Door het bericht van Freespirit gaat er van alles door me heen. Zit me continue af te vragen hoe het nou zit met onze relatie. Ik denk dat het klopt wat ze schreef over hem. Hij heeft inderdaad ooit wel eens gezegd dat hij op zoek was naar veiligheid. Niettemin doet het hartstikke pijn om je te realiseren dat ik waarschijnlijk niet de liefde van zijn leven ben. Hij was het wel voor mij, heel lang. De laatste tijd gaan de oogkleppen af. Heel lang kon hij wel geven en ik gaf ook (gever-nemer freespirit). De laatste jaren was het geven denk ik met verstand en niet met zijn hart. Tjee, wat doet het pijn dit te moeten erkennen. Ik word verscheurd door mijn eigen gevoelens. Nee, een leven lang twijfel wil ik niet, nee een leven zonder liefde wil ik niet. Ja, ik wil een leven waarin ik word bemind. Iemand die voor de volle 100% voor mij gaat! Iemand die mij kan geven wat ik nodig heb. Maar zo bang om die stap te moeten zetten, kiezen voor het vertrouwde? En opnieuw een stukje van mezelf inleveren? Een stukje wat ik met zoveel moeite heb bereikt door mijn BO therapie. Eindelijk erachter komen wat mijn valkuilen zijn en daardoor er achter komen, nu opnieuw, dat ik me teveel aanpas. Ja, ik heb het zelf laten gebeuren, en ja, ik heb het nu zelf in de hand. Nu nog niet die stap durven te zetten, maar ga dit wel verder overdenken. Ga me nog sterker maken en misschien durf ik straks de sprong wagen. Nu nog niet.....