En nu is er weer een moment. Ik wil weer contact zoeken, omdat ik verdrietig ben. Ik wil zijn steun, zijn enthousiasme. Ik moet het niet willen, ik moet het alleen doen. Ik heb helemaal geen zin om iemand anders te bellen, niemand kan mij het gevoel geven dat hij me kan geven. Hoe bot en emotieloos hij ook kan zijn. Maar ik mag niet bellen, het mag niet... ik lijk wel een klein kind die hoe harder je roept dat iets niet mag, hoe hard gaat janken dat ze het wil. Ik voel me gewoon even alleen, enorm alleen. Maar ik mag geen steun zoeken, ik moet het alleen doen. Ik sta er alleen voor. Ik voel me alleen en ik ben alleen.
Men is mijn verdriet zat, maar het verdriet is nog niet weg. Nu de steun weg is, komt de eenzaamheid. Ach, het zal ook wel weer voorbij gaan. Maar nu ben ik verdrietig en voel ik me eenzaam en ik wil niets liever dan gewoon bij hem thuis zijn.

Misschien vreemd dat ik zo een persoonlijk bericht schrijf , maar misschien geeft het steun .
Ik zoek ook steeds contact , maar ik doe mezelf er alleen maar pijn mee en dan nog , stel dat het weer wat wordt , dan begint het al fout en blijf je met de angst lopen dat het zo weer kan gebeuren .

Groet Ralf

Herken in me in jouw laatste blog. Dat je zegt dat je nooit smoorverliefd op hem bent geweest. Dat heb ik ook nooit ?ɬ©cht gehad, maar miste dat ook niet. Hij was gewoon 5 jaar lang mijn allerbeste maatje. Ik kon echt alles bij hem kwijt en we hadden een zelfde soort manier van leven. Een zelfde soort manier van waarop we in het leven stonden. Ik voelde me werkelijk z?ɬ? goed bij hem.

Wel heeft hij altijd het gevoel gehad dat hij meer van mij hield en dat hij meer voor mij ging dan ik voor hem. Ik besef nu dat ik op een andere manier voor hem ging dan hij voor mij. Was denk ik toch gek op hem op een iets andere manier dan dat hij gek op mij was. Ik denk ook dat dit met onze breuk te maken heeft gehad. Hij voelde zich niet genoeg bemind en geliefd door mij. En misschien heeft hij daarin toch ergens wel gelijk gehad.

Ik weet dat het heel moeilijk voor je is, maar misschien is het toch het beste om het contact (in ieder geval voorlopig) even helemaal los te laten. Geef je ex ook de ruimte voor zichzelf en zijn ontwikkeling. Het kan voor hem ook heel verhelderend werken om even helemaal geen contact met je te hebben. Dat stelt hem ook in staat om de dingen goed op een rij te zetten en even bij hemzelf te voelen hoe de dingen nu werkelijk voor h?ɬ©m voelen. Daarbij geef je jezelf ook even rust denk ik. Je geeft ook aan dat je na elk contact toch eigenlijk kort daarna weer zijn steun nodig hebt. Heel begrijpelijk, maar het levert iedere keer toch weer pijn op. Want feit blijft dat jullie uit elkaar zijn. Geef jezelf de ruimte om het ?ɬ©cht te gaan verwerken. Hoe het misschien ook lijkt van wel, hij kan jou daar niet doorheen helpen. Afstand maakt het proces in het begin zwaarder. Maar uiteindelijk gaat het waarschijnlijk wel sneller. Misschien kun je het een aantal maanden proberen (juist ook als hij weg is straks).

Maar begrijp je helemaal hoor. Ik zou ook heel graag contact willen met mijn ex. Nog met hem willen praten, steun van hem krijgen. Nu kan ik het ook moeilijk begrijpen dat hij totaal geen contact meer met mij zoekt, na zoveel met elkaar te hebben gedeeld. Maar ik denk dat ik hem uiteindelijk dankbaar mag zijn...omdat hij mij in de gelegenheid heeft gesteld dit goed te verwerken. Morgen voel ik me vast weer helemaal anders hoor, maar ben nu even sterk.

Ik kan het eigenlijk ook niet hoor. Maar ik word ertoe gedwongen. Hij wil het zo. Ik weet dat als ik contact op zou nemen met hem dat ik alleen maar het tegenovergestelde zou bereiken. Bij jullie is dat niet het geval, gelukkig maar aan de ene kant. In ons geval kan mijn ex het denk ik niet aan om nog contact met mij te onderhouden. Ik denk dat dat te pijnlijk voor hem is. Ik begrijp dat wel en zal het moeten accepteren. Tot nu toe is me dat al een maand gelukt.
Ik durf ook geen contact meer op te nemen. De laatste keer dat ik dat deed zei hij dat hij niet meer met mij verder wilde...en dat ik verder moest met mijn leven. Hij is in ieder geval nog niet in staat tot 'normaal' contact. En tot die tijd zou ik alleen maar gekwetst worden als ik contact met hem zou opnemen. Het is nu bij mij ook wel beetje uit zelfbescherming. Verder is hij heel principieel: met een ex kan je volgens hem geen contact meer houden. Dat hoort niet volgens hem. dat zei hij in ieder geval toen wij nog een relatie hadden. Heel pijnlijk nu voor mij. Maar ja...hopelijk gaat het met de tijd beter.

Toen mijn ex het uitmaakte had hij het er heel erg moeilijk mee. Hij was helemaal in paniek en overstuur. Hij moest ook steeds overgeven. Met een plastic zakje in zijn hand, de tranen over zijn gezicht, kwam het hoge woord eruit.
De dagen erna hebben we nog wel gebeld. Toen was ie alleen nog maar boos. Maar denk dat dat een strategische zet van hem is geweest. Het verdriet was bij hem waarschijnlijk net zo groot als bij mij. Daar kon hij niet mee omgaan en daarom heeft hij maar voor boosheid gekozen. Dat hij nu ook helemaal geen contact meer zoekt kan ik aan de ene kant ook wel begrijpen.
Ik denk dat ik het wel aan kan om nu vrienden met hem te zijn. Dat we eens in de maand afspreken om samen wat leuks met hem te doen, zoals jullie dat ook doen. Ik weet eigenlijk wel dat dit niet zal gaan gebeuren, hij kan dit gewoon niet. Moet hij dan echt helemaal uit mijn leven verdwijnen? Blijkbaar wel. En als het zo moet zijn dan kruisen onze paden elkaar wel weer.

Jij in ieder geval veel sterkte ook met zijn vertrek straks. Ik denk wel dat het je makkelijker zal maken om hem, in ieder geval als geliefde, echt los te laten. Waarschijnlijk komen jullie er als goede vrienden alleen maar sterker uit.