Gisteren heb ik alles weggedaan wat er nog op mijn laptop was te vinden, wat nog te maken had met hem.
Alle bestanden had ik van te voren al naar een map met de naam "zooi" gesleept.
En die map in zijn geheel gedeletet.
Alle mailcorrespondentie die ik met hem, zijn kinderen en vrienden had, weggeknikkert.
Dat ruimt op!

Ik merk dat ik me ook figuurlijk opgeruimder begin te voelen.
Dat ik me weer wat vrolijker lijk te voelen.
Vorig weekend was ik er (dapper) in mijn eentje op uit gegaan.
Hotelletje geboekt met toegang tot wellness resort.
Ik dacht eens fijn afstand te kunnen nemen van alles wat er zoal gebeurd was.
Maar wat er gebeurde, was dat ik me geconfronteerd voelde met mijn alleen zijn.
Niemand anders zat alleen aan een tafeltje, allemaal stellen met elkaar aan de dis.
De meesten ouder dan ik ik zelf ben, een paar jonger.
Van de oudere stelletjes waren er een paar heren die me strak langs hun vrouw aankeken.
Me uitgebreid leken op te nemen. Is alleen zitten raar ofzo?
Hoe dan ook, in die zaal te zitten confronteerde me met het feit dat hij en ik met de Kerst 4 dagen in een Duits hotel hadden zullen doorbrengen. Hij daar mij een relatiering had gegeven en ik een huwelijksaanzoek had gekregen.

En nu zat ik daar aan de tafel. met een ring aan mijn vinger die ik zelf ooit had gekocht.
Met een lege stoel tegenover me, niemand om mee te praten.
Voor zover uit eten met hem dan gezellig was, want hij was eerlijk gezegd een type dat behoorlijk zwijgzaam zijn maaltijd wegkauwde. En als ik daardoor me ongemakkelijk begon te voelen, daarna aan me begon te trekken en te zuigen, dat "er iets was". Iets waarvan ik hem zei dat ik die vraag maar beter weg kon laten, dat ik vanzelf wel zou komen als er echt iets zou zijn. Ik voelde me daardoor juist niet op mijn gemak.

Ik ben in therapie en daar bespreek ik dit ook allemaal.
Ik had het er met mijn therapeut over, dat het om meerdere dingen erg is dat ik zo ben bedrogen en belogen.
Allereerst omdat hij deed voorkomen dat zijn laatste relatie van vier jaar terug was.
Terwijl hij toen dus met N. aan de LAT was, toen ik hem anderhalf jaar geleden leerde kennen.
Hij deed net alsof hij zo verschrikkelijk bang was voor een relatie.
Omdat zijn 'voorgaande' relatie met P. (zijn buurtgenote) hem heel veel geld had gekost.
6 van mijn netto maandsalarissen, betaalde hij per jaar voor haar nukken en grillen, beweerde hij.
Ik had dus sterk het gevoel dat ik mezelf van meet af aan moest bewijzen naar hem, zijn kinderen en zijn vrienden.
En ging daardoor de relatie in, met het gevoel op eierschalen te lopen.

Zijn zoon die accepteerde me slecht...achteraf denk ik nu...niet zo raar toch?
Pa die neemt schijnbaar nog eens wat mee naar huis en dat wisselt nogal.
Als mijn ouder dit zo zou doen, zou ik ook niet enthousiast worden over de nieuweling.
Maar ik wist natuurlijk niks van zijn relatie met N.
Dus hoe moest ik dit weten en begrijpen? Ik had verdriet van zijn afwijzing...
Zijn dochters en hun aanhang leken me te mogen.
Zijn ex-vrouw X. leek me zelfs ook te mogen.

Jemig, had ik geweten dat de waarheid anders in elkaar zat...ik had me dan van meet af aan anders opgesteld!
Hij HAD helemaal geen relatie-angst omdat het 4 jaar daarvoor met P. dramatisch was geëindigd...hij HAD al een (verzwegen) relatie met N. Die vlak nadat wij gingen latten, uitraakte. Waarmee hij me drie maanden terug tweemaal heeft bedrogen.

