Zoals vele lotgenoten op deze website zit ik momenteel in een hele moeilijke, zwarte periode in mijn leven. Ik wil mijn verhaal graag kwijt en hoop op advies van anderen.
Na 13 jaar is er een einde gekomen aan de relatie met mijn meisje, inmiddels al 5 jaar mijn vrouw. Zij heeft aangegeven niet verder te willen, we zijn nu 2,5 maand uit elkaar maar nog niet officieel gescheiden.
Het begon allemaal toen we elkaar op school leerden kennen, bijna 14 jaar terug. Zij was 17, ik 20 jaar en we waren klasgenoten. Hoewel het bij mij liefde op het eerste gezicht was, duurde het bij haar enkele maanden tot ze gek op mij werd en we een stel werden. Een perfect stel dat alles samen deed en helemaal voor elkaar ging.
Na 8 jaar vroeg ik haar ten huwelijk, en met een prachtige bruiloft werden we man & vrouw. Ons leven was perfect, passievol en in balans. 
Beiden hadden we een goede baan en waren we goed in balans.
Tot ik ca. 4 jaar geleden met een depressie werd geconfronteerd en enorm stoeide met mijn werk en onzekerheid. Zij maakte mooie stappen in haar carriere, en ik bleef baan na baan aannemen om weer snel mijn zekerheid en goede gevoel terug te krijgen. Dit mislukte keer op keer en mijn onzekerheid en negatieve denken namen toe.
Daar werd zij en onze relatie samen enorm  de dupe van. Ook door lang door te gaan met slechte gewoontes (roken, blowen) en een slechte band met haar familie & vrienden nam het vertrouwen af en namen de ruzies toe. Daarbij had ik een beperkt sociaal leven door de depressie waar ik in bleef zitten.
We hadden en hebben heel veel gemeen qua interesses en hobbys, en voor mijn gevoel een hele speciale en sterke band. De sex was altijd goed en we bleven tot het einde toe leuke dingen samen doen. 
Door alle stress, ruzies en het gebrek aan vertrouwen in een andere toekomst samen is uiteindelijk bij haar de bom gebarsten en heeft ze haar keuze gemaakt. Enorm veel spijt heb ik nu dat ik dingen niet anders en beter heb aangepakt. Sinds de break-up ben ik gestopt met blowen, zeer veel aan het sporten (wat zij ook veel doet) en weer uitzicht op een goede baan (heb nog wel wat gewerkt in die 2,5 maand, maar dat stelde weinig voor). Ik ben helemaal met haar eens dat er iets moest gebeuren om mij uit het negatieve patroon te halen, voor beiden, maar nu lijkt het te laat. Ze is op zegt ze en ziet geen toekomst meer samen. Wel ziet ze verbetering bij mij, maar ze zegt daar zelf niks meer aan te hebben nu. Verder gedraagt ze zich vreemd. Enerzijds kil en afstandelijk, maar als ik haar zie is ze emotioneel en pakt me vast en geeft me kusjes. Ze blijft echter bij haar beslissing en zegt dat dit juist is voor ons. Ik heb het idee dat ze heel erg wordt beïnvloed door haar omgeving en dit diep in haar hart niet wil. Er was voor haar geen andere optie meer en ze wil zich niet langer ongelukkig voelen. Ik heb de bekende fouten gemaakt door steeds contact te zoeken en haar te smeken terug te komen. Stom, maar was/ben wanhopig en snap het niet helemaal. Nu heb ik al een paar dagen geen contact meer gehad, en ik wil dat even volhouden. Misschien dat ze me (te erg) gaat missen en me terug wil, maar ik vrees dat dit onterechte hoop is.
De liefde is echter nooit weggegaan tussen ons, de omstandigheden hebben tot de frustraties en ruzies geleidt, en ik denk dat we daar echt overheen kunnen komen. Ze is biseksueel en heeft contact met een meisje, daar is ze eerlijk over, en ook al 2x met haar geslapen.
Hoe krijg ik haar vertrouwen terug en verover ik haar hart opnieuw? Als iemand tips/advies heeft..graag!