Vandaag de onvermijdelijke confrontatie om de zaken af te handelen. Ik voelde al dat er iets niet goed zat en ja hoor; één en al verwijten naar mij, met een haat waar ik nu nog de rillingen van heb. Wezenloos fietste ik vervolgens naast hem naar de bank, de afspraken die we hadden ondertekend in mijn hoofd..
Bij de bank de volgende messteek; hij wilde het allemaal anders, ik verbaasd en huilen ik schrok zo en gelukkig kon het niet zomaar. We moesten het samen nog maar een keer bespreken. Hij zei schijnheilig dat we dat thuis zouden doen. Thuisgekomen nog meer haat en opmerkingen die ik niet wil herhalen, vervolgens dat hij van me af wil zijn en niks met me te maken wil hebben en dat ik nog wel hoor hoe híj het regelt, punt...
punt?
Ik was kapot ik wilde wel alles kapot smijten in huis en al zijn foto's verbranden.
Toch de bank al huilend gebeld, ze gaan al het gezamenlijke blokkeren tot er een oplossing is. Maar die komt er zo niet..
Ik ben met stomheid geslagen...