afgelopen week weer een behoorlijke dip: internet lag eruit, net toen ik moest solliciteren, WW-uitkering aanvragen en mijn eerste toets voor mijn nieuwe opleiding moest voorbereiden. Dus sloeg de stress toe. Eigenlijk gek, want normaal kan ik best een dagje zonder internet, maar het was blijkbaar net de druppel... en tegelijkertijd ook een rem voor mezelf, om even stil te staan en na te denken over waar ik eigenlijk mee bezig ben. In mijn eentje maar door razen is altijd een manier geweest voor mij om met pijn om te gaan. Vooral niet stilstaan, me op van alles storten, in eerste instantie vol enthousiasme, om vervolgens te weinig tijd over te houden om het allemaal te bolwerken. Dat, plus nog steeds die zo ontzettend leuke collega elke dag onbereikbaar voor m´n neus, plus een paar negatieve date-ervaringen hadden me weer even doen beseffen dat het echt nog niet lekker liep. Sterker nog, dat de stress en de tranen gewoon nog steeds op de loer liggen, klaar om bij het minste geringste naar boven te komen.

Ik heb daarom letterlijk tegen mezelf gezegd: meid, waar ben je nou helemaal mee bezig. Waar is je passie? Waar doe je het uiteindelijk voor? Ik heb een schrift gepakt en ben weer even op een rijtje gaan zetten waarom ik ook alweer met die opleiding was gestart, en wat voor mij nu het belangrijkste is in mijn leven op het gebied van echte groei, met of zonder partner. Even terug naar de kern. Het woord PASSIE heb ik heel groot op een papier geschreven en in mijn slaapkamer opgehangen. Als een reminder om elke keer even een stapje terug te doen en na te denken over wie ik nou eigenlijk ben en wat ik wil met mijn leven. Misschien kan het een van de lezers hier ten voordeel zijn.