Bah, sinds het nu twee maandjes uit is heb ik echt geen enkel goed woord meer te zeggen over mijn ex-vriend. Zo'n korte relatie, je zou denken dat kan zonder problemen verder gaan in kennissen, of zelfs vrienden. Well wrong again. Na onze serieuze ruzie waarin hij me vanalles verweet waar niets van waar was (oa dat ik dronk om over de breuk te geraken) is het er niet beter op geworden. ik ga nog om met vrienden van hem, omdat ze zelf altijd toenadering zoeken. Ik heb een maandje echt alles gedaan om hem te ontwijken, en zijn vrienden. Ik dacht zo komt er rust. Na een anderhalfmaand altijd gezaag te horen van zijn vrienden van kom je mee iets doen, heb ik dan toch maar eens ja gezegd. Gisteren ben ik een dagje naar zee gegaan met twee vrienden van mijn ex. Twee jongens waar ik dagelijsk contact mee heb , en die echt goeie vrienden zijn geworden. Hij beweerde altijd dat hij het niet erg vond als ze met mij omgingen. Nu ja misschien is dat wel zo , maar toch is er ruzie van gekomen. Het straffe is dat hij niet tegen mij ruzie komt maken, of klagen, nee dat lef is er niet. Hij begint dan maar tegen die vrienden dat ik mij anders voordoe dan ik ben. Dat ik een andere kant heb die zij niet zien. Dat ik op een feestje toen het pas uit was hele tijd aan hem zat ( wat dus echt niet waar is). Ik word er zo ziek van om te horen dat hij mij zo voorsteld tov hun. Ik weet dat niemand hem gelooft, en ze dit ook duidelijk tegen hem zeggen. Hij krabbelt dan wel terug, maar ondertussen zit ik wel met die woorden die niet uit mijn hoofd geraken. Ik heb hem nooit iets misdaan, buiten dat ik onzeker was in onze relatie. Wist ik veel dat dat een misdaad bleek te zijn. Ik heb het altijd goed met hem voor gehad, ik wou zelfs nog vrienden zijn. Daarom dat ik niet snap dat hij nu mij zo zwartmaakt of hoe ik het ook moet noemen. Hij zei bij het uitmaken dat hij niet boos op me was, hij weende er zelfs om. Weet ik veel waarom ik nu de duivel zelf ben ineens, terwijl hij mij dumpte :s Ziek word ik ervan!Als we beide in dezelfde ruimte zijn,staat hij wat te kijken. Hij gaat vijf meter verder staan van zijn vrienden en ik die er dan bijsta. Blijkbaar heeft hij eergisteren een teken gedaan dat ik iets moest komen zeggen, dat teken heb ik niet eens gezien dus het zal wel niet veel hebben voorgesteld.Ik verlies mijn trots niet, ik blijf sterk staan als hij het ziet. Maar thuis vraag ik me elke dag af waarom ik ineens zo'n trut ben in zijn ogen, ondanks ik hem nooit iets heb misdaan,en hij me nog graag zag toen hij het uitmaakte...../zucht/