Nog steeds bij moeders en geen vooruitgang, helemaal niets, het is zo stil vanaf die kant. Hoe lang moet ik dit in godsnaam nog vol houden, er zijn elke dag momenten dat ik tegen het instorten loop. Hoe lang moet ik haar nog de tijd geven. nogmaals ik hou van haar en ik wil mijn gezin bij elkaar houden, maar ik word gek hier (kamertje van 2x3) Inmiddels 24 dagen. Hield ik maar niet van haar dan ging ik direct terug en regelden we alles, maar verdomme mis mijn meissie zo vreselijk erg. FUCK sorry mensen, heb al twee hele slechte dagen achter de rug en weet echt niet meer hoe ik er mee om moet gaan, en wat ik wel of niet moet doen. Ik loop echt op het einde van mijn latijn Dus dr Phil reageer (of iemand anders met een wondermiddel) Man wat kan een mens zich rot voelen. Ik kan zeggen dat dit de aller zwartste periode uit mijn leven is, geen lichtpuntje te bekennen......Sterkte allemaal

Ok, zal jullie niet onthouden wat er intussen allemaal gebeurd is. Heel veel dus ik hou het kort. Na haar zes weken "vakantie"te hebben gegeven ben ik terug naar huis gekomen. Uiteindelijk heb ik na een week aan haar gevraagd wat ze nu precies wilde: antwoord: ik wil scheiden....(alleen het feit al dat ik hier om moest vragen) Vervolgens vertelde ze me dat ik de gene was die kon vertrekken en dat zij in het huis zou blijven. Als man trek je aan het kortste eind aanvechten kost veel geld en je verliest het toch. Waar het op neer komt? Dat ze uiteindelijk voor de zoveelste keer mijn hart breekt en me ook nog eens uit huis pleurt. Logish als ik bijvoorbeeld vreemd had gegaan of zo, maar dat is niet het geval. Inmiddels liggen de echtscheidings papieren bij de rechter en heb ik inmiddels zo goed als zeker een huis gekocht. Maar moet wel eerlijk zijn, het doe me zo vreselijk veel pijn. Ik wilde nog wel vechten, zeker voor die kleine, zelfs dat wilde ze niet meer; ik vergeef haar dat echt nooit. Zit in een giga kut periode want uiteindelijk ben ik de lul: financieel achteruit, me kind nog minder zien dan ik door mijn werk al deed, mijn huis uitgetrapt, en mijn hart gebroken, en uiteraard komt steeds de volgende vraag bij me naar boven? waarom in Godsnaam, waar heb ik dit allemaal aan verdient. Klote internet, Klote msn, mensen echt msn is gigantisch gevaarlijk, voor zowel je kinderen als voor je relatie.
Ik heb nu maar een doel en dat is overnieuw beginnen en zsm geluk vinden. Min vertrouwen in de mens is kwijt, eerlijkheid? zeg me waar ik dat kan vinden, wat eerlijkheid is de basis van een gelukkig en goede relatie. Je zou bijna de rest van leven geen relatie meer aangaan, om deze shit nog eens mee te moeten maken. Sterkte allemaal, en reageer als je wilt, want ik denk dat we elkaar hier toch wel bij kunnen staan......

7 maanden verder inmiddels en een hoop gebeurd, Ik heb inmiddels iemand ontmoet en dat ging tot op heden waanzinnig goed. Ik dacht me herpakt te hebben en me neergelegd te hebben bij het feit dat ik verder moest gaan met mijn leven en met die kleine. Maar op een of andere manier heb ik een mega dip, Mijn huidige (wereld)vriendin snapt het maar eigenlijk kan ze er moeilijk mee omgaan, en dat is niet meer dan logisch. Ken je die momenten dat echt alles en dan ook alles de revu passeert en dat je niet meer weet wat je wel en niet voelt, je de ene keer dit en de andere keer dat denkt? Ik word er in ieder geval helemaal debiel van. Mijn huidige meissie is zo vreselijk lief en goed voor me, heeft me zoveel liefde laten zien, waarvan ik het bestaan niet afwist.....
Ik kwam haar onbedoeld en eigenlijk veel te snel tegen en werd verliefd, vergat alle shit (zie mn blog) en nu... lijkt of ik afglij in een diep dal. Zelf knap ik daar niet van op, en doe ik haar vreselijk verdriet. Ik heb wel gekozen voor de eerlijke weg, kan natuurlijk ook gaan doen alsof alles koek en ei is, maar eerlijkheid duurt het langst.
Ik lijk wel mr Jeckell en mr Hide, want daar komt het op neer, dan wil ik graag bij mijn nieuwe vriendin zijn, en dan zit ik ineens in de auto me af te vragen of dit wel is wat ik wil, ben ik bij haar aangekomen ben ik zo blij dat ik er ben, onderweg naar huis komt de twijfel weer, snappen jullie het nog? ik niet.... En mijn vriendinnetje is er vandaag of morgen, geheel begrijpelijk, klaar mee. "Is het misschien handig om eens met iemand te praten" werd mij voorgelegd...ik dacht gelijk aan deze site, want wellicht is er iemand die de moeite neemt om dit te lezen en wellicht te komen met die wereldtip.
Bedankt voor je tijd, en sterkte met jullie eigen ellende!