Ja, ik herken het. Ik heb foto's en oude mails. Niet weg gegooid. En het mooie is. Soms begrijp ik iets niet (van mezelf bijvoorbeeld) en dan herlees ik mails uit het begin en dan begrijp ik hoe het zo kwam en waarom het bijna onontkoombaar was (wat ik toen niet WILDE zien) dat het niet goed zou gaan. Dat geeft me inzicht in mezelf, in wie ik nu ben en ook al was en mijn kwetsbare plekken en ook in wat ik kan doen om mezelf te sterken, wakkerder te zijn. Dat is goed. Dat zou ik zonder het herlezen van die mail lastiger vinden, dan ging ik malen. Maar er is een andere tijd aan vooraf gegaan. Toen het nog te vers was allemaal. Toen deed herlezen ZEER en ging ik er van malen en als ik niet goed nadacht toch weer contact zoeken (ook al had ik het uitgemaakt, daarna ging ik toch zelf smsen of mailen, omdat het me zo onduidelijk was allemaal wat er is gebeurd toen). Het advies van velen was toen: gooi het weg. En: "Hij heeft vast alles weg geknikkerd." (ik had een half jaar na dato een set foto's voor hem laten afdrukken en opgestuurd), maar ik ben blij dat ik er nog naar kijken kan. Weet dat ik waakzaam moet zijn, goed moet voelen, bewust kijkend naar wat er voor mij toe doet, welk effect iets op me heeft, wat IK wil. Ik ben echt veel beter in staat mezelf gelukkig te maken nu. En ja, soms heb ik een gigantische jankbui, maar het drijft over. En het gaat niet meer over hem, ik kan dus beter vooruit. Ik kan herlezen, begrijp beter hoe het zat, doordat ik de letters voor me zie. Begrijp hoe ik me heb laten bedotten, zelf veel te graag iets van die zo verlangde liefde op hem heb geprojecteerd. Iets dat er niet was. En soms, ja dan is het ook domweg dat hij me misleid heeft. Is hij dan daar bewust op uit geweest? Ik denk het niet. Ik denk dat ook hij iets heeft verlangd en (hoe kort ook, hoe weinig maanden ook) echt gewenst heeft dat ik het was die hij zocht al die tijd. Maar nu vind ik mij. En dat is veel belangrijker. Goh, zo'n doos van Jelle, wat die bij mij weer oproept. Apart. Deze site, ik was er een aantal maanden niet meer geweest. Sja, het verloopt in stadia dus. Een ander voordeel: je begrijpt een ander. Als het vers is, als het langer voorbij is. Ik schaam me niet meer. Ik heb gedaan wat ik gedaan heb. Ik zie wat er mooi aan is, aan mezelf, aan die ervaringen, vaak pijnlijk. Aan het delen op deze plek met elkaar. Bijzonder.
Mijn doos en stapeltjes, envelopjes, mappen in de inbox, ik bewaar het. Het is nou eenmaal wat het was. En ik kijk er minder naar en het effect verandert. Dingen waren wat ze waren, maar veranderen toch in de loop van de tijd van gezicht.