Online gebruikers
- JosephUnlal
Gisterochtend en vanochtend allebei hetzelfde.. Wakker worden.. Natuurlijk mis ik de partner naast me en doet dat pijn (heel veel zelfs), maar waarvoor sta je uberhaupt nog op? Voor wie doe ik het? Voor mezelf? Daar kan ik mezelf nog niet van overtuigen... Wat is jullie motivatie om s'ochtend wel op te staan?
hetzelfde gevoel....
heel herkenbaar dat gevoel... ik had het geluk dat hij alleen de weekenden bij mij of ik bij hem sliep... Die pijn voel ik ook... Maar ik heb tegen mezelf gezegd dat ik me er door hem niet onder laat krijgen... Er is meer dan alleen mijn ex.... en jouw ex...
Verzin gewoon iets
Ik denk dat je zelf iets moet gaan verzinnen om 's ochtends je bed uit te komen. Wat had je altijd al willen doen, maar is er nooit van gekomen? Wat zijn je idealen? Hoe stel je je leven over vijf jaar voor. Wat heb je dan bereikt?
Ik denk dat het heel natuurlijk is dat je jezelf weer 'terug moet vinden' als je partner weg is. Daar hoort ook bij dat je weer zin geeft aan je leven, zonder hem of haar. En ik denk zelf dat het leven geen zin heeft, maar dat het goed zou zijn als je er zelf zin aan kunt geven.
Dus neem gewoon de tijd om te dromen. Ben niet bescheiden en stel jezelf grootse doelen. Schrijf het op en zie het gewoon een verplichting aan jezelf. Wat je gaat opschrijven daar ga je voor en daar kom je dan ook 's ochtends je bed voor uit.
hey martenssoon
mijn motivatie is een ventje van 6 die om 8 uur aan mijn bed staat te rukken,blij dat ik hem heb,anders had ik echt hele dagen in mijn bed gebleven..
XXX Angel
What does'nt Kill you,Makes You stronger
een week zo, een week anders
De week die nu gaat beginnen ga ik een motivatie hebben, een schatje van 14 maanden oud die omstreeks zeven uur haar papa gaat roepen om haar uit bedje te halen en haar een flesje en een knuffel te geven.
Maar ik moet toegeven dat ik in de week dat ze bij haar mama is de meeste tijd verslaap, tenzij ik ergens verwacht word voor een afspraak.
Ik heb de afgelopen week m?ɬ©?ɬ©r dan eens tot de namiddag blijven liggen gewoon omdat ik de moed niet had om op te staan, dat ik gewoon niet kon zien waarom ik uberhaupt uit dat bed zou stappen. Soms zou ik gewoon de hele week willen blijven liggen tot ik weer mijn dochter mag gaan halen...
In januari zal dat hopelijk veranderen, ga dan (als alles goed verloopt) opnieuw gaan werken, zal dan wel moeten opstaan, ook al heb ik mijn engeltje niet elke week bij mij.
dat opstaan
Ja martensson... oh-zo-herkenbaar. De laatste weekenden is dit mijn patroon: opstaan, naar beneden gaan, op deze site kijken of iemand wat gepost heeft, zelf wat posten, en dan: weer naar bed gaan. Weer slapen, want dat lukt wel. En dan weer rond een uur of 14 m'n bed uitkomen, zoals nu. Ik dacht net nog na over de komende weekenden: volgende week zaterdag is een vriend bij mij logeren, dus opstaan. Zaterdag ga ik op vakantie, dus opstaan, de week erna kom ik zondagavond terug. Dan kerst, bij ouders. Dan oud en nieuw. En dan is het alweer het nieuwe jaar, dan hoop ik dat ik z?ɬ©lf weer op kan staan.
Probeer afspraken te maken ofzo, wat I will survive schrijft vind ik ook zo mooi! Toen ik vanochtend wakker werd voor ik weer ging slapen toen was ik op deze site, zondagochend om 9u nota bene, waren er 107 (107!) gasten online op deze site. Ergens deed dat me wel goed: je bent niet alleen! Ik kan je vertellen dat het sowieso minder erg wordt, daar moet je op vertrouwen. Voor mezelf heb ik nu ook besloten dat dit patroon vanzelf overgaat en dat het nu ook m?ɬ°g. Ik w?ɬ©?ɬ©t dat ik zo niet ben, dat dit niet mijn toekomst is, dat het iets is van nu.
