Start › Blogs › femmie's blog

pfff

afbeelding van femmie
Ma, 26/02/2007 - 22:16 — femmie

Sjongejonge, hoe instabiel kun je zijn. Vanmiddag voelde ik me zo sterk, had het gevoel dat ik hem echt aan het loslaten was. En toen kreeg ik daar weer een terugval in... voel opeens zoveel verdriet. Verstandelijk weet ik dat het beter is zo, hij kan zichzelf niet geven, aan niemand. En minder wil ik gewoon niet. En toch denk ik nu steeds, wat als ik nou dit zei, of dat deed... hetzelfde patroon als ik het afgelopen jaar had. Steeds maar weer bij hem willen staan en hopen dat hij de moed vindt om zijn hart weer open te stellen. Het voelt alsof ik hem opgegeven heb, terwijl het juist andersom is.

Dit is puur emotie, ik weet dat het over gaat. Weet dat het erbij hoort. Over het algemeen voel ik dat het beter is zo. Maar af en toe vliegt mn gevoel compleet de andere kant op. Ik denk dat ik hem over een tijdje gewoon eens mail. Maar pas als ik sterker ben, als ik dit soort buien niet meer heb. Ik zou me nu ook niet kunnen geven, zeker niet aan hem. Het is zo'n kutgevoel als je niet weet wat er in de ander omgaat, hoe het met iemand gaat... ben niet sterk genoeg om nu contact met hem te zoeken. Wou dat ik dat wel was.

Pff, moest ff beetje mn gevoel kwijt, slaap ik beter...
Dit proces gaat echt met vooruitgang en terugslag, er is geen peil op te trekken. Vermoeiend...

Ma, 26/02/2007 - 22:33 — italygirl
afbeelding van italygirl

instabiel

Ik begrijp je, lieve femmie, kan hier geen logische uitleg voor geven, enkel zeggen dat ik dit ook vaak heb. Ben een heel weekend sterk geweest en plots gisteravond laat dacht ik aan mijn ex z'n mooie kanten en werd weer triestig en miste hem.
Vandaag weer hetzelfde....ondanks de zware regenbuien, voelde ik me plots alsof ik de wereld aankon. Ben 's middags op m'n eentje een koffietje gaan drinken en ik voelde me echt even supergoed alleen (misschien wel omdat er 's maandags geen koppeltjes een love-cocktail komen drinken ofzo...), heel de verdere dag vanalles op orde gebracht en nog steeds een fijn gevoel. Tot ik besefte dat hij me nog niet geantwoord had op een zakelijke vraag per mail waarop ik echt wel antwoord moest hebben, moest dringend geregeld worden, dus ik belde hem.
Wat aanvankelijk zo gevoelloos en rationeel van mijn kant begon als gesprek eindigde weer op een huilbui van mij, waarop mijn ex zei: "Herpak je nu toch eens!" Damned....
En over die momenten dat ik me soms terug beter beginnen te voelen, vraagt/weet hij niets. Hij denkt dat ik maar blijf hangen en niks verwerk...

Ach, hij is een muur en ik zou het me niet meer mogen aantrekken. Soms doe ik dat ook niet meer, maar dan....op een verloren momentje, slaat dat verdriet en die pijn weer toe...dan mis ik onze gesprekken en zijn interesse als hij vroeg hoe m'n dag was geweest...

Slaapzacht Femmie, die terugslagen zullen alsmaar minder voorkomen...nu bewijst het echter niets anders dan dat je heel menselijk bent.....en aan't verwerken.

Liefs, italygirl x

Ma, 26/02/2007 - 22:40 — panic (of verwijderd)
afbeelding van panic

@femmie

Door jouw reacties te lezen weet ik hoe sterk je bent. Hoe jij gevoelens en het verder moeten gaan beschrijft,dat gaat over echte liefde.... Echte liefde betekent loslaten, althans dat wordt gezegd en ook dat begin ik te ervaren. Hoe ontzettend moeilijk dat ook is. Die strijd tussen ratio en emotie, tussen weten en voelen. Waarbij soms het voelen eigenlijk het enige is wat we weten. Want vaak kunnen we heel goed bescrijven en weten we wat we voelen. Maar hoe rationeel we ook kunnen denken, hoezeer we alles ook kunnen verklaren, ?ɬ©cht weten wat er gaande is of wat de toekomst brengt doen we niet. Soms moet je je verstand volgen, soms je gevoel en het enige wat je kan doen is hopen dat je het beste doet.
Geen contact zoeken, je hebt besloten dat dat nu het beste is. Tijd om je emoties een plek te geven.
Je zal je nu door dit proces heen moeten vechten en worstelen.
Ik weet dat je dat gaat lukken, want uit al jouw woorden spreekt ook zoveel kracht. Laat nu je emoties toe, schrijf het van je af, huil en kruip diep onder die dekens.
Morgen ziet de wereld er misschien weer heel anders uit....

