Net terug van de paasdagen met eigen familie. Was erg verdrietig en confronterend. Voor het eerst zonder haar een weekeind bij de familie zijn. Iedereen leek zo verliefd, samen hand in hand lopen en 's avonds ging iedereen naar bed met z'n tweeën. Behalve ik. Ik heb zeker gelachen sinds een aantal weken maar is mis het instituut die wij samen waren. Al 12 jaar waren we één en deden we alles samen. En dat is nu duidelijk geworden dat dit nooit meer kan zijn.
Gelukkig hebben de kids samen met hun neefjes en nichtjes een hele fijne tijd gehad. Aan hun is weinig te merken. Maar papa heeft erg veel gerookt. (lees even alleen om flink te janken uit het zicht van iedereen).

Gisteravond wilde de kids mama nog even zien en vertellen wat ze gedaan hadden. Had er al geen goed gevoel bij maar voor de kids doe ik alles. Mijn gevoel had gelijk. De kids veel vertellen en ik mocht ook even alleen met haar zijn. Ik veel verdriet zij geen emoties en alleen maar zeggen dat het gaat slijten. Want zij is er al 4 weken zeker van en dus weet zij precies hoe het gaat. (Dit is sarcastisch bedoeld)

Het voelt nog extra pijnlijk omdat zij er geen emoties bij lijkt te hebben en dat het haar zo makkelijk af gaat. Is dat dan echt zo of speelt ze toneel. Ik denk het laatste maar dan is het duidelijk dat ze nu helemaal geen zin/behoefte meer heeft om dit met mij te delen. Dus het is echt over.

Vandaag laatste dag met de kids en dan weer een aantal dagen zonder. Fijn om dan even alleen te zijn en flink te huilen wanneer het kan maar ik mis ze nu al.

Conclusie: Paasweekeind overleefd !!!! Fijne tijd gehad met de kids en familie en op naar de volgende feestdag/vakantie.

Achter elke wolk komt zonneschijn. Ook al is het nu een tornado.