Naar aanleiding van mijn vorige blog en de reacties daarop heb ik eindelijk een besluit kunnen nemen. Ik heb 'm verteld geen sex meer met 'm te willen, omdat het me alleen maar meer verward maakt. Hij was 't er wel mee eens. Daarna heb ik 'm verteld dat ik weg ga uit ons huis. Ik vond 't heel moeilijk om daadwerkelijk de stap te nemen, maar nu ik dat heb gedaan lucht 't op. Ik kijk er zelfs een beetje naar uit om weer ff wat tijd aan mezelf te besteden en totaal niet met hem bezig te zijn.
Ik heb 't geluk dat ik in onze woonsplaats een gemeubileerd appartement ben tegengekomen. Ik heb er meteen op gereageerd en het is nog vrij. De huur is wel wat hoog, maar ja, als ik allemaal nieuwe spullen moet kopen als ik een kaal huis betrek....
Behalve deze reden moet ik ook toegeven dat ik liever eerst in een gemeubileerde woning trek, omdat alles dan nog niet zo definitief is. We hebben 't er over gehad en ik vertelde 'm dat als ik wel echt een nieuw, kaal appartement betrek, dat 't dan helemaal over is. Ik ga geen nieuw leven beginnen met de gedachte dat er nog hoop is....dat kan ik niet.
Nu kan 't al zo zijn dat ik dit weekend al op mezelf kan zijn.... sinds hij weet dat ik wegga mist ie me al....en ik hoop dat dat nog veeeel erger wordt, zodat ie eindelijk 's na gaat denken wat ie nou echt in het leven wil. En ondertussen ga ik 's lekker voor mezelf zorgen en probeer ik geen of zo weinig mogelijk contact met hem te zoeken....
Voor m'n gevoel komt er langzaam weer structuur in m'n gedachten.... hoeveel fases zouden er nog komen?