Het zit zo, we zijn al 3 jaar en half samen en hebben daarvan ook zo'n 2 jaar, half en half samengewoond. Hij huurde en appartement en vrijdag, zaterdag, zondag, woensdag en ik denk ook dinsdag was ik daar. Maar wel al mijn spullen lagen hier gewoon bij men ouders thuis. Hij doctoreerde in bxl. En na zijn doctoraat is hij aan de slag gegaan in antwerpen. Waardoor hij het appartement heeft opgezegd. En is hij terug bij zijn ouders gaan wonen in antwerpen. Het plan was om samen iets te huren dan in mechelen ofzo. Maar dat is er dan niet van gekomen omdat we toen even uit elkaar zijn gegaan voor dezelfde reden als nu. We hebben dus bijna een jaar thuis gewoond en zagen elkaar dan enkel in het weekend. En over 2 maanden gingen we eindelijk terug weer gaan samen wonen want hij had een appartement gekocht. Niet samen met mij omdat hij dat zegt hij anders niks terug trekt van de belastingen. Ik was daar niet echt blij mee omdat ik iets van ons 2 wil maar goed. En hij is de laatste maanden hij heeft het altijd al gehad hoor maar vooral nu de laatste 5 maanden ofzo echt depri. Depri over hoe alles is. Hij kan zich er niet bij neerleggen dat hij 10 jaar elke dag heel veel moeite heeft gestoken in zijn studies en doctoraat en dat hij er niet kan uithalen wat hij wil. Hij haat belgië hij haat dat hij 50 procent belast wordt, dat er mensen zijn die geen diploma hebben en dan in vergelijking tot wat hun moeite was veel meer hebben, dat huizen hier zo duur zijn... Elke dag is hij bezig met werken hij staat op rond 8 ofzo is op zijn werk van 9 uur en werkt tot 7 uur en komt thuis eet iets en begint dan thuis te werken voor zijn broer als 2de job die hij er bij neemt.
En hij zegt hij niet in een rijhuis wil wonen en dat hij niet er mee kan leven als dit het was dat hij maar uit zijn diploma krijgt. Ik snap die frustraties langs ene kant wel. Weet je dat stoort mij ook hoor dat vroeger dingen makkelijker waren. Vroeger moesten onderwijzers 1 jaar studeren en die hadden een vaste baan in hun dorp. Ik moet 3 jaar doen en moet van hier naar daar gaan. Ik wou ook dingen anders waren, maar hij hij kan zich er niet over zetten. Elk moment van de dag steekt hij maar in nog meer bij leren om er zo te geraken en hij verwacht dus daardoor ook steeds meer en meer.
Ik aan de andere hand wil graag ook een huis maar dat hoeft geen villa, en ik wil ja binnen dit en 3 jaar toch graag een kind en hij ziet dat niet zitten. Hij wil naar het buitenland, hij wil zich niet vast zetten, hij wil alles uit zijn diploma halen ten koste van alles blijkbaar want nu is het zo ver dat hij zegt het gedaan is tss ons dat we andere dingen willen in het leven. Dat hij mij zo tegen houdt in wat ik wil. Maar ik snap niet waarom hij zo te klagen heeft en alles zo zwart ziet. Alsof wij niet met het loon van mij 1500 en zijn loon van 2500 en nog is 1000 euro netto niet een deftig huis kunnen kopen dat geen rijhuis is. Ik geloof niet in een land waar je 5000 euro netto verdiend, waar je amper belastingen moet betalen, waar huizen spotgoedkoop zijn,... ik geloof niet in dat beloofde land waar hij het altijd over heeft en alles voor op geeft.
Dus ja zei ik het zo niet verder kon dat hij altijd depressief doet en dat hij moet tevreden zijn met wat hij nu al heeft en dan heeft hij het dus uitgemaakt. De eerste dagen na toen het gebeurd was belde hij me nog om te zeggen hij het niet wist. En hield ik me nog sterk omdat ik het gevoel had het nog niet helemaal verloren was. Maar dan heb ik nog gebeld omdat ik hem zo hard miste en ik hem terug wil maar elke keer draait het uit in hij dat zegt hij niet weet wat hij wil, dat hij me niet heel men leven ongelukkig wil maken,... Ik heb nu al 3 dagen niets meer van hem gehoord. Hij heeft ook niets meer laten weten. Ik wil voortdurend bellen omdat ik hem terug wil. Ik wil naar daar gaan om hem echt te spreken omdat heel dit alles via telefoon is gebeurd.