Dank je voor je opbeurende woorden, HM.
Ik heb net jouw heel intens verhaal gelezen hier en heb bewondering voor je moed en doorzettingsvermogen temidden van wat je hebt meegemaakt.
Het doet zo'n pijn om die ene persoon te verliezen waar je lief en leed mee hebt gedeeld. Je dacht dan: 'Nu kan het toch niet meer stuk?'

Ik vraag me meer en meer af of ook niet veel relaties stranden niet omdat 2 personen niet bij elkaar passen, maar omdat ze op dat moment niet klaar voor elkaar zijn.
De aantrekkingskracht was er uiteraard wel, anders zou je samen niks begonnen zijn. Als er echter problemen opduiken (ziekte, financieel of identiteitsproblemen), dan krijgt zelfs de sterkste relatie het heel zwaar te verduren.

Of die 2 personen elkaar dan nog terug kunnen vinden nadat ze ieder voor zichzelf hersteld zijn of hun persoonlijke demonen hebben aangepakt, is dan nog de vraag. Daar weet ik het antwoord niet op....het zou mooi zijn als dat de beloning zou zijn. Het zou ook mooi zijn als de beloning dan bestaat uit een nieuwe (nog beter) passende wederhelft vinden als die al bestaat.

Ik denk in jouw geval dat je ex idd heel veel om je gegeven heeft, maar een beetje overwelmd was door de spoken uit haar verleden en door de omstandigheden die niet meezaten als ik het zo mag uitdrukken(waar jij het zelf dan waarschijnlijk nog des te moeilijker had). Maar daar ben jij niets mee natuurlijk...geef het gewoon wat tijd. En gun haar de rust om tot zichzelf te komen, als ze daar zelf tenminste de tijd voor wil nemen.
Ik geloof echt wel dat ze van je houdt, maar soms kan het iemand gewoon teveel worden.

Ik zie dat in mijn situatie ook, ik zat zelf toch al wel diep in de put toen mijn ex wegging en dacht ook: Hoe kan hij me nu net op dit moment verlaten?
Feit is dat hij zelf onder vreselijke stress stond en geen raad meer wist met z'n onrusten.
En natuurlijk kan hij mij niet echt helpen met het oplossen van mijn demonen. Hij heeft me een tijd gesteund, maar kon dat niet volhouden.
Ik was daar eerst boos over en vooral over de manier waarop hij het heeft uitgemaakt, niet fatsoenlijk uiting geven aan hoe het ?ɬ®cht zat.
Stilaan begint mijn woede helemaal te temperen en gun ik hem z'n rust.
En ja, ik mis hem de laatste dagen weer heel erg en zeker nu in't weekend, kon hij maar gewoon dadelijk met me in ons bedje kruipen.
Lekker knuffelen, vrijen, even helemaal ontspannen en ons veilig voelen...

Maar dat is nu niet aan de orde, eerst moeten we zelf goed in ons lichaam zitten en wat er daarna gebeurt, tja, niemand kan in de toekomst kijken.
Het spijtige is dat sommigen dan vluchtgedrag gaan vertonen (ineens gekke dingen doen, van de ene naar de andere hoppen) en zo blijft het liedje maar voortduren.

Ik hoop voor jou ten stelligste dat je ex haar rust kan vinden en jou zo ook beter kan laten weten waarom het voor haar niet meer gaat.
En wie weet komen jullie dan weer terug samen als de storm is gaan liggen...
Wees nu maar vooral fier op jezelf dat je al zo sterk bent na deze zware beproeving.

En aan jullie allen, hopelijk komen er dit weekend fijne dingetjes op jullie weg, die jullie aan't lachen brengen of een warm gevoel geven.

Liefs,

italygirl