Ik weet het wel hoor, ja, ik kan zeggen, ik ben over je heen, wat was je een vreselijke lul! je paste echt niet bij mij, je was totaal mijn tiep niet. misschien qua muziek, of dat je ook zo hield van gitaar spelen, of dat we allebei gewoon graag alleen wilden zijn, en graag samen. Maar nu, ja ik kan zeggen, ik heb hem! Ik heb hem naar mijn gevoel gevonden. Iemand die echt bij me past. Ik voel me happy met hem, en hij kan ook gewoon met mijn buien omgaan, en ik met die van hem. Het voelt goed. Maar toch, geen gedachtes aan mijn ex...meer gedachtes aan wat hij heeft gedaan met me. ik ben onzeker, iets wat niet zo bij me past. Natuurlijk wel de normale onzekerheid. Maar meer, tja, ik weet wat ik mankeer, en hij (mijn ex) heeft dat zo duidelijk gemaakt dat ik nu zoveel denk, en ik ben al zo'n denker. Ik word er gek van, terwijl het met hem echt zo anders is... Maar nu merk ik al de dingen die ik bij me ex 'verkeerd' deed. Ik verlies me bij hem. Niet dat hij dat zo erg vindt, want hij merkt er weinig van. Maar ik des te meer. Ik merk dat ik zonder hem mij nog helemaal niet zo sterk voel, dat ik zonder hem nog best wel zwak in het leven sta. Dat misschien hij nog wel enige leegheid opvult die toch echt kwam door hem. En ik haat het. Het is nu meer dan 2 en half jaar geleden, moet je nagaan!
Ja, maar ik ben happy met hem, wat zeur ik, maar het feit in mijn hoofd blijft, wat er nu gebeurd is voor mij, in mijn hoofd al een scheur, terwijl die lieve schat nog niet eens weet wat dat betekend bij ons.
Hij is gewoon mega stabiel, heeft wel zijn buien maar is op liefdes gebied nog zo onbevangen. Dat is juist mooi, maar ook lastig, omdat ik met dingen zit die bij hem naar mijn gevoel totale onzin zullen zijn.
Maar die pijn, die hij heeft achtergelaten, die onzekerheid, moet ik hem wel bij mijn familie uitnodigen (zullen ze hem ook niet gaan afkeuren) zal ik hem wel meenemen naar mijn vriendinnnen (zullen die hem ook vreemd vinden) zal ik hem wel dingen vertellen van vroeger (zal hij mij dan ook vernederen? ) zal ik bij hem echt mezelf kunnen zijn (zal hij me dan ook dumpen? ) ach en zo nog een tiental vragen die ik niet wil hebben, maar die worden gevoed door het verleden.
En het is zo zonde, ik zal moeten genieten van dit alles. Ik heb een schat van een vriend, maar dat verliezen in hem, dingen voor hem opgeven, mijn leven aan hem willen geven, omdat ik anders bang ben om pijn gedaan te worden... ja, dat is een deel van mij, wat ik hem niet wil laten zien.
Ik heb mijn bekkie nu wel klaar, dat was wel anders toen met hem, maar toch, die pijn...
Ik blijf nog aan je denken, maar niet meer op een leuke manier, dat is een hele goede stap, die ik al een tijd geleden heb genomen gelukkig, maar wat jij hebt achtergelaten... dat zal nog lang bij me blijven vrees ik.

Maar ik ga slapen, en proberen echt te genieten van wat ik heb.
Want gelukkig ben ik niet meer zo naief dat ik nu denk dat dit alles is, nee ik geniet van de relatie, maar zie ook echt in dat dit gewoon veel beter voelt dan toen, maar dat ik gewoon rustig moet blijven.
Maar jij, ach jij, je verdiend het niet, maar toch he, je blijft er zijn.

genieten, enkel genieten nu, echt moeilijk soms!