En ik herken ook als ik eenmaal wat ga doen (opruimen, iets schrijven) dat de confrontatie met het gemis ook weer minder is. Dat is in het begin nog heeeel moeilijk. Maar mijn tante zei zo mooi gisteren, toen ik zei dat ik wilde dat het al voorjaar was: dat is zo leuk aan tijd, daar hoef je niets voor te doen het wordt vanzelf april.
Succes! We herkennen het!
opstaan? voor mezelf!
Ik begrijp wat je bedoelt hoor, het is vooral 's ochtends zwaar als het verdriet diep zit. Elke ochtend overviel mij een groot gevoel van verdriet en moedeloosheid. Maar ik stond dan juist op! Of ik pakte een boek en ging lezen. Want op die manier kon ik dat verdriet wat tegen gaan. Ik wist dat ik er doorheen moest, maar wilde niet iedere ochtend me zo ellendig voelen. Dus ik ben er voor een groot deel tegenin gegaan, en heb nooit een dag maar in bed gelegen. Vorige week ben ik dan wel een week thuis geweest, er zat gewoon teveel in mijn hoofd. Maar toen was ik wel zover dat ik niet zielig in bed lag te huilen. Nee, ik had gewoon behoefte aan rust, en een boek. En dat heb ik toen gedaan.
Probeer toch wat positiefs te doen 's ochtends. Al is het een wandelingetje, de krant lezen...Iets in elk geval om je gedachtes te verzetten. Want volgens mij maakt dat dat je je weer een klein beetje beter voelt.
Succes!
(vallen en) opstaan!
je voelt je iig op een gegeven moment niet zo ellendig meer, dat heb ik ook niet. alleen me echt nog ergens toe zetten dat duurt nog eventjes. ik lig gelukkig niet in m'n bed te huilen, ik slaap. en net had ik een droom (heel symbolisch) waarin ik een feestje had en besloot het jurkje weer aan te doen van mijn eerste date met ex. teken? je moet doen waar je je prettig bij voelt denk ik al kan je je dat nu natuurlijk niet voorstellen.
misschien kan je proberen lijstjes te maken van dingen die je idd nog wil doen, cursussen, dingen kopen, je huis verbouwen (beetje a la i will survive). dingen die je niet met haar kon doen. dat geeft kracht.
Ik sta op voor mezelf. Dat
Ik sta op voor mezelf. Dat is de enige reden waarom ik uit bed kan, elke dag kan gaan werken. Alleen voor mezelf.
Hoi Martensson
Hoi Martensson,
Je zou misschien mijn blog;'Vechten als een Tijger' eens moeten lezen...
En ik zou je bij deze even een virtuele schop onder je gat willen geven...
En dan zal ik je hierbij enkele redenen geven om voor te leven...redenen om op te staan...
Wat dacht je van je vader en moeder, eventuele broer en zussen, verdere familie, vrienden, kennissen....? Z?ɬ©ker eerst genoemde...Wat een leed zouden zij niet hebben als jij niet meer op zou staan...is dat niets waard?
Wat dacht je van jezelf? Je dromen over Zweden, je toekomst, je toekomstige liefde, je toekomstige kinderen, je toekomstige grootouderschap. Je toekomstige avonturen, nieuwe vrienden, vakanties, toppen van geluk ?ɬ©n dalen, adembenemende zonsondergangen,regenachtige dagen, vreugdevolle feest en verjaardagen, leuke ontmoetingen enz enz....Is dat niet goed genoeg?
Het heeft zo moeten zijn Martensson...Je zou bij de unieke gevallen horen als jouw ?ɬ©?ɬ©rste relatie gelijk d?ɬ© relatie van je leven is. Annelies heeft gelijk om haar blik te verruimen en te kijken wat er in het leven te koop is.Ondanks dat ze van je houdt. En dat zou jij ook moeten doen...
