Hallo iedereen

Ik heb twee dagen geleden gewoon mijn stoute schoenen aangetrokken en haar op de man af gevraagd om even af te spreken, waarin zij meteen toestemde.

Gisteren heb ik haar dan gezien, en het is uiteindelijk een goeie, leuke, gezellige avond geworden. Veel gelachen, gepraat, ik had verwacht dat het vrij 'awkward' en stijfjes zou zijn maar we namen de draad gewoon weer op, gelachen en gepraat zoals we altijd al gedaan hadden.

Na een tijdje kwam het gesprek op de relatie... En ze zei dat ze me ongelukkig zag zijn, en dat ze niet wist wanneer dit ging overgaan, dat kon een dag, een maand, een jaar zijn, ze wist het niet, en de onzekerheid kreeg de bovenhand. Ik heb mijn fouten toegegeven en daar ook mijn excuses voor aangeboden (op een gewone, rustige, volwassen manier, niet smekend), en daarna zei ze dat ik fouten heb gemaakt, maar dat ze zelf ook fouten had gemaakt, en dat geen van de fouten van mij onvergeeflijk of onvergetelijk zijn, ze zei dat ze nu even verder rust wilde, dat we verder gewoon goed overeenkomen en dan zien wat er gebeurt. Ze sluit niets uit, dat zei ze letterlijk. Maar ze wilde ook niet de dingen direct een tweede kans geven, want dat was gedoemd op te mislukken... En ik weet dat ze daar gelijk in heeft.

Als we weer bij elkaar komen op een natuurlijke manier, dan is dat top, gebeurt dat niet, gaan we ook niets forceren. Ik ben in ieder geval in mijn opzet geslaagd, ik wilde er gisteren vooral er een leuke en toffe avond van maken, en daar ben ik ook in geslaagd.

We zien wel hoe het verder uitspeelt, maar ik zie het alvast positief in .