Ik leerde hem kennen in de kroeg, het was verliefdheid op het eerste gezicht. Na 15 minuten gepraat te hebben wisselde we nummers uit. Ik was nog niet thuis of ik had al meerdere berichtjes van hem ontvangen.

De volgende ochtend stuurde hij mij weer berichtjes, daarna hebben we gebeld en voor die middag afgesproken... Hij kwam 's middags langs, 's avonds weer, de dag daarna, en dag daarna tot heel veel dagen daarna...

Ik was enorm kwetsbaar toen ik hem leerde kennen, net gescheiden van een naar huwelijk, een dochter van bijna 8 jaar. Ik vroeg hem 'kan jij hier mee omgaan, kan jij omgaan met het feit dat ik een dochter heb en momenteel heel veel ellende in mijn leven heb? Het zal niet altijd makkelijk gaan...' Hij zei volmondig ja en ik durfde mij voor hem open te stellen.

Nu 3 maanden later krijg ik van hem te horen dat hij er geen vertrouwen meer in heeft. Dat hij er mee wil stoppen... Ik ben zo teleurgesteld zowel in hem als in mijzelf. Ik had mijzelf beter moeten beschermen, door aftastender te werk te gaan.

Ik voel mij zo in de steek gelaten, boos omdat ik mijn dochter een band heb laten opbouwen met een man die het na 3 maanden voor gezien houdt.

Hij verliet mijn huis met de meest irritante magische woorden 'maar we kunnen wel vrienden blijven'.