hey iedereen,

ik ben hier net nieuw, ik wil graag mijn verhaal aan jullie vertellen want ik word gek het namelijk op te kroppen.
toen ik vorig jaar iemand leerde kennen via mijn werk was het meteen erop. ik had namelijk een feestje en hij was daar ook. er waren toen enkele swingers en je kent dat , je danst wat, wisselt blikken uit en er werd uiteindelijk gekust.. en ik was op die moment al zot van hem.. ieder ging zijn weg naar huis maar ik kwam hem terug tegen op mijn werk , ik werk in de horeca en het is het stamcafé van zijn voetbalploeg.hij vroeg mijn e-mailadres,hij vertelde me nu ook dat hij al 7 jaar een vriendin had.. een dag later spraken we af om te praten over datgene wat gebeurd was.we wisten dat het niet kon omwille van zijn vriendin.. dus we besloten om elkaar te negeren en contact te vermijden, maar toch ging dit niet .. ik zat te huilen en hij wist ook niet wat doen, dus hij stuurde stiekem weer een mailtje om elkaar te zien.. Zo heb ik 7 maanden geleefd, elke dag bellen, mailen , stiekem afspreken.. en 's avonds weer afgeven aan iemand anders.. uiteindelijk heb ik hem dan ook voor de keuze gezet , ik of zij .. dit kon natuurlijk niet langer blijven duren .. ik gaf hem tijd om een beslissing te maken want hij zei telkens tegen me dat hij naar mij wou komen maar dat de reactie van zijn ouders hem afschrikten omdat we 8 jaar leeftijdsverschil hadden en hij al 7 jaar met zijn vriendin samen was.. uiteindelijk is zijn vriendin alles te weten gekozen.. en heeft hij de keuze gemaakt om het veilig te spelen en bij zijn vriendin gebleven.. ik was gewoon een wrak.. ik at niks meer , zat te huilen .. ik miste hem .. na 2 maanden begon de pijn te minderen en begon ik hem stilletjes aan te vergeten , maar dan begon het voetbalseizoen weer , ik werd terug met hem geconfronteerd, natuurlijk zat ik nog met vragen want achter dit alles wou ik niks meer van hem horen..Op een avond besloot ik toch naar hem toe te stappen en ik vroeg aan hem of dit hetgene was wat hij wou , hij zei dat hij nog iedere dag aan mij dacht en de dingen liever anders wou zien maar dat hij de grote stap niet durfde zetten. terug kwam alles naar boven bij me en sindsdien gaat het eigenlijk terug slechter met me, iedereen zegt dat ik zo iemand moet vergeten en ik weet dat ze ergens gelijk hebben maar alles doet me denken aan hem.. als ik iemand leer kennen dan vergelijk ik die persoon direct met hem.. Nu zie ik hem elke zondag met mijn werk , als hij me ziet dan lacht hij naar me en hij zit constant naar me te kijken als ik het zelf niet zie .. ik ben ten einde raad , het doet zoveel pijn en ik geraak er maar niet over .. dit is nu al een jaar n half bezig...