Het is voor mij nu 1 week geleden dat onze 2.5 jaar duurende relatie is verbroken door mijn ex-vriendin. Als een donderslag bij heldere hemel! Ik zag het op dat moment niet aankomen, we hadden na een eerdere breuk van 1 dag elkaar weer gevonden en we zouden er nu allebei voor gaan. Ik wist dat ik alles op alles moest zetten om haar niet kwijt te willen raken. En het ging goed. We hadden elkaar weer gevonden. Ik was daarvoor niet de makelijkste, ik had wel werk maar nooit zekerheid van vast inkomen. Ze heeft me erg gesteund en gemotiveerd te zoeken, maar ik was ge eigenwijs. Ik zag haar tekenen van angst niet. Maar nu ineens wel. Dit was de drive vóór mij te vechten koste wat kost. Ik wou haar niet kwijt en haar gelukkig maken. Nu eens doen wat zei altijd vóór mij heeft gedaan. Alles geven en vechten. Maar haar energie was op door al haar geven. Ze kon niet meer, ze was haarzelf kwijtgeraakt. Ze moest hier alleen uitkomen zonder mij. Energie weer opbouwen en haarzelf eeer worden. En nu ben ik haar kwijt. Ik had nooit verwacht datik me zo ellendig zou kunnen voelen. Ik heb haar ook gesmeekt het niet te laten vallen en verder te gaan met mij. Maar dit haalt niks uit. Ze was zo gek met mij en ik met haar. Diep van binnen weet ik dat we van elkaar houden en we elkaar niet kwijtwillen, maar t moet. En t doet pijn. Heel veel pijn... Ik heb deze week meer gehuild dan in jaren... Denken aan de plannen die we hadden, reizen, en aan haar lieve woorden, haar gekke momenten en de romatiek die we hadden, al onze dromen flitsen voorbij. Het maakt mij angstig te denken dat ik nooit meer in haar armen zal liggen, en haar lief te hebben. Ik hoop dat wanneer ze zichzelf heeft teruggevonden, wij deze dromen alsnog waar kunnen maken, en deze angst nooit waarheid zal worden maar ik moet haar nu loslaten om dat ooit mischien nog te kunnen. En dat loslaten doet erg veel pijn en is heel moeilijk Wie kan me helpen? Greetz