Paspoort-gezeur

afbeelding van 073

Het is nu ruim vier weken uit... Een week voordat ze het uitmaakte vertrok ze naar het buitenland. Heftig afscheid. Het zat niet goed met haar, met ons.. maar ik geloofde heilig erin dat het goed zou komen. Dit zou het beste zijn.
Een helse week ging voorbij. Zij wilde eigenlijk geen contact (hoe fout achteraf gezien), ik had dat contact heel hard nodig. Ik besloot naar haar toe te gaan om hier over te praten. Om positief naar de toekomst te kijken. Zij wilde dat niet en stuurde me (kort gezegd) terug naar NL met de mededeling dat ze niet met me verder wilde. Een heftig en leeg afscheid.
Ruim twee weken geleden kwam ze haar spullen ophalen uit ons appartement. Dat ging vrij goed. Zakelijk alles heel spoedig afgehandeld gelukkig. Daarna nog samen gewandeld. Vertrouwd, maar pijnlijk. Afscheid daarna was wederom enorm klote.

Ik dacht er redelijk vanaf te zijn nu. Dacht het. Zaterdag kreeg ik dus een mailtje van haar. Dat haar paspoort nog bij mij lag. Waarom vergeet je zoiets?? Die had ze dus dringend nodig en vandaag zou ze in Nederland zijn. Ik heb haar teruggemaild dat ik haar NIET wilde zien, omdat ik weet dat dat absoluut niet goed voor me is. Heb ondertussen drie keer afscheid genomen, dat is genoeg. Ik kies voor mezelf. Maar het achtervolgt me al wel de hele tijd... Eerst wachten op een mail terug. Kwam niet. Maar ze zat wel weer continu in m'n kop. Terwijl ik al aan het hopen was dat het een heel klein beetje aan het slijten was (misschien wil ik wel te snel). Maar goed, geen reactie tot net. SMSje van haar Nederlandse telefoon (dus ze zal al wel weer in het land zijn?) dat ze haar paspoort toch echt nodig heeft en of ik dat niet ergens kan afgeven.
Ja.. dat is ook de enige oplossing. Maar ik heb er helemaal geen zin in. Ik weet echt niet wat ik wil. Lachen Weet ook niet wat ik nou voor een antwoord van haar verwacht had. Eigenlijk was dit precies wat ik vooraf gedacht had. Maar had natuurlijk meer gehoopt. Dat ze enigszins op mijn mail was ingegaan ofzo.

Ik zal maar weer de goedzak spelen en dat paspoort gewoon afgeven ergens. Maar ik baal enorm van haar.. terwijl ze er an sich niet eens zo veel aan kan doen, aangezien ze haar paspoort gewoon nodig heeft. Maar heb nog niet gereageerd op haar sms. Ik ga eerst mijn eigen ding doen en daarna zie ik wel weer. Haar probleem.

(en dan heeft ze nog geluk, want normaal gesproken ben ik maandag de hele dag niet thuis, toevallig dat ik vandaag juist vrij ben)

afbeelding van 073

Ik weet dat dit verhaal

Ik weet dat dit verhaal eigenlijk helemaal niet zo'n drama is. Zeker niet als je het vergelijkt met andere verhalen die hier voorbij komen over helse exen en dergelijke. Maar het is gewoon fijn om af en toe ergens te kunnen zeuren. Glimlach

afbeelding van Meisje1987

sterkte

Jij vindt het zelf misschien neit erg klinken maar zo'n afscheid en op die manier een relatie moeten kunnen afsluiten lijkt mij heel moeilijk! Als je mijn verhaal leest zul je juist denken mens wat zeur je het was je eigen keuze.. En toch voel ik me na 9 maanden nog HEEL erg KLOTE! Dus ik kan me heel erg in jou verplaatsen. En omdat ze zo koelbloedig doet en er helemaal niet op ingaat zal ik inderdaad dat pasport afgeven en haar proberen te vergeten anders wordt het alleen maar moeilijker..

STERKTE, lief (K)

afbeelding van Unremedied

@Meisje1987: Mijn verhaal

@Meisje1987: Mijn verhaal hier gaat inmiddels meer dan anderhalf jaar terug en ook ik heb er zelf een punt achter gezet. Je bent dus in ieder geval niet de enige die er vervolgens nog lang mee zit.

@073: Het gevaar van dit soort situaties is, dat je misschien politiek gaat bedrijven om de voor jou wenselijke situatie te proberen te bereiken, wat helemaal lastig is als je niet precies weet wat die situatie is. Ik kan me tenminste voorstellen, dat je eigenlijk niet zozeer het feit dat je niet nog een keer afscheid wilde nemen daadwerkelijk als reden had om het paspoort niet aan haar af te willen geven, maar dat je die reden noemt om haar te laten weten dat je er nog niet mee in het reine bent, het er moeilijk mee hebt. Omdat je dat zo bluntly niet wilt of durft te zeggen, gebruik je het als reden voor iets en zodoende is het eigenlijk oneigenlijk gebruik. Want immers: als dit echt de reden was geweest, had je het ook anders kunnen oplossen, door bijvoorbeeld wat zij zelf stelt het aan een ander af te geven, ergens naar op te sturen of wat dan ook. Communicatie tussen amper communicerende personen wordt zo nog meer verstoord, tenzij je heel goed bent in het tussen de regels door lezen.

afbeelding van 073

Ik weet ook niet wat mijn

Ik weet ook niet wat mijn echte reden is hoor.. Heb t paspoort natuurlijk gewoon afgegeven (bij haar moeder). Want dat moet ze gewoon hebben. Simpel.
Maar inderdaad, ik ben er nog niet mee in het reine. Kan ook niet een maand na een relatie van ruim zes jaar. Maar dat weet zij ook wel. Misschien is t ook wel iets geweest om haar te laten zien dat dat zo is, maar dat ik nu wel echt voor mezelf kies.

Denk eigenlijk dat het dat laatste is voor een gedeelte. Echt laten zien dat ik niet meer op haar wacht. Maar dat het me nog wel enorm veel pijn doet.

En communicatie gaat nu ook gewoon niet. Al langer niet, ook tijdens het einde van de relatie. En zeker niet omdat zij in het buitenland zit. Als we al communiceren is dat via msn. En dat is echt killing in zo'n situatie. Probeer dat dan ook zo veel mogelijk te ontwijken, maar soms moet je omdat er zakelijk nog dingen afgehandeld moeten worden.

Verder vind ik dat ik er vrij nuchter/ rationeel over ben, zonder mijn emoties te verstoppen. Maar ik vind t zo raar dat zo'n simpel mailtje van haar me weer zo op m'n kop kan zetten... Dan is ze ineens weer heel bereikbaar. Heel dichtbij. Zou ik haar kunnen zien, kunnen knuffelen. Het vertrouwde ineens weer heel dichtbij, terwijl het voorbij is. Om daarna haar weer weg zien te gaan.
Dat is echt niet goed voor me en dat weet ik ook wel heel goed. Dat is in het kort de kern van mijn probleempje dat dit weekend speelde. Glimlach Maar het was wel verdomd moeilijk om definitief afstand van haar te doen en haar te laten weten dat ik haar niet wilde zien.