Ik worstel me de dagen een beetje door. Nog steeds een vorm van ongeloof. "Dit kan niet, hij heeft niet echt een ander, hij komt wel weer terug. " Mijn brein probeert van alles om de pijn enigszins te verzachten, maar uiteindelijk val ik steeds weer terug op de keiharde waarheid: Ex-lief heeft een ander.
Er zijn momenten dat ik het vergeet, maar dan slaat de waarheid weer in. Is net een klein vonkje dat langzaam zijn weg naar de bom vindt en bám!!! Daar ontploft de bom weer, dit gebeurt ongeveer 15 keer per dag. Slopend is het.
Slapen doe ik helaas niet goed. Dat was al enige weken zo. Ik wijt dit toch aan de continue spanning met mijn ex.
Maar goed, dit heeft als gevolg dat ik al een week niet aan het werk ben, omdat ik de puf niet heb en mijn huisarts het me ook afgeraden heeft op dit moment. Het voelt als falen. Het voelt alsof ik hem nu laat bepalen hoe mijn leven er uit ziet.
Maar die spanningen, die moeten eerst uit mijn lijf. Ik functioneer zo niet.
Dus ik probeer zo gezond mogelijk te leven, af en toe te sporten, veel te drinken, vitamines tot me nemen en ontspannen.
Maar juist in die ontspanning overvalt de pijn me vaak weer als een bezetene.
En maak ik mezelf gek met de gedachte dat een ander nu aan dat heerlijke lijf van hem zit, en dat hij met haar net zulke intense momenten beleeft als hij met mij heeft gedaan.
Een vriend van mij zegt dat ik die gedachten kan sturen en dat ik niet aan deze dingen moet denken. Maar net zoals hij voorheen een obsessie in mijn hoofd was, is hij dat nu nog steeds.
Dus ik vecht... ik sta op, ik douche me, ik eet, ik zorg voor mijn kind.
En ik ben sinds gisteravond als een razende aan het opruimen. Alles moet netjes en overzichtelijk, het liefst helemaal anders.
Ik wil nu schoon schip maken met alles, ik wil ruimte, netheid, spullen weggooien.
Mijn kind keek me vanmorgen verbaasd aan toen ik tijdens zijn ontbijt ondertussen een kastje aan het opruimen was wat al vier jaar volgepropt staat met troep.
Zo ben ik gisteravond bezig geweest en vandaag weer. En ik heb nog veel meer op de planning staan. Ik wil alles anders..
Ondertussen begint de behoefte om hem even een pittige mail te sturen toch te broeien. Ik zou hem dolgraag willen zeggen hoe ik de afgelopen maanden heb beleefd en dat ik het hem kwalijk neem dat hij me zo heeft behandeld. Maar ja...ik was er zelf bij, dus hoe kwalijk kan ik hem dat nemen???
Dus ik reageer maar niet, blijf de stille partij. Ik gun hem mijn reactie niet. Zoals ik al eerder zei, als ik boos reageer is hij blij dat hij van me af is. Als ik verdrietig reageer, kan hij medelijden hebben en dat wil ik helemaal niet, dan laat ik hem boven mij staan! Als ik hem zijn geluk toewens, dan krijg ik wellicht een reactie waarin hij zegt dat het niet had verwacht maar dat het zo goed voelt of blablabla... ik wil geen informatie over wie ze is en wat ze doet en hoe het voelt. Niks!!
Ik hoop gewoon zo ontzettend dat ik snel weer lekker slaap en dat ik gewoon weer kan werken.
Deze ellende heeft lang genoeg geduurd, ik wil verder, ik kan het me niet permitteren om nog langer te blijven hangen.
Maar goed, dat kan ik allemaal weten met mijn verstand, mijn hart doet nog teveel pijn, voelt zich nog te belazerd, te bedrogen. Hem missen heeft nu niks moois meer.. voorheen had het een romantisch aspect omdat ik dacht dat het niet aan de liefde lag dat we uit elkaar waren, maar aan zijn angst. Nu blijkt dat hij gewoon niet genoeg van me hield. En dat geeft een heel zwart randje aan wat mijn oprechte gevoelens voor hem waren.
Hij heeft me ontzettend veel pijn gedaan, maar ik weet ook: ik bepaal hoe ik daar mee omga en of ik mezelf een slachtoffer maak...
Dus ik heb pijn en ik vecht. En ik ga nu maar wéér een kast opruimen.
Ik voel intens met je mee
Ik voel intens met je mee meis en dat meen ik oprecht.
