Hoi allemaal,

Mijn vriendin heeft begin october een einde gemaakt aan onze relatie van een jaar en 4 maanden. Het zit zo, in januari kreeg ze een mooie baan aangeboden in het Midden-Oosten, een hele uitdaging. Ze werd aangenomen en verhuisde,vanuit Belgie, midden april. Ze deed het met spijt in het hart, vroeg me of ik wilde dat ze bleef. Onze relatie bevond zich op dat moment een beetje in een dip, maar ik besloot haar volop te steunen en vond dat ze deze kans moest grijpen. We wilden onze relatie toch verderzetten. Zij wilde zo graag trouwen zodat ik wat later ook verhuis. Ook al was ik gek van haar,nog steeds, was het een hele grote beslissing voor me. Mijn vader is ernstig ziek en ik aarzelde om dan ook op 7 uren vliegen te gaan wonen. Een verscheurende keuze. Ze vertrok dus en we besloten het ff aan te kijken, maar basically lag de bal in mijn kamp. De enige manier om onze relate te redden. En ik wilde dat ook zo graag, maar wachtte met uitsluitsel te geven. Ze hield zo van mij, maar ik besefte niet dat de onzekerheid zwaar op haar woog. We misten elkaar enorm. De eerste maanden lukte het nog, veel Skype en whappen, en daar het een britse multinational betreft heeft ze in het begin een tijdje in Engeland vertoeft voor opleiding. Ik zocht haar daar dan ook op. Maar in september werd het ondraaglijk en ze werd ook afstandelijker. Ze vroeg tijd om na te denken en die gaf ik haar. Het was lastig, ook al vond ze daar nu een beetje haar draai en had ze een sociaal leven opgebouwd. Ze plande toen enkele weken verlof in oktober, waarin ze hiernaartoe zou komen. Ik wist dat ik nu moest ingrijpen en plande een huwelijksaanzoek. Nadat k har dus bijna 3 weken niet had gesproen, ze wilde dus ruimte om over ons na te denken, besloot ik een boeket bloemen, met een kaartje, te laten bezorgen op haar werk daar. Dier dag geen reactie. Dag nadien appte ze dat we moesten skypen. Ze maakte het uit, zei dat de afstand haar gevoelens heeft veranderd, de verliefdheid weg is, ook al gaf ze nog om me. In paniek vroeg ik haar ten huwelijk, en wat al die tijd haar droom was, en ze me steeds vroeg of k al een beslissing had genomen of erover gepraat had met familie en vrienden, zei ze nu kort "Neen, sorry, het is te laat"! Ik begreep dat niet, hoe kan liefde en houden van zomaar weg zijn in zo n korte tijd??
Sindsdien ben ik een wrak. Ze is hier in october geweest, we hebben gedineerd. Er waren nog gevoelens, we hebben gehuild, ik kocht haar oorringen die ze zo mooi vond. Ze aanvaardde ze en deed ze gelijk aan. Ze had het ook moeilijk, maar herhaalde dat het beste wat ze me kon bieden was om een vriendin voor me te blijven. Ik vroeg haar wat ze ervan dacht om geen contact te hebben, ze zei dat ze het er heel moeilijk mee zou hebben,door onze geschiedenis enzo. Voor ze vertok wachtte ik haar op op de luchthaven, met een lange, handgeschreven brief die ik meegaf. Dat betekende heel wat voor haar. 2 weken later was haar verjaardag en vroeg ik haar op facebook om een adres zodat ik een pakketje kan opsturen. ze vond het lief maar zei dat ze het niet kon aannemen wegens geen koppel meer. nadien gaf ze toch een adres, haar werkadres, en zei ze dat ik dat alleen voor deze ene keer mocht gebruiken. k vroeg haar thuisadresn wegens discreter,maar ze raakte geirriteerd en zei dat ik pushte en steeds mijn zin wilde. Ze verzocht me om aub niets op te sturen, het gewoon te vergeten, dat ze andere dingen aan haar hoofd heeft en het energie opslorpt die communicatie met me. Dus liever geen contact zei ze, dat ik nog iets aan het breien was tussen ons en dat ze niet naar me zou toelopen om te praten over wat dan ook. Dat deed pijn, want het enige dat ik wilde, was een verjaardagskado opsturen.
Ondertussen is het bijna 2 weken geleden en is het pakket nog steeds niet aangekomen. Op haar verjaardag poste ik wat op haar facebook pagina, gelukkige verjaardag gewenst. ze bedankte me, ook op fb, met een kort berichtje. De volgende dag zag ik dat ze me verwijderde als vriend, wat enorm veel pijn deed. Ik weet dat ze nog gevoelens heeft, ze vertelt me niet alles, maar ze nam die beslissing en verder weet ik niet wat er in haar omgaat. Die avond van haar verjaardag poste ze nog" Dit moet het slechtste verjaardagsetentje zijn ooit, ik moet dit snel opnieuw doen met familie en vrienden". Weet niet wat ze ermee bedoelde. Sindsdien, bijna 2 weken, heb ik geen contact meer met haar, al zie ik dat ze me niet heeft geblokkeerd op whatsapp. Maar ik spreek haar daar niet aan, zij ook niet. Probeer nu dagelijks pakket te tracen en wacht af tot ze het krijgt. Er zitten namelijk items in die een betekenis voor haar hebben. Hoop dat ze het attente ervan inziet en het een reden is om cantact met me op te nemen. Het is lastig, mijn hart is er kapot van, weet niet wat te doen. Ik weet dat mijn fysieke aanwezigheid dingen kan los maken, dat zag en voelde ik toen ze hier was, ik knuffelde haar in mn armen, ze had het moeilijk. Kuste haar zelfs even, hoewel ze zei dat niet te doen. Ze liet me zelfs een aanzoek oefenen, ik nam een van haar ringen en deed hem om haar vinger, met de woorden erbij. ze zei dat ik het mezelf moeilijk maakte en dat het haar pijn doet me af te wijzen, maar ze had het toch moeilijk.
Ik hou vol, heb zelfs nog hoop, maar weet niet wat te doen. Ik overweeg om over enkele weken naar daar te vliegen en haar te vagen me te ontmoeten, missch al een ring mee te nemen voor het geval ze ontvankelijk is. Wat denken jullie?? Zou ze onder de indruk zijn?? Graag wat advies..., smeek jullie. Ik wil zo graag aan dat hoofdstuk met haar beginnen. Zou me de gelukkigste man op aarde maken! Heb het zo moeilijk nu, zonder haar.
Of moet ik de No contact-rule afbreken en haar bellen, haar zeggen dat ik in december daar kan zijn en of ze me wil ontmoeten, al was het als vrienden?? HELP aub....Een verliefde, gekwelde ziel