En toen was ie daar, vanuit het niets, of toch stiekum een bevestiging van mijn onderbuikgevoel dat ik heel diep had weggestopt: de overdonderende vuistslag in je gezicht. "Ik wil met onze relatie stoppen", "mijn gevoel is er niet meer". Daar zit je dan, lamgeslagen, verdoofd, je hart wil niet meer kloppen, je hebt geen tekst meer! Na 4,5 jaar lief en leed gedeeld te hebben, 2,5 jaar samengewoond, alsof het niets is, zul je alleen verder moeten. Hij wil me niet meer! Natuurlijk wilde hij wel met me blijven omgaan en me blijven zien. In de praktijk bleek dat alle contacten van mijn kant moesten komen. Helaas kwam ik daar pas na een aantal maanden achter. Iedereen zei me te stoppen met het contact, echt het is beter. Ik weet het, maar kon het gewoonweg niet. Hij zat en zit te veel in mij, te diep geworteld. Nu 7 maanden verder, blijkt dat er al maanden een ander "bezit van m heeft genomen". Zoiets wil je niet weten, horen en al helemaal niet voelen. Je gaat kapot. Hij met een ander, waarom, hoe durft ie, wat heeft zij meer of beter dan ik kon bieden, waarom al een maand na onze breuk? Moet hij het dan niet verwerken vraag ik me af. Nu weet ik dat ie het allang verwerkt heeft toen we nog samen waren. Langzaam heeft hij afscheid genomen, terwijl ik vocht en streed. Zonder uiteindelijk resultaat helaas.
Daar zit je dan, 7 maanden later, lamgeslagen, verdoofd, je hart wil niet meer kloppen, je hebt geen tekst meer. Waar gaat de tijd naar toe, wat heb ik deze maanden gedaan? Het verwerken, ja maar waarom gaat dat toch zo vreselijk langzaam. Je moet het accepteren, afscheid nemen, loslaten.
Ja mensen, ik weet het, maar kan iemand me vertellen hoe...hoe..hoe?