Waarom blijven we hunkeren naar die persoon die ons duidelijk heeft laten weten dat hij/ zij ons niet meer wil hebben? Waarom willen we nog steeds al die moeite doen om het hart van die persoon te herveroveren? Waarom kunnen we het niet aanvaarden en gaan we niet verder met ons leven?
Waarom blijven we de positieve dingen zien van die persoon en waarom blijven we denken aan die 'mooie tijd' samen? Waarom denken we niet aan de ruzies die er waren, de problemen die de kop opstaken en de frustrerende kantjes van de ex-partner?

Het moet gezegd worden: we zijn allemaal gedumpt. We zijn samen met het afval buiten gegooid - de een al wat harthandiger dan de ander, maar we liggen er allemaal. Maar we houden ons vast aan dat ene grassprietje dat tussen de tegels staat, zodat de vuilnismannen ons niet kunnen meenemen. Maar waarom niet? Is het dan zoveel beter om op straat te liggen hunkeren naar wat eens was, maar nooit meer zal zijn? Waarom laten we ons niet gewoon meenemen, weggegooid en vermalen worden... om dan gerecycleerd te worden tot iets nieuws en functioneels? Onze ex ziet geen nut meer... we zijn niet goed genoeg meer voor hen en ze willen een nieuw speeltje. Misschien was hij/ zij toch niet de ware liefde waar we op gehoopt hadden. Misschien net wel, maar niet iedereen blijft samen met die ene ware liefde. Dan heb je het tenminste toch gehad - velen vinden die persoon niet eens. Dan maar verder met het leven. Met alle andere gerecycleerde personen - en het moeten er ontzettend veel zijn.

Iedereen wordt gekwetst, iedereen wordt gebruikt en misbruikt, iedereen doet dit ook met anderen. Iedereen moet het te boven komen, indien niet kan het fataal aflopen. Voor de ene lukt dit beter dan voor de ander... De een kan zich sterker houden dan de ander en neemt zijn leven vlugger opnieuw op... Maar wat niet te ontkennen valt, is dat het voor iedereen even pijnlijk, frustrerend, hartbrekend en verscheurend is. Maar we moeten er door, we moeten ons - zoals eerder gezegd - laten vermalen.

Tuurlijk mag er af en toe nog teruggedacht worden aan die mooie tijd, waarom ook niet? Als jullie als koppel samen waren, dan moeten er wel mooie momenten geweest zijn ook! Maar die momenten mogen pas naar boven komen wanneer je reeds gerecycleerd bent. Nu moeten de slechte momenten, de ruzies, de problemen, de twisten, ... naar boven komen. Nu moet je de woede en de pijn voelen die hij/ zij je heeft aangedaan! Wees kwaad! Voel de pijn! Schreeuw het uit! Huil het uit! Voel het! En overleef het.

Het is voor niemand hetzelfde, iedere situatie is anders, alle personen zijn anders. De een krijgt het zwaarder te verduren dan de ander... Maar we volgen allemaal dezelfde weg. Dus laat het grassprietje los en laat je meevoeren door de vuilnismannen... De toekomst - ook al ziet die er allesbehalve rooskleurig uit - staat te wachten. Onbekend, onvoorspelbaar... misschien vind je nooit meer zo'n liefde. Misschien net wel, misschien net meer! Maar als je het niet leeft, zal je het nooit te weten komen...