Mijn verhaal is vrij lang en ingewikkeld maar ik ga het toch uiteenzetten omdat het goed voelt om het van me af te schrijven. Dus ik begin maar.
Lang dik anderhalf jaar geleden kreeg ik met een jongen, ongeveer een jaar jonger dan ik was. Eigenlijk wist ik het begin nog niet zo wat ik mee moest omdat ik zelf een paar maanden daarvoor uit een relatie was gekomen met een jongen die niet goed voor mij is geweest. Maargoed ik viel toch voor hem en toen hij me vroeg zei ik ja. En daarna heb ik daar nooit spijt van geweest, deze jongen was zoveel liever voor me. En eerlijk, de seks was ook veel beter. Dat was denk ik ook wel wat er zo speciaal aan was, de lichamelijk aantrekkingskracht. Maar dat was natuurlijk niet het enige, deze jongen was zo lief voor me, gaf me ontzettend veel complimentjes enz. Maar ik merkte wel dat hij jonger was. Ik was al wat zelfstandiger en hij hing nog een beetje aan zijn ouders. Ik had zelf ook veel meer meegemaakt (gescheiden ouders, een vriendje die me had geslagen, problemen op school) terwijl zijn leven zo perfect ging de hele tijd, voorspoedig. En stiekem was ik daar wel een beetje jaloers op. We haalden allebei ons diploma en genoten daarna van de tijd met elkaar. Hij ging wel 3 weken naar Amerika met zijn ouders, terwijl hij voor mij 1 weekend kon vrijmaken. Dat stak wel een beetje, hoewel het wel begrijpelijk was. Ik denk dat ik gewoon serieuzer was, ik zal ons echt als stel terwijl hij mij nog meer als een vriendinnetje zag. Toen we daarna allebei aan een studie begonnen leefde ik helemaal op. Ik kreeg veel nieuwe vrienden, ging uit en in het weekend zag ik mijn vriend toen. Maar hij was jaloers, wilde meer aandacht en hing ontzettend aan me. Dat was vrij vervelend. Ik had veel minder zin om tijd voor hem te maken en dacht er serieus over na om het uit te maken, maar ik kon het niet want ik hield van hem, echt heel veel. Op een gegeven moment besloten we er toch een punt achter te zetten, nu een half jaar geleden.
Maar we lieten elkaar niet los. We bleven afspreken. En eerlijk voelde ik de verliefdheid terugkomen, ik viel voor hem. Maar blijkbaar hij steeds minder voor mij. Want hij kwam op een avond bij mij, slaapspullen mee (ja want de afspraakjes waren met film kijken, eten en bij elkaar slapen, eigenlijk net als vroeger) en na een gesprek kwam hij ermee dat hij twijfelde en dat hij er niet meer door wilde gaan. Ik was kapot van verdriet. Ik was juist weer voor hem gaan vallen. Hij had me nog gezoend die avond, hij zei dat hij van me hield. Maargoed hij zei ik twijfel, aan de ene kant hield hij van me, aan de andere kant wilde hij vrij zijn. Hij zei ook, ik zie je later wel in mijn toekomst maar nu niet. Ik was kapot van verdriet. Ook omdat ik erachter was gekomen dat hij wel contact op hyves had gehad vlak voor de eerste breakup met meisjes (en niet vriendschappelijk!). In het begin 2/3 dagen bleef ik hem ook smsen, maar een op gegeven moment realiseerde ik me dat het geen zin had. En eerlijk gezegd ik wilde hem terug en las zo’n terug bij je ex boek. Ik was die maand erna er eigenlijk alleen maar mee bezig in mijn hoofd met het moment dat ik hem weer zou zien. Een maand later was dat. Dat gesprek liep stroef. Mijn moeder ging zelf nog naar zijn moeder (kapster) en ze hoorde van haar dat mijn ex het er echt ontzettend moeilijk mee had, dat hij nog veel voor me voelde. Dat vervulde met met hoop en ik besloot een maand later weer contact te zoeken. Deze keer hadden we een ontzettend leuke date en voelde we allebei de kriebels. Maar helaas, een paar dagen later sprakn we weer af en bleek hij toch weer aan het twijfelen te zijn geslagen. Weer verdriet maar vlak daarna werd ik even afgeleid door een andere jongen en die aandacht deed me goed.
