Ik lees af en toe jullie verhalen en probeer het nu zelf maar van me af te schrijven. Ik (23) heb bijna 2 jaar een relatie gehad met een meisje (20) waarbij we continu bij elkaar woonden en sliepen. Onze band was zo hecht en we hielden echt van elkaar. Toen moest ik voor studie een half jaar naar het buitenland en daar hebben we het heel moeilijk mee gehad. De eerste 2 maanden miste ze mij verschrikkelijk en is ze me komen bezoeken voor een week. 1 van de mooiste weken uit mijn leven. Maar daarna heb ik het gevoel dat het fout ging. Ze bouwde een nieuwe kring met mensen om zich heen en raakte gewend aan het leven zonder mij. We groeiden uit elkaar ook al hadden we dagelijks contact en zeiden we tegen elkaar dat we van elkaar hielden. Maar bij terugkomst bleek alles anders. Ik bleef een maand bij haar wonen totdat ik een nieuwe kamer had gevonden. Maar haar liefdes gevoelens voor mij waren veranderd. Ik keek zo uit naar de tijd dat we weer bij elkaar konden zijn en had nooit verwacht dat alles helemaal anders zou zijn. Natuurlijk dacht ik dat het weer een beetje wennen zou zijn, maar na 2 weken besloten we on a "break" te gaan. Ik ben bij een vriend ingetrokken en ook al belde we nog veel met elkaar en waren mijn gevoelens niet veranderd, zij wilde geen relatie meer aangaan.

Daarna hadden we af en toe contact, waarbij ik nog de hoop had dat het toch wel goed zou komen. Onze band was immers zo sterk voor mijn vertrek naar het buitenland. Ik dacht nog wel elke dag aan haar. Maar we zagen elkaar steeds minder. Daarna heb ik nog een brief gestuurd met mijn vragen en gevoelens voor haar maar tot gisteren heb ik een maand lang niks van haar gehoord. Gisteren stond ze opeens op de stoep om wat achtergebleven spullen van mij terug te brengen. Na met elkaar gepraat te hebben kwam eruit dat ze verliefd is op een ander en dat ze ook gezoend heeft met een ander. Ook al waardeer ik haar eerlijkheid, kwam het toch als een schok. De gedachte dat ze niet meer met mij bezig is maar een ander kwelt me. Ik heb het gevoel dat ik totaal mezelf niet meer kan zijn bij haar maar ik wil nog zo graag vrienden blijven (maar dat lijkt me onmogelijk). Ik heb gisteravond de hele nacht wakker gelegen en weet niet wat ik ermee aanmoet. Als ik uit ga en andere meisjes ontmoet begin ik me schuldig te voelen en vraag ik me af waar ik mee bezig ben. Ik probeer haar uit mijn gedachten te zetten, en de ene keer lukt dat me beter dan de andere. Maar mijn gevoelens voor haar lijken elke keer terug te komen. Ik heb het gevoel dat ik mijn enige echte liefde (Ik wordt niet snel verliefd) kwijt ben. Hoe lang gaat deze pijn nog duren?¢‚Ǩ¬¶aan de ene kant wil ik haar dolgraag zien als vrienden, aan de andere kant denk ik dat ik mezelf dan blijf kwellen. ik hoop dat het van me afschrijven wat oplost.

x Me