Ik was van plan hier een blog te schrijven over hoe verschrikkelijk ellendig ik me nu voel. Hoe genept ik me voel, hoe gebruikt, hoe belazerd.
Maar ik lees net de blog van onze lieve Moerbei en denk..tja, dat is ook een manier om er mee om te gaan. Hoe moeilijk het ook is.
Al met al ben ik al een jaar met deze kut-relatie bezig. Want een jaar geleden begon het eigenlijk al een beetje te rommelen.
En ik ben, willens en wetens, door gegaan omdat ik zo zeker wist dat dit mijn man was.
Misschien ben ik wel gewoon heel bang, omdat de grote 40 met rasse schreden nadert. Dacht ik door hem een stukje jeugd te kunnen behouden. Het gaf mij het gevoel dat ik nog niet 'oud' was en dat alles nog mogelijk was, ik had immers een heerlijke, jonge man. Zijn religieuze kant vond ik nog wel prettig ook, ik werd daardoor weer een stukje bewuster van de manier waarop ik zelf geloof, en ik was er van overtuigd dat hij hierdoor normen en waarden hanteerde die hij anders niet had gehad.
Tja, zat ik daar even naast... zijn normen en waarden blijken uiteindelijk niet heel anders dan die van de doorsnee 25-jarige man met testosteron-overschotten. Hoe heb ik me zo kunnen vergissen?
Dat is het meest pijnlijke, ik zag een mooie, pure en vooral intens lieve persoon. Uiteindelijk bleek hij een bange, laffe en nogal hypocriete man te zijn... Waar was mijn intuïtie? Verblind door mijn angst om weer alleen te zijn? Verblind door de angst van mijn ego gedumpt te worden door een jongere man??

Ik weet het nu zo goed. Ik moet echt aan mezelf werken. Ons gerommel van de afgelopen 3 maanden heeft me natuurlijk een behoorlijke terugslag gegeven waardoor ik nu weer aan het begin sta van het verwerkingsproces. Dat is moeilijk. Zeker omdat het er op lijkt dat hij wel gewoon vrolijk door gaat.
De herinneringen zijn nu pijnlijk, maar er zal heus een dag komen dat het geen pijn meer doet om er aan te denken. Dat ik er om kan lachen. Dat ik misschien zelf met hem kan praten zonder hem helemaal verrot te willen schelden.

"Waar je je op richt, groeit" -helemaal waar. Laat ik me dan nu vooral richten op mijn eigen groei, op de dingen waar ik zelf weer blij van word. Ik vind het verschrikkelijk moeilijk, ik heb pijn, ik heb verdriet en krijg amper lucht. Slaap ontzettend slecht, kan niet goed eten. Ergerde me net kapot aan de stomme grapjes van mijn broer met zijn vriendin aan het Paasontbijt. Kon ze wel op hun koppies timmeren als ze hun geluk weer zo nodig tentoonstellen wilden.
It's a lot of pain. Maar ik moet me richten op de goede dingen...
Lieve Moerbei, ik ga het echt proberen. Ik lees jouw blog wel weer even als ik weer weg zak. Want ik wil niet wegzakken in zelfmedelijden, dat heb ik al een jaar gedaan...