Din, 27/02/2007 - 13:14 — Liezzie
afbeelding van Liezzie

Voor een dag van morgen...

Inderdaad, morgen ziet de wereld er misschien heel anders uit.

Elke nieuwe dag is de eerste dag van de rest van ons leven. Morgen is een nieuwe dag, dus morgen is de eerste dag van de rest van ons leven. Laten we die eerste dag met twee handen vast grijpen:

"De eerste dag

Als 's morgens het licht door de gordijnen dringt, smelten je laatste dromen.

Er klinken geluiden uit de achtertuinen. Een buurman stapelt stenen. Een rammelende kettingkast.

Het is [morgen] de eerste dag om met iets te beginnen waar niemand aan begon."

~Fetze Pijlman

Ladies, morgen is een nieuwe dag. Morgen zijn we sterk! Morgen kunnen we de hele wereld aan. En wat er na morgen gebeurt, zien we dan wel weer. Carpe diem!

Liefs, Liezzie

Din, 27/02/2007 - 13:20 — jane6964
afbeelding van jane6964

maar wat als ik morgen terug

maar wat als ik morgen terug gisteren wil?
X
JANE

Din, 27/02/2007 - 13:30 — Liezzie
afbeelding van Liezzie

Gisteren

Dat is de moeilijkheid inderdaad, dat is het proces waar we door heen moeten...die lang, moeilijk en verdrietig is. Maar op gegeven moment komt er een einde aan die donkere tunnel en wil je niet meer terug naar gisteren. Dan is gisteren slechts een (mooie) herinnering en is morgen je toekomst.

Sterkte Jane,

Liefs, Liezzie

Din, 27/02/2007 - 13:39 — jane6964
afbeelding van jane6964

THANX' Gisteren viel me ?ɬ©rg

THANX'
Gisteren viel me ?ɬ©rg zwaar en vandaag is het niet beter...
Waarschijnlijk omdat het binnen 48 uur zover is... en dan is morgen zooooo defenitief... en is gisteren zooooo ver af....
Ook al weet je met je verstand dat het beter is zo, alle tijd tussenin is veel te wazi en te pijnlijk... maar dan lijkt gisteren nog zo dicht bij en morgen zooooo veraf...
nou goed, geen weg meer terug... hij vecht niet, niet voor mij en niet voor zijn kind...
laat morgen (of beter overmorgen, dan is de scheiding...) maar komen, dan is er geen weg meer terug...
x

Din, 27/02/2007 - 13:46 — Liezzie
afbeelding van Liezzie

Morgen

Hij vecht misschien niet en dat is erg pijnlijk voor jou. Ik ben het met je eens, "morgen" is definitief, en dat is heel moeilijk te beseffen, zeker omdat je er zelf in beginsel niet voor gekozen hebt. Probeer je verdriet en pijn om te zetten in positieve energie en vechtlust voor jezelf en je zoon. Dan komt er heus weer een "morgen" die je ervaart als een nieuw begin, als een eerste dag van de rest van je leven.

Lieve Jane, heel veel sterkte de komende dagen en daarna natuurlijk.

Liefs, Liezzie

Din, 27/02/2007 - 17:06 — femmie
afbeelding van femmie

andere wereld

Hey lieve mensen,

Thanks voor jullie lieve reacties!! De wereld zag er inderdaad weer anders uit vanmorgen. Werd wakker met een rustig gevoel, en heb de hele dag het gevoel gehad dat ik weer een stukje verder ben in loslaten en in mijn eigen leven. We moeten erdoorheen allemaal, door al die emotieschommelingen. Kutbuien gaan altijd weer over!

Jane, wat een kuttijd moet jij hebben nu... probeer er zo goed mogelijk doorheen te komen. Ff niet aan de toekomst denken, even in het hier en nu blijven, zorgen voor jezelf en je kindje. Ook jij zult je beter gaan voelen op een dag, maar nu is overleven genoeg... heel veel sterkte, ik leef met je mee net als iedereen hier.
Veel liefs