Ik hoop hier een beetje me hart te kunnen luchten.

Volgens mij is het nu een week uit, ik weet het niet eens precies.
Het liep al tijdje niet zo heel erg lekker, het vuur was weg.

Nu achteraf terugkijkende realiseer ik me dat dit allemaal aan mij lag.

Ze was het allermooiste wat me ooit is overkomen, haar ambitie, intelligentie en looks waren meer dan perfect. Nog nooit was ik in me leven zo verliefd op iemand. Haar ambitie was torenhoog ze was een echte aanpakker. Ik was gewoon trots en zij op mij.

Ik heb me de laatste maanden laten afzakken tot lui en aanhankelijk persoon. Vooral de laatste weken moet ik geen schim geweest zijn van hoe ik aan het begin van de relatie was. (actief,vrolijk inlevend out-going) dat is Circa 1 jaar en 3 maanden geleden. In de tussentijd is er veel veranderd, ik ging het huis uit terwijl zij al op zichzelf woonde. Hier had ik veel moeilijker mee dan van te voren gedacht. Ik heb te lang en teveel tegen haar aangeleund. Ik werd erg passief. Zij ontwikkelde zich verder en ik bleef stil staan. Ondanks diverse signalen bleef ik "veilig" door gaan met hoe het was. Ze heeft terecht de stekker eruit getrokken omdat ze het vaak genoeg anders heeft proberen duidelijk te maken.

Nu het uit is, realiseer ik me dat des te meer. Ik sta nu op eigen benen en heb het daar erg moeilijk mee. Voorheen ging ik gemakkelijk naar haar toe en bleef ik daar een poos.

Vlak nadat het uitging dacht ik dat ik alles moest doen om mijn liefde te bewijzen. Weekendje weg boeken, haar baas bellen om haar vrij te krijgen, haar verassen. Dit was niet de manier. Ze wilde niet eens mee, en terecht. Nu probeer ik een poosje geen contact te hebben, en dat is erg lastig.

Gelukkig denk ik in te zien wat ik fout heb gedaan, en geeft me deze situatie ook het inzicht dat ik dingen weer voor mijzelf op de rit moet krijgen. Al zou ik het liefst haar 30x per dag smsen, ik realiseer me dat juist het geen contact hebben, en mezelf veranderen het gewenste resultaat zal opleveren. Mits het niet te laat is en als het te laat is dan heb ik hopelijk mezelf een eind op weg geholpen. Maar ik mis haar zoooo verschrikkelijk.

Van haar hoor ik overigens ook niets, dus ik verwacht dat zij, of hetzelfde denkt, of gewoon blij dat ze het uit heeft gemaakt en vrolijk verder kan. Mijn grootste angst is haar binnen no-time met een ander te zien.

Constant spookt er in me hoofd van alles rond, als ik 2 maanden geleden gerealiseerd had wat ik me nu realiseer had zoveel anders kunnen zijn.

Het is misschien een beetje een onsamenhangend verhaal maar ik geloof dat het oplucht....