Hoi Pink.. Hoe je je ook voelt, wat je ook doet (hem nog wel of niet in je leven houden) moet je gewoon op je gevoel blijven doen zoals je al doet: je gaat er nu over nadenken of het wel slim is, maar als jij je angstig voelt om alleen te zijn neem dat gevoel dan serieus en laat hem lekker 2x per week bij je eten. Ongeacht of een relatie met hem nog zou werken is hij dan nu even iemand waar je steun aan ontleent: mag het?!!

Waar ik vooral op wilde reageren is: ga alsjeblieft wel met mensen praten! Ben jij mensen zelf snel zat als ze over hun (hopelijk tijdelijke) probleem praten? Nee toch? Als er een ding belangrijk is is het wel te voelen dat je gesteund wordt, dat er iemand voor je is als je het niet ziet zitten. Dat is dan even je tijdelijke basis tot je het weer in je uppie aan kan, samen met je zoon. Hoop echt dat je het aandurft en uit je cocon kan klimmen en gaat praten. We komen alleen en gaan alleen dood, maar in de tussentijd kunnen we wel bij elkaar terecht. Vraag anders ook aan degene met wie je gaat praten of ze het wel of niet ok vinden, zodat je duidelijkheid krijgt. En check dat net zolang als nodig is voor jou om te weten dat die ander het echt meent. Ik heb zelf dit ook moeten leren, zelfs misselijk bij de gedachte een ander om hulp te moeten vragen of gewoon een luisterend oor. Maar ik ben altijd nog liever samen pratend zonder oplossingen, dan alleen denkend dat het me allemaal niet lukt. En naarmate ik het vaker doe en door de engheid heenga, hoe natuurlijker het aanvoelt. En geloof me: die anderen zijn blij dat ik eindelijk eens om hulp vraag ipv andersom!
Sterkte!!!
Liefs,
Mup