Wat zij nu heeft zou jij ook over een paar jaar krijgen als 'de routine' er in gesleten zou zijn...En die routine is h?ɬ©?ɬ©l wat anders dan de routine die je nu hebt, want je bent dan samen gesettelt for life..ver weg van familie en vrienden als jullie droom waar zou worden.
Het gevoel of d?ɬ?t het nu is wat je dan hebt,( door gebrek aan meerdere 'ervaringen') zou jou ook zomaar op een dag kunnen besluipen. En dan?
Jullie beiden hebben totaal geen 'vergelijkings-materiaal' om ?ɬ©cht te kunnen zeggen: Ja..jij bent het waar ik oud mee wil worden...
Jullie waren kinderen van 14 jaar toen jullie verkering kregen. Normaal gesproken duurt zo`n verkering nooit lang en een ieder fladdert dan vrolijk verder om te 'ervaren' en te groeien in het leven. Jullie zijn langer dan normaal met elkaar opgetrokken en daardoor toch enigzins dingen 'misgelopen' die dat verlangen wat Annelies n?ɬ? heeft omhoog laat komen.( omdat w?ɬ°t zij wil ervaren, jij haar n?ɬ?et kan geven. Dat wil natuurlijk helemaal niet zeggen dat jullie tijd rot of verkeerd is geweest..integendeel, samen het zo lang uitzingen zegt wel wat over jullie gevoelens voor elkaar...
Maar als van ?ɬ©?ɬ©n de gevoelens veranderen kan je niet meer spreken van 'de ware liefde' Martensson...ondanks dat jouw overtuiging anders is. De echte werkelijkheid gilt in je oren...
En logisch dat jij die helemaal niet wil horen of aanvaarden...Je hart wordt verpletterd..je snakt naar adem..het duizeld je...
Je bent je ?ɬ©?ɬ©rste liefde verloren...en je zal of je wilt of niet verder moeten..zoals wij allemaal eens moesten...
Je bent nu 23 en je hebt je hele leven nog voor je, nog zoveel te ervaren...Al je dromen en nog meer kan je allemaal waar maken mits je het een kans wil geven. Mits je wil accepteren dat je toekomst er anders uit zal zien als dat je in gedachten had..althans met wie dat zou zijn, de rest is nog altijd haalbaar. En heel misschien wel met haar, wie zal het zeggen...
Voor nu heb je alleen de realiteit en daar zal je het mee moeten doen. En of die tijd ellendig en miserabel zal zijn hangd voor een groot deel van jou af...Hoe je met je verdriet omgaat...
Je kan je jaren laten verteren en uithollen dmv het niet te accepteren en daarmee kostbare jaren voorbij laat gaan...of je kan het nemen zoals het is en de mooie en goede dingen eruit halen..De dingen waar je wat van geleerd heb, wat jou beter heeft gemaakt, wat je plezier heeft gebracht, wat jou als mens in meerwaarde heeft laten groeien...Dat zijn allemaal kostbaarheden die je mee kan nemen naar een volgende relatie...Maar in de tussentijd kan je werken aan het uitbouwen van je droom of een nieuwe droom creeren...mogelijkheden te over.
Nu zit je op de bodem van de ldvd-put en is alles wat ik nu zeg blabla...maar elke dag is toch een stapje dichterbij je nieuwe leven Martensson, al voelt dat niet zo aan...
Nu zal je veel momenten hebben van:Wanna lay down and die....(zoals je blog al zegt) maar de ingredienten in je pakketje zullen je overeind houden omdat ondanks alles het de bedoeling is dat je leeft, ervaart, onderneemt...schildert aan je eigen levensschilderij.
Het leven kan raar lopen Martensson, en er kunnen nog z?ɬ?veel dingen op je pad komen....zelfs z?ɬ?veel dat Annelies op de achtergrond zal geraken en jij op de voorgrond...
