Het is alweer anderhalf jaar geleden (7 november 2012, die datum staat in mijn geheugen gegrift) dat de enige jongen van wie ik ooit heb gehouden (en dat is best raar om te zeggen, als je 30 bent) mij vertelde dat ie het niet zag zitten tussen ons. Dat het beter was om er mee te stoppen omdat ie mij niet wilde kwetsen door beloftes te maken die hij niet kon waarmaken (ik had hem niet eens iets gevraagd). Hij had zogenaamd 'bindingsangst' en 'hield het met niemand langer uit dan 2 maanden'. Ik zei: als je dat zo voelt, dan is het idd beter om er nu mee te kappen, want mijn gevoelens voor jou zijn wel echt en worden alleen maar dieper. En toen ging ie weg (even voor de duidelijkheid: het is mijn onderbuurman, alleen de vloer verwijdert ons van elkaar, de dagelijkse geluiden zijn goed te horen, vooral voor mij). Toen ie net weg was, dacht ik alleen: nou ja, jammer dat hij er zo over denkt, maar het is idd beter dat hij het nu uitmaakt. En ik ging naar bed....pas de volgende dag voelde ik het: de pijn. De onbeschrijflijke pijn. Alsof je niet meer kunt ademen (laat staan eten, ik ben binnen een maand 5 kilo afgevallen, op mijn gewicht betekent dit dat ik vel over been ben). En die pijn is er eigenlijk nog steeds...een tijd lang heb ik hoop gehouden dat het goed zou komen. Hij had geen andere vriendin (voor zover ik het kon waarnemen, wat op zich niet zo moeilijk is als iemand onder je woont). Als ik hem tegenkwam was ie flirterig en voelde ik nog steeds een connectie. Ergens vond ie me nog steeds leuk en ik besloot om contact te houden en af te wachten. Want wat ik voelde was geen leugen, nog steeds, als we samen waren, voelde het goed. Maar echt iets tegen hem zeggen, dat heb ik nooit gedurfd. Ik heb gedaan alsof het heel goed met me ging en ik 'vrienden' met hem kon zijn. Terwijl ik van binnen maar één ding wilde: hem weer vasthouden, voelen, liefhebben.
Eind juni vorig jaar merkte ik ineens een verandering in hem. Het gevoel was weg en hij reageerde niet meer (of heel koeltjes) als ik iets vroeg. Toen, zonder bewijs te hoeven zien, wist ik het: hij heeft iemand anders ontmoet.
Ik dacht dat ik gek werd, ben toen voor zijn deur gaan staan en heb hem afgeluisterd toen ie aan het bellen was. Ik hoorde toen ie tegen haar zei: "I am happy, but I would be so much happier if you were here....so I wouldn't have to wake up alone". Toen ben ik ingestort....ik heb hem een mail gestuurd met verwijten, dat ik vond dat ie mij had moeten vertellen hoe het zat en dat ie mij aan het lijntje had gehouden en hoop had laten houden. Wat ie vervolgens schreef was vreselijk gemeen (dat zal ik hier niet herhalen) en als ik er nu aan terugdenk moet ik bijna weer huilen.
Maar ik heb wel actie ondernomen omdat ik me niet zo wilde voelen (het was zo erg dat ik op een gegeven moment dacht dat ik beter dood kon gaan. Ook heb ik gewenst dat hij dood zou gaan). Ik ben een tijdje bij mijn moeder gaan wonen en heb psychologische hulp gezocht. Ik ben gaan mediteren en yoga gaan doen en besloot dat ik mijn leven moest gaan leiden (ik ben niet in NL opgegroeid en heb daardoor weinig vrienden hier). Ik ben gaan (speed)daten en heb eindelijk een verre reis geboekt (iets wat ik al heel lang wilde maar nooit alleen durfde te ondernemen). Half december ben ik dus vertrokken naar Thailand en ik heb daar 5 weken gereisd, vakantie gevierd en heel veel mensen gezien en gesproken. Op een gegeven moment ben ik zelfs 'een beetje verliefd' geworden op een man met wie ik aan het eilandhoppen was. Ik kwam terug, vol positieven energie en zelfs nadat ik mijn buurman was tegengekomen bleef het goed gaan....
Tot een paar weken geleden....toen ik 'haar' zag....de vriendin, geëmigreerd uit Australië om bij hem te komen wonen (zodat ie niet langer alleen hoefde te slapen). Om de één of andere gekke reden had ik gedacht dat ze totaal anders zou zijn als ik, dat ze heel jong, donker en klein zou zijn. Maar nee, ze zou mijn nichtje kunnen zijn. Of een goede vriendin...en ik blijf haar zien. Als ik uit het raam kijk (ok, dat doe ik best vaak, maar ik woon alleen en vind het nou eenmaal leuk om mensen te zien), dan komt zij aanfietsen. Alleen, of met hem. Laatst gingen ze hand en hand weg op de fiets! Toen voelde ik die pijn ineens weer! Die bekende steek in mijn hart...en snel daarna komen de tranen, die niet meer lijken te stoppen (is de reserve nou nooit op???).
Ik heb leren accepteren dat hij en ik geen match zijn (ik geloof dat we wat betreft emotionele intelligentie teveel afwijken, dat we niet op één lijn zitten en elkaar daardoor niet begrijpen. We communiceren niet goed met elkaar). Ik accepteer ook dat ik af en toe slechte dagen heb (ertegen vechten heeft geen zin. Toegeven aan mijn tranen en verdriet helpt me om sneller uit zo'n dip te komen). En ik probeer de situatie een positieve draai te geven. Als dit niet was gebeurd zou ik bepaalde mensen nooit hebben ontmoet, zou ik niet op reis zijn geweest en zou ik niet zoveel nieuwe dingen hebben geleerd (ik heb veel cursussen gevolgd om mijn gedachten te veranderen en afleiding te zoeken).
Alleen vandaag, vandaag werd ik weer geconfronteerd met mijn pijn. En ik snap gewoon even niet waarom dit gebeurt...wat de boodschap nu weer is...(kort samengevat: ik had me ingeschreven op een site om te socializen met expats, mensen die al lang of kort in NL wonen en het leuk vinden om activiteiten met elkaar te doen. Ik zat daar al een tijdje naar te kijken en besloot eindelijk mijn moed bij elkaar te rapen en me in te schrijven voor een borrel, over 2 weken. Nadat ik me had ingeschreven ging ik door de deelnemerslijst heen en ja hoor: daar was 'zij'! De vriendin! Ze heeft zich ook ingeschreven voor die borrel!).
Kan iemand mij vertellen waarom ik elke keer weer teruggezogen word in de situatie?
Hoe kan ik in vredesnaam verder met mijn leven als alles om me heen mij aan hem herinnert? Sommige mensen zeggen dat ik moet verhuizen. Maar dat is toch geen oplossing? Dat zou een vlucht zijn (bovendien kan ik het mij financieel niet permitteren om mijn appartement nu te verkopen)...Ik wil gewoon weer rust in mijn hoofd. Ik wil hem/haar/hun samen kunnen zien en er niks bij voelen....
Wanneer komt dat moment nou? Wanneer stopt die kwelling? Ik wil hier zo graag lessen uit leren, maar ik heb steeds het gevoel dat, zodra ik iets onderneem, ik weer teruggefloten word en terugval....
Ik ben zo benieuwd of er mensen zijn die iets degelijks hebben meegemaakt (of meemaken) en of iemand misschien tips heeft hoe ik met dit eindeloze verdriet om kan gaan.