Ik ben het alleen niet zo met die vriend eens. Gedachten kun je volgens mij niet sturen want heb ik ook wel geprobeerd en probeer ik nog steeds maar lukt mij ook niet hoor. Dit is namelijk TE ingrijpend allemaal omdat zo maar eventjes naast je neer te leggen. Het is niet een rekening die je nodig nog moet betalen en dan maar denkt o nou dat doe ik morgen wel hoor en er vervolgens niet meer aan denkt die dag.
Ik denk aan je.
Liefs
Vlinder
chris@senzy
ik begrijp je goed maakte het zelfde mee ik wil juist niet denken wat zij met die nieuwe vriend doet
daar krijg je alleen maar meer pijn van ik snap je wel hoor!! je hield veel van hem
veel sterkt gr chris
Beste Senzy,
Beste Senzy,
Je hebt waarschijnlijk al enkele reacties van mij gelezen op sommige blogs en ik denk dat ook dat je een goed idee hebt van wat mijn mening is. Maar toch wil ik het graag met jou en andere, mede-forum leden delen.
Je probeert je af te sluiten voor bepaalde gedachten en dat is begrijpelijk. Echter, ik denk dat het hiermee alleen maar averechts zal werken. Mijn advies is om zoveel mogelijk de realiteit onder ogen te zien. Je zult je er eerst heel slecht bij gaan voelen, maar daarna zul je door een rust overvallen worden. Laten we de zaak dus eens analyseren:
1. Jouw ex is met iemand anders. Houdt dit in dat ze seks hebben? het antwoord hierop is een volmondig JA. Komop... we zijn allemaal volwassenen, wie willen we voor de gek houden? Denken dat ze de handjes thuis houden is niet realistisch. Als je constant aan pijnprikkels wordt blootgesteld, dan wordt je er langzaamaan ongevoeliger voor. Daarom denk ik ook dat als je je dit visualiseert (wat ze doen, hoe ze het doen, waar ze het doen) wanneer je door deze gedachte overvallen wordt, dat je het eerder zal kunnen loslaten. Hoe verder je de gevoelens en gedachtes wegstopt, des te harder ze je op een onbewaakt moment zullen overvallen. Dit wil je absoluut niet. Laat de gedachten opkomen op een moment dat het kan/mag, zodat je niet gegrepen wordt op een moment dat het absoluut niet zou mogen. Dit is pas echte controle over je emoties!
2. Inherent hieraan is ook het feit dat je ex met zijn nieuwe partner op vakantie zal gaan, lol zal hebben en misschien ooit wel zal trouwen en kinderen met diegene zal hebben. Wees hiervan bewust, dan komt het niet als een klap als je hem ooit met een kinderwagen op straat tegen komt. Sterker nog: Ik ben er een verfente voorstander van om er simpelweg vanuit te gaan dat je ex volkomen gelukkig zal worden met de nieuwe partner. Waarom? Omdat jouw ex ook ooit gelukkig was met jou... Dit zal ook zo in de nieuwe situatie zijn. Daarnaast heeft hij een bewuste keuze gemaakt om je te verlaten, dus ga er maar vanuit dat je ex volkomen gelukkig is met de keuze. Anders was hij wel bij jou gebleven.
3. Hij hield niet voldoende van je, dat klopt. Hij is per slot van rekening ook niet verplicht om van je te houden. Maar met wat hij je geflikt heeft toont hij gewoon aan dat hij niet de juiste man voor je was en is. Wees ook eerlijk tegen jezelf... Met zo iemand wil je toch helemaal niet zijn?? Je verdient absoluut iemand die voor 100% voor je gaat. Ik ben zelf een man en kan je nu al zeggen dat deze gast gewoon geen ruggegraat heeft. Je verdient beter dan dat.
4. Je wil een brief sturen maar weet niet goed of je het wel moet doen. Je geeft redenen aan die er eigenlijk niet toe doen om heel eerlijk te zijn. Je vraagt je af hoe hij zal reageren en wat hij zal denken. De belangrijkste vraag is: Wat vind jij? Als je denkt dat dit jou de absolute afsluiting gaat geven, dan stel een brief op en verstuur het. Maar... Zorg er wel absoluut voor dat dit de allerlaatste keer is/wordt dat je nog met hem communiceert. Dus spui je gevoelens als je dat nodig acht, maar zorg er wel voor dat je het daarna loslaat. Ikzelf heb ook enkele weken geleden een brief geschreven voor mijn ex. Heb deze niet verstuurd, maar ben ermee naar een park gegaan waar ik graag en vaak met haar kwam. Daar heb ik de brief "gecremeerd". Onze ex'en zijn namelijk overleden weet je? De persoon op wie je ooit verliefd bent geworden bestaat niet mee, die is weg. Ik heb tranen met tuiten gehuild terwijl ik op een bankje een brief aan het branden was. Ik kan me alleen maar indenken hoe stom het eruit heeft gezien, maargoed... Het gaat nu om jezelf en niet om wat anderen denken. Dus fuck it!
