Hallo allemaal,

Een paar weken/maanden terug heb ik wat dingen van me af geschreven.
Mijn toenmalige liefje had me tot 2x toe bedrogen met hetzelfde meisje (zijn 'ex' waar hij 4 jaar een relatie mee heeft gehad). De eerste keer kreeg hij een baan bij haar in de buurt aangeboden en zijn ze meteen gaan samenwonen. De tweede keer heeft hij 2 maanden met ons allebei een soort van relatie gehad, zonder dat ik of dat meisje het van elkaar wist. Dat is het verhaal even kort samengevat.

Nadat we erachter zijn gekomen dat hij dus met ons beide aanpapte, heb ik hem 2 weken niet gesproken, daarna heel lang weer wel, af en toe afgesproken en ook best vaak (keer of 3) gezegd dat ik rust wilde en hem dus even niet meer wou spreken. Toen ik dat zei begreep hij dat, hij moest zijn leven ook weer op de rit krijgen en zo kon dat niet langer. Toch stuurde hij na een week wel weer berichtjes. Super lief altijd. En ik kan dat niet negeren. Ik kan dan niet volhouden om hem niet te spreken.

Ongeveer een week voor Kerst sprak ik hem weer niet, voor mn gevoel duurde dat jáááren. Ik had goede momenten. Hij had me bedrogen wat denkt hij wel niet? Mij bedonderen? Dat doe je niet, daar ben ik veel te leuk voor! Zo dacht ik dan. Maar ik had ook momenten dat ik hem miste. We hebben allebei een passie voor muziek, konden zo fijn met elkaar knuffelen en goede gesprekken voeren.. Daarom was de Kerst dus niet heel tof, maar ik heb een bijbaan in de horeca, dus de Kerst lekker doorgeknalt en geld verdient. Na de Kerst stuurde hij weer berichten, en op '4e kerstdag' zat ik weer bij hem in de auto te kletsen en muziek te luisteren.
Nou hup, daarna weer geen contact. Tot weer anderhalve week later, weer contact en afgesproken.

Dat is nu dus iets meer dan een week geleden en in die tijd hebben we 4 keer afgesproken.
Het voelt vertrouwd, fijn en gezellig. Hij is nu bij een psycholoog, hoewel hij er niet veel over verteld. Ook hoe het met dat andere meisje zit weet ik niet. Natuurlijk ben ik naïef, goedgelovig en dom dat ik met hem afspreek, maar het voelt zó goed met hem. Hij wil graag op vakantie en tussen neus en lippen door heeft hij ook wel eens gezegd dat hij me wel terug wil.

Nou ja, voor mij is er nu nog geen sprake van een relatie, maar misschien hoop ik stiekem ergens wel dat dat over een tijdje nog komt? Nu ben ik ook bang voor de reacties van vriendinnen, familie en collega's als ze horen dat ik met hem afspreek en misschien zelfs op een relatie hoop?
Het is lastig.