blaaaah
dames
need i say more?

Al gaat het soms weer wel, soms weer niet, een jaar op koers/van koers, een nieuwe geliefde, leuk maar niet hét, maar iedere maand die dip. En in die dip komt zij.
Iedere maand is zij de vaste bezoeker van mijn labiele zone.
Ik verzamel moed om volgende week voor het eerst in een jaar en vier maanden het huis weer te bezoeken waar mijn geluk en drama huisden, het dochtertje is jarig. 12. Het voelt alsof me een jaar ontstolen is. Van kind tot puber. Er is mot met de nieuwe geliefde. Ik wacht - maar ten dele bewust - nog steeds op haar terugkeer, de terugkeer van het geluk. Als ik ongesteld ben, weet ik weer wat ik de rest van de tijd ontken. De gedachte aan het kind dat gewoon puber werd en ik daar ternauwernood deel van was, doet me huiveren, de realiteit daarvan is te afgrijselijk.

Waarom toch dat gevoel, dat het nooit meer zo zal worden, dat ik nooit meer echt gelukkig zal zijn, dat ik nooit meer een geliefde zal bewonderen zoals haar, nooit meer die zachte milde liefdevolle verstandhouding, nooit meer dat organisch trio, zo makkelijk zo vrolijk zo easy going.

Ja ja ja. ik luisterde naar free spirit, deed mijn werk met coach, vocht een jaar lang voor mezelf met mezelf, bevecht het geluk millimeter voor millimeter, in meditatie in bezinning in nieuwe perspectieven op het leven. Stelde me uiteindelijk open voor nieuwe intimiteit, en toch en toch

iedere maand opnieuw roert het zijn lelijke staart. De nieuwe liefde is mager, al dat eigen, de bv-ik (tip van mijn moeder) is mager, de zon die schijnt is mager, want niet gedeeld met haar.

Goed. Het is een hele vooruitgang. Laten we zeggen dat ik sinds vorig jaar, 3 kwart van mijn geluk heb teruggevochten. Maar het is zoiets als de loterij: je kan je kans in procenten berekenen, maar uiteindelijk is het 50-50, wel of niet prijs. Ik leef weer, een deel van de tijd zonder tranen, en zelfs met enige vreugde. Maar een ander deel, dat zich heftig meldt met de regelmaat van de maand, is gewoon nog aan het schreeuwen met smart, een pijn die niet in het minst is afgenomen, zich alleen wat vaker gedeisd houdt.

Nou ja, niet echt een inspirerend verhaal voor verse liefdesverdrieters. Laat me er een staartje aan geven: ik dacht vorig jaar, koninginnedag, met een boel verontruste vrienden en familieleden, nee, ik ga geen pillen slikken of iets dergelijks. Als dit de put is, en ik eet nog, en loop nog rond in een schone onderbroek, dan zing ik mijn tijd wel uit. Als ik volgend jaar me nog zo voel, dan is het tijd voor psychiater en pillen. Afgelopen koninginnedag ging ik mijn nieuwe liefje zoeken in de stad, uitkijkend naar een zonnige dag. Weten dat je kan overleven in de bodem van je eigen put, is misschien wel een belangrijke levensles. Je kan na dit dus vertrouwen op jezelf, je kan het aan. En, thema van deze site, na de bodem (en het overleven daarvan) kan je alleen maar omhoog.

We klimmen, we klimmen.
en voor de dames: maandelijks een stapje terug maakt een stevig naai-patroon.

Liefs
PippiLotta