het negeren. het zeggen dat ze het op haar manier wilt oplossen. de pijn die dit oplevert. Dit herken ik ook. Zullen we zuipen en achter de meiden aan?

Mijn eigen jeugd was verder prima. Ik ben even gepest, maar dat was het ook wel. Ik mag blij zijn met m'n ouders.

Waarom ik me over haar wil ontfermen. Hm, tja toch omdat ik me er prettig bij zou voelen als ik haar 'red'. Dan had ik het idee gehad dat ik heel zinvol bezig was geweest met m'n leven. Nu ook wel zo zonder haar, maar in mindere mate. Ik kan me op zich voorstellen dat dat 'redden' niet echt meer hoeft omdat ze nu volwassen is.

Het is waar dat ik haar vertrouwen geknakt heb, dat heeft ze ook gezegd.

Ik heb haar nooit verteld dat ik die vriendin voor de lol had. Wel heb ik er voor gekozen om dat niet uit te maken, omdat zij opeens contact opnam en me een aantal keren vroeg hoe het in de liefde is. Ik weet verder niet echt goed of ze aan mij gewoon een goede vriend wilde hebben of een 'vriend vriend'. We hebben natuurlijk wel gezoend, maar ze heeft ook wel eens gezegd dat ze blij is dat ze er een goede vriend bij heeft gekregen (toen het nog koek en ei was uiteraard).

Haar nog een keer schrijven. Hm. Op dit moment dat ik haar voorlopig even genoeg gemaild heb, omdat ik me anders echt een stalker ga voelen. Bovendien ga ik dan mogelijkerwijs weer hopen op reactie en het omgaan met het niet ontvangen van een reactie maakt het moeilijk voor mij. Ik heb me eigenlijk voorgenomen om haar het hele jaar niet meer te benaderen. Eigenlijk denk ik ook dat ze wel over me heen is gegroeid, want het is al jaren geleden dat ze mij voor het laatste heeft benaderd.

Ik begrijp wat je bedoelt met loslaten, respecteren en berusten. Op momenten ben ik alleen zo emotioneel of verlang ik zo naar haar dat het loslaten, het respecteren en het berusten niet lukt en ik haar mail. Daarmee drijf ik me alleen verder van haar af heb ik het idee. Wellicht zit ik nog in het proces van loslaten. Het gemis en de hoop dat er contact komt is erg sterk.

Bedant voor je reactie, het helpt wel.

Liefde of dankbaarheid. Hm, eigenlijk wil(de) ik haar gewoon gelukkig zien. ik zeg 'wilde' omdat ik er niet veel geloof in heb op dit moment dat die wens vervult gaat worden; dat ik haar gelukkig ZIE. Ik kan het alleen hopen. Een stukje rechtvaardigheid is wat ik wil(de). Ik zeg ook 'wilde' omdat we nu ook al zoveel jaren verder zijn.

Hou ik van haar als vrouw en persoon of wil ik haar redden. Hier heb je een goed punt. Het heeft vooral met 'redden' te maken. Als vrouw en persoon vind ik haar ook leuk hoor. Ik vind haar muzieksmaak en haar creativiteit erg leuk aan haar. Verder vind ik haar uiterlijk prima. Ik benader haar echter niet op een sexuele manier. Wel op een liefde manier. Wat ik geleerd heb is dat je niet uit medelijden verliefd moet worden op iemand maar omdat diegene heel leuk is je een klik op een positieve manier met iemand hebt. Nu ik dit hier zo neer zet denk ik eigenlijk dat ik me te veel heb laten mee voeren met m'n emoties. Ik had er wat nuchterder mee om moeten gaan. En misschien zelfs nuchter (tegenwoordige tijd) mee omgaan. Ik heb inderdaad ook wel eens gehoord dat meer mannen het 'redden-syndroom' hebben.

Jij hebt het er over dat je gezien je jeugd graag wilde helpen. Hoe bedoel je dat met je jeugd? Wat heb je meegemaakt dat tot je gedrag leidde? Dat het ten koste van jezelf ging herken ik.

Wat ik Paula wil geven en wat ik terug van haar zou willen. Ik wil in Paula's leven zijn zodat zij een goede vriend er bij heeft. Misschien zelfs meer, maar in eerste instantie (verreweg) vriendschap. Ik zou voor mijn gevoel best kunnen leven met het idee dat ze gelukkig is met iemand anders. Als ze maar gelukkig is en als ik haar af en toe maar gelukkig mag zien zijn. Wat ik van haar terug wil is dat ze op een normale manier met me omgaat. Dus niet negeren, maar gewoon open en eerlijk praten over serieuze dingen en over koetjes en kalfjes.

Wat zij nodig heeft. Het kan best zijn dat ik haar verkeerd begrepen heb door te veronderstellen dat ze gered moest worden. Misschien wilde ze gewoon een luisteren oor af en toe en af en toe een knuffel en that's it. Op die manier had ik graag met haar omgegaan.

Haar benaderen op een manier die ZIJ nodig heeft. Ik ben bang dat ik zo ver ben gegaan dat ze mij helemaal niet in haar leven wil hebben en dat ze daar het meest bij gebaat is. Al weet ik dit niet 100% zeker, maar ik heb een sterk vermoeden dat ze liever heeft dat ik haar met rust laat.

Over je oplossingen die je aandraagt en het ventileren van je vriending. Dit zou ook op mij van toepassing kunnen zijn geweest.

Vertrouwen bij haar is inderdaad geknakt. Excuses en openheid van mijn kan zijn wellicht op z'n plek. Hoewel ik mogelijkerwijs haar waarschijnlijke wens om met rust gelaten te worden niet voor lange tijd kan respecteren en haar toch weer benader. In dat geval zijn die excuses ook niet zo veel waard denk ik.

Mezelf niet kwijtraken in dit verhaal. Ik denk dat je hiermee bedoelt dat ik het niet mijn leven moet laten beheersen. Mee eens. Het beheerst wel bepaalde momenten van m'n leven maar niet 100% van de tijd. Ook al omdat de wereld ook weer verder raast en ik daariin mee ga. Dan heb ik het over studie/werk/hobbies.

Bedankt voor je bericht. Het helpt.

Verder vind ik deze site een heel goed initiatief. Mooi dat mensen die in hetzelfde schuitje zitten of in dat schuitje gezeten hebben helpen op deze manier. Het is niet vanzelfsprekend dat jullie hierop reageren. Daarom uit ik mijn waardering.