Het is de allereerste keer dat ik hier op internet terechtkom en iets neerpen. Mijn verhaal heeft uiteraard ook met de liefde en het verdriet te maken.

Tis wel wat lang..

De man die ik graag heb gezien en sinds 2 jaar een half ken vertrekt voorgoed naar de andere kant van de wereld. Een zaak overgenomen daar en de kans dat je elkaar ooit terugziet is zo goed als onbestaande. De gedachte dat ik hem nooit meer terug zal zien breekt mijn hart zo verschrikkelijk... Ik eet niets, ben continu verdrietig en angstig voor alle dagen die komen. In maart zal hij waarschijnlijk vertrekken want zijn ontslag hier is reeds ingediend en het overnamecontract getekend.
Wij hadden geen relatie maar er was wel 'iets', als je elkaar bijna elke dag ziet en je er nu en dan intiem mee bent creeert dat een band.. wat mij betreft toch. Had ik een relatie willen hebben met hem, ja, en dat weet hij maar heeft ie nooit gewild met mij. Erger nog, eergisteren vertelde ie mij dat ie nooit iets voor mij gevoeld heeft. Ik begrijp het niet goed want bij de kennismaking maakte hij van die kleine spontane lieve attenties.. het verloop naar onze eerste zoen was ook al iets heel speciaal en is er gekomen na een jaar omdat hij nog in een vaste relatie zat.. dus van snel zijn geen sprake, in kleine stapjes tot hij het initiatief nam etc.

Als ik hem vroeg of ie me graag zag, was zijn antwoord dat hij dat nog nooit tegen iemand heeft gezegd behalve tegen zn ouders. Hij claimde toen dat hij geen relatie wou, niet aan toe was..en dat hij net uit één kwam en dat zo snel niet kon. Uiteindelijk geen relatie dus maar wel 'iets' dat genoeg is om een relatie te noemen, tis de vorm die anders is. Een jaar nadien, vorig jaar in december ging hij in verlof naar dat land waar hij naar gaat immigreren en is hij op slag verliefd geworden op iemand waar hij 2 weken in kennis mee was. (gaat al ongeveer 8 jaar alle jaren voor een maand op verlof naar dat land) Uiteindelijk is het spaak gelopen nadat ze een weekje op bezoek is geweest hier bij hem. Toen dik aan en na haar vertrek eenzijdig, niet van haar kant meer.. Ik was uiteraard kwaad, op 2 weken tijd iemand de ware noemen.. cru gezegd, ik was simpelweg niet goed genoeg voor hem. Hij was toch niet klaar voor een relatie? Aan de andere kant menselijk is het wel.. maar voelt en is wel onrechtvaardig.. alsof je een ongeopend pakje aan de kant laat staan en het andere opent op 2 weken tijd. Tis een keuze, liefde is een keuze.

Nu, ik ben hem na zijn korte avontuur verder blijven zien 'iets' dus, tot enkele goeie maanden geleden terug wat goed afgebouwd om mezelf het niet nog moeilijker te maken.. ik zag hem gemiddeld nog om de 2-3 maand, dit naar aanleiding van zijn toen nog mogelijke vertrek.

Ondertussen is hij een paar keer op en af gereist omdat hij daar nu gaat immigreren. De toenmalige ware zit daar nu in dezelfde vriendengroep als van hem vertelde hij eergisteren heel leuk. Wanneer ik de foto's bekijk van zijn vrienden en vriendinnen daar, voel ik me echt onwaardig, dan vraag ik me af, had ik daar nu geboren geweest, ging ik dan wél genoeg geweest zijn? Ik ben zo ongelukkig over mn eigen leven nu omdat het aan de andere kant groener is voor hem en vast ook wel is (wondermooi land). Ik voel me radicaal afgeschreven om iets waar ik geen controle over heb gehad. Eender met welke ingesteldheid of karakter, ik had er niet eens toegedaan omdat ik niet ben wie zij zijn, en niet volledig voldoe waar zijn beeld naar toegaat, nationaliteit, afkomst, blond lang sportief, grote vriendengroep, goede job,...

