Op het randje van een break up. Hoe ongeloofwaardig het ook is, ik heb met een man te dealen die zichzelf voor de gek heeft staan houden.
De laatste 2 weken zijn er wat strubbelingen en hoe het ook kan, deze zijn nu zooooo opgeblazen dat mijn vriend niet duidelijk is in wat er gaat gebeuren, maar dat alle signalen wijzen op een breuk.
Hoe schrijf je zo'n lang verhaal in het kort op.
Het komt er op neer dat mijn vriend van alles voor ogen heeft gehad wat hij in deze relatie wilde bereiken, al is mij onduidelijk wat, maar dat gevoel krijg ik erbij. Hij heeft dingen voor ogen gehad, waardoor hij uit oog is verloren waar het wel om ging.
Ik voel me zo gepeopled: als je elke keer te horen krijgt dat hij nog zoooo verliefd op je is en je nog zo geweldig vind.
En nu,zelfs nog een week later na zulke liefdesbetuigingen, ben ik het geeneens waardig om tijd voor vrij te maken en gewoon mijn verjaardag te vieren.
Dat is toch bizar!!!
KIjk, onze relatie ging niet helemaal vanzelf. Ik geef me niet zo makkelijk, ik vertrouw niet zo snel iemand. Hij is standvastig geweest en heeft me ervan overtuigd dat het goed en veilig bij hem was. Toen die liefdesbom was gebarsten was er geen houden meer aan, na een maand verloofd (terwijl ik in eerste instantie de laatste zou zijn die'zoiets' zou doen), zo ongelooflijk was het wat we voor elkaar voelden. Het was of we onze wederhelft hadden gevonden.Echt bizar hoe iemand je kon begrijpen en kon aanvoelen. Allemaal heel fijn.
Een andere moeilijkheid wat er 'bij'kwam is dat hij vader is van een kindje van toen 4 en nu ouder. Het is niet altijd even gemakkelijk om die aandacht te verdelen. En in het begin baalde ik wel dat we zo weinig echt samen waren. Uiteindelijk na een zeer grote crisis (het is even over geweest tussen ons)besloot ik dat ik mijn vrije tijd bij hem en zijn kind zou zijn. Een reden dat ik het ook zo lastig vond, was de afstand. We wonen erg ver van elkaar en dus is het ook niet zo snel even langswippen bij elkaar.
Na ja, om het toch wat kort te houden, na een jaar heeeeel veeeel stappen richting hem en hun gedaan te hebben, letterlijk en figuurlijk, en vele strubbelingen waar ik mij kant van heb bekeken en daar ook mijn stappen in heb gedaan, omdat ik echt wel een toekomst met hem zag zitten, lijkt het of hij zelf er geen donder in gedaan heeft, dan alleen maar kijken naar wat hij wil, wat hij belangrijk vind en kijken of het al 'gehaald' is en zo niet bekijken hoe hij het wel kan krijgen zoals hij het wil. En niet kijkende wat er wel is.
Het is suf dat ik uiteindelijk mijn belangen heb laten schieten. De enige vraag van mij in deze relatie was dat we 1 keer in de zoveel tijd samen zouden zijn, waar hij eigenlijk niet tot nauwelijks gehoor aan heeft gegeven, behalve als ik het aangaf en dat hij dan met gesputter opreageerde uit een angst dat ik niet bij zijn kind wilde zijn, geen band met het kind aan wilde gaan o.i.d. Terwijl dat soort dingen niet af te dwingen vallen, dat is een proces, welke ook echt wel groeide.
Het maakt me gewoon kwaad dat hij zo onwaardig en oneervol met mij omgaat na alles wat er is / was. En ik wil mij daar niet aan deze gevoelens toe geven, ik heb dit niet verdient, maar hoe kan iemand wetende welke achtergrond je hebt, je dan toch je zo behandelen vanuit de angst die ik heb: niet volwaardig genoeg zijn, waardoor mensen je alleen laten.