En ik steeds maar denken, GooischeR, je moet hier kennelijkop voorhand iets repareren, je moet je dan maar steeds weer van je beste kant te laten zien. En zo liep ik van meet af aan al op mijn tenen en had het gevoel dat ik steeds maar weer moest laten zien dat ik een goede vrouw was. Aan hemzelf, aan zijn kinderen, aan zijn vriendinnen (want hij had alleen maar vrouwelijke en geen mannelijke vrienden), zelfs aan zijn ex-vrouw (met wie hij zo goed bevriend was)

Dan was er het stuk van aantrekken - afstoten.
Van de weekenden die we bij elkaar waren, was ik één dag in de zevende hemel.
De volgende dag haalde hij me onderuit, zogenaamd met kleine kritische opmerkingen.
Waarover ik eerder al iets schreef ik het sprookje dat een nachtmerrie werd.

Iets dat ik van mijn voorgaande relatie met een soort van borderliner, ook herken.
Iets dat met het willen hebben van macht te maken heeft, door steeds weer mij aan te halen en dan me te verzwakken.

Iets wat ik als volgt samengevat zie op internet.
In een relatie met een foute man overheerst het lijden en blijft de vrouw maar hopen op betere tijden, toch is dit vaak een relatie waar zo snel mogelijk een punt achter gezet moet worden omdat het totaal niet gebaseerd is op gelijkheid en respect voor de ander. Het probleem is echter dat de vrouw dit meestal niet durft. Vrouwen die blijven hangen bij een foute man kunnen meestal niet echt goed voor zichzelf opkomen, hebben vaak (ondanks de dat de buitenkant anders doet overkomen) een laag zelfbeeld en hebben soms ook verlatingsangst of angst om alleen te zijn. Het zijn geen zielige vrouwen, vaak zijn ze naar buiten toe succesvol, zelfverzekerd en intelligent. Maar dit zegt niets over het meisje dat er binnen in zit en de wijze waarop ze in relaties staan. Veel vrouwen verspillen een groot stuk van hun leven aan relaties met meerdere foute mannen. Veel vrouwen worden telkens weer verliefd op een man waar van ze van te voren al weten dat hij niet bij ze past en uiteindelijk lopen al deze relaties stuk.

Ja, een laag zelfbeeld, dat heb ik zeker.
Laat ik deze blog voor vandaag eindigen met te zeggen dat dit mijn aandacht zeer zeker heeft.
Dat op mijn 13de mijn vader zich voor mijn ogen verhing.
14 jaar later mijn broertje zelfmoord pleegde.
Dat ik 3 jaar terug in een burnout situatie zat en ik bij al die situaties er veel sterker uit gekomen ben.
Nu nog deze hechtingspatronen doorbreken en de confrontatie daarmee met mezelf aangaan.
Er kan altijd nog mèèr confrontatie bij, de 'mazzel' is dat ik bijna met mijn therapie klaar was toen ik hem leerde kennen.
Waardoor ik alles wat loskwam door deze relatie, met mijn therapeut hebkunnen bespreken.
Ik via onder andere EMDR ook aan mijn hechtingspatroon ben gaan werken.

Grote opruiming dus en af en toe gewoon toegeven dat als ik terugdenk aan de grote puinhoop die mijn elatie heeft gegeven, en dit nu nog verdrietig aanvoelt, dit heel normaal is.
Ik wil niet nogmaals het gevoel hebben dat ik op tenen moet gaan lopen, omdat anderen niet met verdriet om kunnen gaan! Iets wat op 19december door mij is gestopt, is niet zomaar uit mijn systeem.

Opruimen en ruimte maken.
Niet alleen op de harde schijf van mijn laptop.
Maar ook op mijn interne harde schijf.
Mijn agenda raakt steeds gevulder met afspraken.
Er is genoeg afleiding: afspraken met vrienden, concerten, etentjes.
Volgende week nieuw trainingsschema, fitness.

Dan in therapie doorgaan met te werken aan mijn hechtingspatroon.
Via EMDR bepaalde scherpe randjes weghalen, de angel uit de pijn verwijderen.

Opgeruimd staat dus netjes en uiteindelijk zal het allemaal weer goed komen.
Zelfs BETER!