Liegt hij over het feit nu dat hij nooit iets voor mij heeft gevoeld of wilt hij afstand kweken aangezien ik het er moeilijk mee heb en hij toch weggaat en ik op 'onbestaande' kom te staan. Dat hij aan de andere kant van de wereld wou gaan wonen heb ik van bij kennismaking geweten maar ik had nooit gedacht dat het zo een vaart ging lopen.. zo snel, op die manier.

Weet je, wanneer iemand doodgaat is het de natuur die die zaken regelt, het doet pijn, een helse pijn iemand verliezen op welke manier dan ook. Maar iemand die je achterlaat omdat het zijn keuze is...ik weet niet hoe ik die pijn kan omschrijven. Het is iemands keuze en die moet worden gerespecteerd maar hoe ik mij daar bij voel... het is ik die er van afzie. Das echt kwetsend om te weten dat je de enige bent die ervan afziet en de tegenpartij die vertrekt happy is..
Ik zie nu al de beelden voor mij wanneer ik oud ben en mijn hele leven achter de rug heb.. beelden van vandaag en gisteren en het verdriet iemand te hebben verloren waarvan ik zielsveel van heb willen houden. Ik zal nooit meer dezelfde zijn.. Zal hij er nog eens aan denken op zijn oude dag?? Doe je dat bij personen waar je niets voor hebt gevoeld?
Volgens hem, één van zijn recentste uitspraken tegen mij; 'mensen lenen elkaar'..

Nu.. deels wil ik niet weten hoe zijn verhaal zal verlopen of eindigen omdat het me pijn zou kunnen doen; vriendin, kindjes.. En ik voor altijd emotioneel vastgehouden aan hem en niet verder geraakt van het verdriet.. Ik weet niet hoe ik dit kan te boven komen. Ik ben een serieus meisje, raak niet snel verliefd en als ik van iemand houdt dan verdikke hou ik ook van die persoon met heel mn hart! Hoe kan je iemand van je maken houden.. niet e.. menselijk.
Geen kindjes dan, geen man want daar heb ik absoluut geen zin en interesse in, levenslang uitgewezen op mezelf, mooie vooruitzichten voor mij he.. De job ja en dat was de liefde en het leven.

ik zag hem als mijn maatje, ik keek naar hem op, ik had er alles voor gedaan maar blijkbaar niet wederzijds. Op foto's staan met mij zooooo moeilijk, heb es ééntje mogen trekken van ons, daarna nooit iets meer mogen trekken van hem of ik kreeg onder mijn voeten. Nu zie ik op internet een foto staan met een big smile met 3 vriendinnen van tijdens zijn laatste trip waar hij sinds deze week van terug is van vakantie en om zijn zaken te regelen. Ook had hij vorig jaar enkele foto's van hem en zijn toenmalige vriendin samen die hij van 2 weken kende. Waarom kon dat niet met mij?? Zelfs enkel hij op de foto was al een probleem. ik heb voor de grap eens zijn tablet genomen (hij stond erbij) en skype stond open, zijn vriendinnen van dat land onderverdeeld in belangrijke speciale contacten of zoiets.. Mijn naam niet in te bespeuren, ergens onderaan zonder meer. Heb er niets van gezegd, immers we hadden geen relatie zou hij zeggen en wat ik dan verwacht van hem... heb die vraag al enkele keren gekregen.

Het is shit, echt shit.. Ik ben vorig jaar terug een opleiding begonnen via zelfstudie op mijn oudere leeftijd omdat ik een goede leuke job wou en mij ooit zou kunnen vestigen in het buitenland. Daar hou ik mij nog aan op. Maar de gedachte dat ik hem nooit nooit meer zal terugzien raakt me tot het bot. En dan zijn we dood.. Ik voel me leeg wanneer ik eraan denk dat het over enkele weken voorbij is.. ik heb overgeven, ik ben ziek geweest, ik eet niet meer, ik kan me moeilijk op de examens focussen, het gaat me niet... Was alles dan werkelijk gelogen en gespeeld?
Langs de ene kant is hij zo koud geworden vorig jaar sinds zijn kennismaking, en verdien ik mss wel beter dan dat, langs de andere kant blijf ik hem graag zien. ik moet het loslaten maar of ik dat zal kunnen... moet eerst willen.
Een hele verlieservaring staat me te wachten.. tis intens.

ik kan hier met niemand over praten, omdat ik niemand heb en had ik iemand dan had ik hen dit niet willen aandoen. Zie maar, is bijna een boek..