Ook al heb ik niet zo'n lange relatie gehad{8 maanden}toch zit hij bijna nog dagelijks in mijn gedachten!Ik begrijp zelf soms niet goed,waarom hij nog steeds zo in mijn hoofd en hart zit!
Was hij dan voor mij de grote en ware liefde?Het gevoel dat hij het voor mij was dat had ik meteen,en hij ook,toch zijn we niet meer samen..
De laatste dagen heb ik het weer wat zwaarder,daarom wil ik deze overdenking met jullie delen...

We kennen elkaar nog van onze kinderjaren!We gingen naar dezelfde lagere school,onze moeders dronken koffie samen,en wij speelden samen!
We hielpen de plaatselijke melkboer met flessen in de kratten zetten,we struinden samen door de bossen,en hoe klein we ook nog waren,we waren graag samen!

Werd jouw naam genoemd op school,dan kwam mijn naam er achter aan,waar jij was daar was ik of omgekeerd!
We werden samen misdienaar{zo gaat dat in een katholiek dorp]en we gingen samen op de plaatselijke muziekvereniging!
Jij was mijn beste vriendje en ik jouw liefste vriendinnetje!
Zo kabbelde onze jeugd verder!

Ik ging naar een andere middelbare school,ik ging ook van de muziekvereniging af.Ik kreeg andere vrienden en vriendinnen en jij ook!
Toch hielden we contact!Ik weet nog goed dat jij kwam vragen of ik met je op dansles wilde!
We konden samen op de fiets naar de stad en je zou mij weer terug brengen na de dansles!
Maar ik wilde helemaal niet op dansles!!!Later heb je mij eens verteld dat je je er zo op verheugd had om samen met mij te gaan,omdat je toen al verliefd was op mij!

We groeiden uit elkaar,jij kreeg vriendinnetjes en ik kreeg vriendjes.
Toch bleef jij altijd via mijn familie of vriendinnen de groeten aan mij doen{tot nog kort geleden}
We gingen ieder in een andere stad studeren en we verloren elkaar uit het oog!
Ik hoorde dat je ging trouwen,en zelf ging ik samenwonen!
Maar nog altijd kreeg ik de groeten van je als je iemand sprak die mij ook kende!!

Tot 2,5 jaar geleden,we kwamen elkaar ineens weer tegen,na jaren elkaar niet gezien te hebben{zelf herkende ik je niet zo gauw}Jij herkende mij wel!
Het ging niet zo goed vertelde je!je lag in scheiding,maar wilde er nog alles voor doen ook voor je dochters!
Je zag er verdrietig uit!

Ik was zelf alweer een paar jaar alleen,en had alles goed op de rails!
Na een maand of 2 kwam ik je toen weer tegen,en je vertelde dat de scheiding toch doorging!
Ik vroeg toen of je zin had om een keer een kop koffie te drinken,om weer eens bij te praten!

Al gauw maakte we een afspraak!Ik zie mij zelf nog staan,{de hele dag al een vreemd gevoel in mijn buik}op de uitkijk of ik je al aan zag komen!
Het eerste wat ik zag was een mooie bos bloemen en je mooie blauwe ogen.
Ik werd toen al overvallen door een gevoel wat ik nog nooit heb meegemaakt!
Ik kreeg het koud en warm tegelijk,mijn hart bonkte mijn lijf uit,en er flitste door mij heen:Dit is hem!!

We hebben tot diep in de nacht zitten praten,met de afspraak om het weekend wat leuks te gaan doen!
Groot was mijn verbazing toen je op een woensdag voor mijn deur stond:Ik dacht nog hij komt het afzeggen!
Je vertelde zo verliefd te zijn op mij,in de war van de overweldigende gevoelens,je wilde dit eerlijk tegen mij vertellen voordat we dat weekend zouden afspreken!
Ik vertelde hem ook dat ik zo verliefd op hem was!!

Het leek wel een sprookje,zo blij dat we samen waren,er was nog wel een papieren afhandeling van de scheiding,waardoor hij wat terughoudend was om te vertellen dat ik in zijn leven was!

Ik had het daar best moeilijk mee,we wonen in een klein dorp,iedereen kent elkaar,en ik wilde niet dat het via via bekend zou worden dat wij samen waren!
Ik had het aan mijn beste vriendinnen verteld,zo verliefd als ik was,jij vertelde mij dat je het tegen niemand nog verteld had{na 3 maanden}
Ik begreep dat niet,waarom kan je het niet vertellen vroeg ik?Als je verliefd bent dan wil je dat toch van de daken afschreeuwen??
Daar kreeg ik nooit echt geen goed antwoord op,je zei dan:Nog even wachten,of eerst moet dit of dat nog geregeld worden{met de scheiding}wat verre van makkelijk liep!

Je sprak over mij tegen je vrienden,over een vriendin,maar niet dat ik je vriendin was,ik wilde het je niet moeilijk maken dacht dan weer dat heeft met de scheiding nog te maken,en dat hij zo snel weer een vriendin had,dus ik liet het zo!

Toen ik met je mee wilde naar de manege van je dochter en jij weer zei:Kan nog even niet,toen is er bij mij wat geknapt!
Je zei nog:We hebben toch nog tijd zat,laat je koppie niet hangen!Toen uit het niets vroeg je:Je wilt toch wel verder met mij? je kiest toch wel voor mij?
Ik zei toen:Je hebt eigenlijk nog geen dag voor mij gekozen!

Wat er toen gebeurde had ik nooit voor mogelijk gehouden:Je stapte op,met de woorden:Het is mij duidelijk!!
Ik had er nog alle vertrouwen in dat je terug kwam,wat was er eigenlijk gebeurd??
Maar je kwam niet meer terug!Je bent 1x terug geweest{na 17 dagen}en je hebt in een half uurtje gezegd dat je niet van de 2e kansen bent,en dat het alles of niets is bij je!!

Ik ben er ziek van geweest,ik was het voor je,met mij wilde je oud worden,en nu ineens 360 graden omgedraaid!Door een paar woorden die ik had gezegd was het over en uit!

Degene die mijn blog heeft gevolgd weet dat hij terug is gegaan naar zijn ex{dat heeft nog geen 3 weken geduurd}
Ongeveer een maand daarna heeft hij weer iemand ontmoet waar hij nu een maandje of 4 mee samen is!Ik begrijp niet dat je zo snel van de ene naar de andere vrouw kunt gaan!Dan heeft de liefde voor mij toch niet zo heel diep gezeten!!

Ik heb al het contact met hem verbroken{nadat ik al heel veel pogingen heb ondernomen om contact te houden het uit te praten{maar hij blijft erbij het is uit en over}Ik heb hem op zijn hart getrapt zegt hij!ik vraag mij nog zo vaak af:Wat als ik dat niet gezegd had?
Ik voel mij de laatste dagen zo schuldig,er blijft maar iets knagen in mijn hart!
Ben ik nou echt zo stom bezig geweest,en heb ik hierdoor mijn"ware liefde" afgewezen????Ik kom er gewoon niet uit!!
Het doet mij gruwelijk veel pijn,dat we niet meer samen zijn,maar ook dat er geen contact meer is!
Verleden jaar had ik het gevoel dit is voor altijd,helaas heeft het niet zo mogen zijn!

Groeten van een onzeker meissie