Hej Taschaatje,
Wat een ellende die liefdesverdriet h?ɬ®?! Ik voel me ook onzettend verdrietig.. En ik kan me voorstellen dat je ook ontzettend boos op hem bent dat hij niet eens een reden heeft gegeven! En dat na 3,5 jaar! Ik kan me op het moment ook niet voorstellen dat't verdriet minder wordt, maar als je hier op het forum leest: het komt goed! We kunnen meer dan we denken dat we kunnen! Ja, we zijn verdrietig, kwetsbaar, boos, bang.. Maar: uiteindelijk slepen we ons er doorheen.
Ik zal je vertellen wat ik mezelf ook steeds vertel: zoek afleiding, opschrijven van gedachten en gevoelens, benadruk je mooi kanten, verwen jezelf: je bent het allemaal waard! Ik wil ook steeds contact met mijn angst, maar ik weet dat't niet goed is.. Ookal stond ik vanmiddag op het punt hem te e-mailen.. dan kom je helemaal niet los van hem. En dat moet: want je moet verder met je leven. En dat KUN je ook! Ook al heb je dat gevoel niet. Het LUKT je nu niet, maar je KUNT het wel! Tijd heelt een deel van de wonden en de rest moet je zelf (maar niet alleen!!) doen.. Je mag me zoveel berichtjes sturen als je wilt! Schrijf zoveel als jou goed doet!

Ook al zie je even geen uitweg: hij komt er wel. De pijn gaat over!

Liefs Sterre