Op dit moment is alles zwart voor jou, maar zoals bij iedereen het geval is, zal deze zwarte wolk langzaam optrekken en zal er licht zijn. Onthoud dat de zon morgen ook voor jou schijnt en dat er niks verloren is gegaan. Jullie liefde heeft zijn betekenis gehad maar maak het niet lelijk omdat je nu verdriet hebt en het anders wil zien. Als jullie werkelijk d?ɬ© match voor elkaar zijn dan zal het gebeuren...voor nu is het niet anders dan met de werkelijkheid te leren leven en te accepteren dat het voor nu anders is. Rest je niets anders dan zo goed als mogelijk is de draad weer op te pakken, en dat zal soms heel zwaar zijn en met pijn in je hart....Een nieuw toekomstbeeld scheppen vergt tijd, en dat is waar jij je nu bezig mee moet gaan houden...een nieuwe toekomst voor jou alleen. En als je zelf je leven de invulling kan geven die je nodig hebt, zal je een aanvulling in de toekomst vanzelf herkennen.
De aanvulling die bij je past....waar je gelukkig mee bent zonder dat het je (of haar) wat kost.
Een relatie hebt waarin jullie beiden zien dat samen groeien op het program staat, al is het individueel toch hand in hand. Nu hebben jullie dat niet...er ontbreken sommige ingredienten om dat waar te maken...en Annelies ziet en voelt dat. En hoe verdrietig het nu ook voor je is, in vergelijking hoe het aan zou voelen als je halverwege je droom bent en in Zweden zou zitten met alles erop en er aan en het zou d?ɬ°n fout gaan, is v?ɬ©le malen erger...Ja..zucht..ik weet het..een schrale troost, maar het is wel een feit. Het zou in mijn ogen althans vele malen erger zijn als dat zou gebeuren.
Gun jezelf de tijd om hier van te helen Martensson, maar laat het je niet verteren..wordt niet bitter.
Daar is jullie tijd samen veel te mooi voor geweest, onthoudt dat...
Aan ?ɬ°lle begin zit een einde, zo ook aan ldvd..zo ook voor jou, en eens sta je hiervan geheeld overeind.
En als het goed is sta je dan met 'meer inhoud' in het leven zodat je betere keuzes voor jezelf kan maken.
Dus laat je kop niet hangen M. maar zet je schouders onder je eigen leven, want niemand anders doet het voor je. Nu strompel je..logisch..maar kom na het treuren weer overeind.
Het leven is te mooi om aan je voorbij te laten gaan en het duurt maar even..het is zo voorbij...
Leef Martensson..zoals het voor jou bedoeld is.....
Ik hoop dat je wat aan mijn schrijven hebt, FreeSpirit
Ik ben slechts jou in een andere vorm...
Martensson
Ik wil me even geheel aansluiten bij de reactie van Freespirit. Ik heb in een zelfde soort situatie als jij gezeten (7 jaar relatie vanaf mijn 17e, 5 jaar samengewoond) en mijn relatie is zeer plotseling uitgegaan. Als je al zo lang samen bent, nooit ruzie hebt en heel liefdevol naar elkaar toe bent dan denkt iedereen in je omgeving dat je nooit uit elkaar zal gaan. Niets is minder waar en dit jaar ben ook ik er achter gekomen dat er meer voor nodig is dan "houden van." Dingen nog moeten ontdekken, dat had mijn ex dus ook. Nu 9 maanden na het verbreken van onze relatie kan ik alleen maar zeggen dat ik ook gegroeid ben als persoon. Veel sterker geworden. Ik heb ook dingen ontdekt en ben dat nog steeds aan het doen. Ik heb het zeer moeilijk gehad. Liefdesverdriet wordt zwaar onderschat, het is een echt rouwproces en je zult door een heel diep dal gaan en het liefst op bed willen gaan liggen om nooit meer wakker te worden. Dit gevoel heb ik toch zeker bijna 5 maanden gehad met wel een stijgende lijn naar boven hoor. Toen ging het klimmen wat sneller. In een maand tijd was ik veel en veel sneller gaan klimmen omdat ik toe was aan acceptatie en loslaten. De volgende maand ging het nog veel beter. En de laatste 2 maanden was het echt top en heb ik zelfs een nieuwe liefde ontmoet.
Lees mijn laatste blog maar eens, en de reacties daarop. Kijk maar eens wat ik heb gedaan in deze periode.
Heel veel sterkte,
Hoop