooit meer te herstellen zijn. Ik ben zo stom geweest.. Echt.. ik ben zo stom geweest.. En ik bid oprecht dat ik nog een kans krijg om het samen te proberen... ik sta er mee op, ga ermee slapen, het gaat geen moment uit m'n hoofd, ik kan het niet van me afzetten.

Ik ben de man van mijn leven kwijt. Mijn droomman. En ik heb me nooit gerealiseerd hoe belangrijk hij voor mij was, hoeveel hij voor mij betekende. En nu ben ik hem kwijt. Ik blijf maar nadenken over hem, over wat hij voelt en ik weet het niet. En over de dingen die ik anders zou doen... En ik blijf hopen.. dat ik het hem ooit mag laten zien..