Helaas was deze jongen niet goed voor me. Zodra we seks hadden gehad werd ik weer gedumpt. Hij was zelf nog niet over zijn ex, maargoed ik was eigenlijk gewoon gebruikt. Ik voelde me miserabel. Maar ik was wel over mijn ex heeen (tenminste dat dacht ik) en ik wou graag vrienden met hem zijn want we zaten op hetzelfde level. Dus we spraken af wat te eten. Hij zei toen tegen mij ‘ik wil het wel proberen maar ik vind je te aantrekkelijk denk ik om vrienden mee te zijn’. Oke dat was best wel een hint maar ik wilde toch. Voor het etentje kwamen we elkaar tegen op een feestje van een gezamenlijke vriendin. En hij kon zijn ogen niet van me afhouden. Hij kwam achter met dansen, fluisterde in mijn oor. Ik ging met gemengde gevoelens naar zijn huis (we woonden inmiddels allebei op kamers). Eigenlijk was het heel gezellig maar de aantrekkingskracht speelde op en we hadden seks en ik bleef slapen. Vervolgens begonnen we weer af te spreken (nu ongeveer 2 maanden) en het was fijn maar toch ook ongemakkelijk. Eigenlijk was ik zo gekwetst door hem dat ik me constant onzeker voelde. Maar ik merkte dat ik nog van hem hield en ik kreeg kriebels. We spraken af, keken film, sliepen met elkaar enz. Hij zei dat ik ook van mij hield en steeds meer voor me voelde en meer een meer vlinders kreeg. Tot twee weken geleden. We hadden afgesproken op een donderdag. En het begon moeizaam, ik wilde eigenlijk weten waar ik aan toe was en was onzeker. We kregen een beetje woorden, hij zei; het gaat toch goed zo en het komt allemaal wel goed’. Ik was gerustgesteld en we hadden het leuk daarna samen en fijn. Toen hij vrijdag weg fietste kuste hij mij en zei hij vrolijk; Ík spreek je snel weer’! We kwamen elkaar die middag tegen op het station, weer harstikke leuk en fijn en we gaven elkaar nog een zoen. Die avond bleef het een beetje stil, maar ik zocht er niet veel achter en hij zei dat hij rugpijn had. De volgende dag spraken we elkaar over de chat en hij was weer wat stil, toen ik vroeg of er wat was kwam alles eruit. Hij had weer gemengde gevoelens, het was fijn als hij bij me was maar hij voelde zich naar na de tijd. Hij dumpte me op whatsapp. Ik was verbijsterd en besefte me dat ik naief was geweest. Maar zo laf vond ik dat het niet met me wou praten. Hij zei zelf ook ‘Ik druf het niet in je gezicht te zeggen’ en ‘Je bent zo lief en je hebt geweldige eigenschappen’. Weer dubbele signalen. De volgende ochtend ben ik naar zijn ouderlijke huis gereden (daar was hij het weekend) en eiste ik een gesprek. Ik was het zat zo behandeld te worden. Hij schrok zichtbaar maar weer kreeg ik er weinig uit en hij gaf geen antwoord op mijn vragen als ‘wil je me nooit meer zien, en waarom zei je dat je van me hield en dat je veel verliefder was’. Volgens hem had hij dat gedaan om me geen pijn te doen. Maar ik kende hem en had wel meer in zijn ogen gezien en daarom was het onbegrijpelijk voor me. Maar ik besefte dat ik de knoop moest doorhakken. Ik zei tegen hem dat ik hem niet meer hoefde te zien, dat een schoft was om me zo te behandelen. En ik ben weggelopen zonder om te kijken. Thuis verwijderde ik hem van facebook en zijn nummer (helaas weet ik die nog uit mijn hoofd). Ontzettend moeilijk was het om deze stap te nemen en nog steeds is het moeilijk en voel ik me verdrietig, ondanks dat het nu twee weken geleden is, maar ik heb geen spijt van mijn beslissing.
Mijn moeder kwam zijn moeder een week geleden tegen. Zij vond dat ik het het goed had gedaan en dat mijn ex verkeerd bezig was geweest, daar hadden ze het ook met elkaar over gehad. Hij was ook helemaal in shock geweest dat ik hem van facebook had verwijdert maar zijn ouders hadden gezegd, wat verwacht je dan als je een meisje zo behandeld? Ik voelde me er wel door gesteund. Maar aan de andere kant, toen ik het hoorde merkte ik dat ik weer dacht; maar als je zo rot voelt enz. waarom dump je me dan weer? Natuurlijk is dat weer om die twijfels…
Zoals ik al zei is het twee weken geleden en ik voel me nog steeds rot. Niet zo rot meer als eerst. Maar ik mis echt de heerlijke momenten samen, de seks, het knuffelen, het praten enz. Ik zie nu wel in de mijn ex arrogant was de laatste tijd en geen oog had voor mijn gevoelens. Toen we die zondag dat gesprek hadden toe ik daar heen reed zei hij ook dat hij van me hield maar en dat hij het echt wou. Ik heb nu absoluut geen behoefte hem te zien, ik voel me boos op hem. Maar toch hoop ik dat hij opeens op de stoep staat, als de oude lieverd en zegt dat het hem spijt. Ik weet dat dat niet gaat gebeuren. Op dit moment ben ik alleen bang voor het moment dat ik hem toch weer ga tegenkomen. We hebben vrienden samen. Wat als hij dan een vriendin heeft en ik nog steeds single ben? Wat als hij weer me probeert te versieren? Het blijft lastig… Veel mensen vragen zich ook af hoe zij hun ex terug kunnen krijgen. Ik zou nu al advies geven, laat iemand helemaal los en wie kom je elkaar weer tegen (als dat het lot is) en word je weer verliefd. Maar als je er mee bezig blijft, zoals ik heb gedaan verval je snel weer in het oude partroon.
Lang verhaal maar het voelt goed om het kwijt te zijn. Wat is liefdesverdriet toch naar!!