Afgelopen zaterdag hebben ik en mijn vriendin besloten dat we uit elkaar gaan. Dit is een moeilijke stap voor ons beiden, wij zijn 23 en 22 en hebben inmiddels een relatie van bijna 10 jaar achter de rug met zijn tweeën. Zij wil niet meer omdat ze vindt dat ze van mij is vergroeit.

Zij gaat opzoek naar een ander huis en tot die tijd kon ze wel even hier blijven heb ik gezegd, inmiddels weet ik dat dit niet goed is en ben bang dat ik op deze wijze hoop houdt. Zij heeft een goede vriend die haar overal mee helpt en naar mijn mening is hij ook mede verantwoordelijk voor onze relatie breuk, volgens haar zijn zij soulmates. Ik weet niet wat ik hiervan moet vinden.

Wij zijn beide verhuist van een Groningen naar Overijssel en hebben alles achter gelaten daar onze families en vrienden, inmiddels wonen ik drie jaar in Overijssel en heb altijd geprobeerd om contact te houden met vrienden, maar doordat ik verder heb gestudeerd en zij niet krijg je een heel ander beeld van het leven en hierdoor zie en spreek je ze ook niet meer. En mijn ouders wonen circa 150 km verder op en als student is het financieel niet haalbaar om steeds naar mijn familie toe te gaan en ik zie ook dat mijn naasten het zwaar hebben met mijn relatiebreuk. Zij hebben immers mijn ex-vriendin ook deels opgevoed omdat ze al vanaf har 12e bij mijn ouders over de vloer kwam. Kortom ik heb het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta omdat ik geen echte vrienden meer heb en mijn familie op een aanzienlijke afstand woont. Ik zie er dan ook erg tegen op om alleen te zijn, maar aan de andere kant denk ik pas dat ik onze relatiebreuk kan verwerken als zij haar eigen plekje heeft gevonden.

Ik weet niet hoe ik moet handelen naar mijn ex-vriendin toe, ik wil haar overal mee helpen maar diep in mijn hart doet dit ook veel pijn maar dit is waarschijnlijk omdat ik haar (nog) niet kwijt wil maar aan de andere kant lijkt mij het ook even heerlijk om alleen te zijn maar zoals ik al eerder heb vermeld ben ik doodsbang voor het alleen zijn.