Ik voel me al de hele dag ziek. Dit gevoel kan niet snel genoeg weggaan. Maar het is nog maar gisteren gebeurd, dit kan nog weken, maanden aanslepen. Ik wil gewoon dat het ophoudt. Ik denk voortdurend aan alle dingen die hij heeft gedaan die me zo hard pijn deden. En ik denk aan wat ik fout deed. Hij was nog vrolijk toen hij me net zag gisteren. Maar ik had net foto's gezien van hem met andere vrouwen op een feestje en was niet in zo'n goede bui. Ik was verscheurd tussen hem erover aanspreken of zwijgen om de avond niet te verpesten. Hij vroeg wat er scheelde en of het aan hem lag. Ik gaf toe dat het met hem te maken had maar schudde dan m'n hoofd en zei dat ie ik er niet over wilde praten. Laatste keer dat ik niet meteen zei wat er scheelde werd hij erg kwaad en beschuldigde me ervan nog kinderachtiger te zijn dan zijn tienerzusje. Ik had het moeten weten, maar ik was zo moe op dat moment ik dacht echt niet helder. Later vraagt hij me het nog een keer en ik denk nu echt dat het een soort test was. Van; 'als je het nu nog eens doet dan ben ik klaar met je.' Ik zei weer dat ik er liever niet over praatte en hij keek me geërgerd aan. Ik plaagde hem wat om de sfeer wat te verbeteren maar dan laat hij de bom vallen: 'ik moet wel iets zeggen...'
Later gaf hij de redenen waarom hij me niet meer wou: maar hij vroeg niet meer wat hij nu mis had gedaan. En ik wil hem zo graag opbellen en hem nu wel vertellen wat er gisterenavond scheelde en zeggen dat het me spijt en dat ik gewoon wil dat alles weer in orde komt. Ik ben in ontkenning, een deel van me blijft dagdromer over goedmaak-scenarios. Maar dan denk ik weer aan alle andere dingen die hij zei. Het bedriegen. Dat hij niet verliefd op me is. Dat hij vrijheid wil. Ik ben mezelf hiermee gek aan het maken van zodra ik 2 minuten alleen ben. Mijn vrienden bewaren m'n gsm maar ik wil zo graag zien of hij al gebeld heeft. Dat hij spijt heeft en dat alles op een of andere manier weer in orde komt. Ik wil niet nog maanden rouwen. Maar als ik m'n gsm weer heb en zie dat hij geen enkele poging heeft gedaan om me te contacteren... Ik wéét nu al dat hij dat niet gedaan heeft dat is het vreemde. Maar om het zo zeker te weten... Ik kan het de voorlopige weken nog niet aan.
Ach ik snap wat je
Ach ik snap wat je bedoeld..je wilt het gewoon niet weten want het doet zo zeer. Ik zit met een soortgelijke dilemma, morgen komt er een gemeenschappelijke vriendin.
Waarmee hij over mij heeft gepraat en ik ben bang om te horen dat hij niks meer om mij geeft. Maar misschien is het voor mijn verwerking beter om het wel te weten...maar ik kan het niet aan nu help....
echt he, als ik zie dat hij
echt he, als ik zie dat hij niet meer van zich heeft laten horen kan ik nog zeggen 'ok het is gedaan' en stoppen met denken aan alle manieren waarop het nog goed zou kunnen komen. Ik zeg aan m'n vrienden dat ze m'n gsm moeten bijhouden omdat ik bang ben dat ik hem bel of sms in een wanhopige bui maar dat is maar de helft. Ik wil nog niet weten dat hij echt niet om me geeft, ik ben er nog niet klaar voor. Wil je wel horen wat die gemeenschappelijke vriendin zegt? Ik praat nu liever met vrienden die van het begin al vonden dat hij fout voor me was, dat lucht meer op.