5. Je bent alleen een slachtoffer van een situatie, niets meer, niets minder. Het is niet het einde van de wereld, eerder een nieuw begin van je leven.
Je ziet het, ik heb uitgebreid de tijd voor je genomen. Hopelijk heb je er iets aan. Als ik nog ergens mee kan helpen of iets moet verduidelijken, laat maar weten!
@pijnlijk
Petje af voor jouw reactie en dat meen ik oprecht vanuit mijn hart!!
Groetjes
Vlinder
@Pijnlijk
Bedankt voor je uitgebreide reactie, vind ik heel fijn!
Het enige wat ik wel denk, is dat steeds er aan denken hoe je ex met een ander bezig is, niet heel constructief werkt. Je jaagt jezelf er de eerste tijd alleen maar mee de put in. Dat is wat die vriend ook probeert te zeggen: tuurlijk denk je er aan, maar is het echt nodig jezelf er constant mee te pijnigen?? En dat lijkt me niet, het gemis is al pijnlijk genoeg.
Hij zegt juist: als je er aan denkt, kun je er een positieve gedachte tegenover zetten.
Je kunt die gedachten toch niet stopzetten, en geloof me, ik ben niet gek. Ik weet wat ze doen. Maar er de hele tijd aan denken is niet echt nodig, die obsessieve maalstroom zou ik graag stopzetten.
Dat is meer wat ik bedoel. Iedereen om me heen zegt natuurlijk ook: meid, dat is zo weer uit tussen die 2. Maar ik denk dan: dat hoeft dus niet, misschien is dit de liefde van zijn leven wel. Dat kan natuurlijk zo maar.
Dus ik ben me zeer bewust van hoe de situatie is, anders zou het niet zo'n pijn doen. Alleen probeert mijn brein het zo nu en dan wel, me even gek te maken met ontkennende gedachten als de pijn teveel wordt.
Met de rest van je dingen ben ik het ook helemaal eens hoor. Ik hoop ook, dat als de ergste schok voorbij is, ik echt een nieuwe start kan gaan maken!! Dankjewel en jij ook sterkte!
@Senzy
Het enige wat ik wel denk, is dat steeds er aan denken hoe je ex met een ander bezig is, niet heel constructief werkt. Je jaagt jezelf er de eerste tijd alleen maar mee de put in. Dat is wat die vriend ook probeert te zeggen: tuurlijk denk je er aan, maar is het echt nodig jezelf er constant mee te pijnigen?? En dat lijkt me niet, het gemis is al pijnlijk genoeg.
Hij zegt juist: als je er aan denkt, kun je er een positieve gedachte tegenover zetten.
Als iemand die het zelf heeft geprobeerd, geloof mij maar dat het werkt... Het gaat niet om het pijnigen, het gaat erom dat je er zo vaak geconfronteerd mee wordt dat je hersenen op een gegeven moment er geen zin meer in hebben. Dat ze zoiets hebben van.. pffft, zo is het genoeg. De behoefte om eraan te denken verdwijnt op een gegeven moment. Want wat gebeurd er als je ergens juist niet aan probeert te denken? Precies, het komt toch! En het blijft komen. Ironisch genoeg juist omdat je er niet aan wil denken. Op deze manier controleer jij het proces en niet andersom. Jij bepaald in welke mate je het laat komen, welke beelden, hoe lang die duren, etc etc. Ben je na 30 seconden klaar mee, prima! Doe het een paar keer op een dag, als je het voelt opkomen, en op een gegeven moment ben je helemaal klaar met die gedachten. De confrontatie met de pijn maakt je juist sterker. Het wegrennen ervan is wat je opbreekt.
@Pijnlijk
Die gedachten komen inderdaad steeds, daar kan ik niks aan doen. Maar ik probeer er gewoon niet in te blijven hangen. Ik denk er aan en dan bedenk ik vervolgens gewoon een positieve gedachte. Als ik er steeds aan blijf denken maak ik het juist alleen maar erger. Ik ben een zwelger, dus dat werkt voor mij helaas niet. Maar geloof me, het gebeurt nog vaak zat en dan is dat heel kut. Maar ik denk serieus niet dat je jezelf extra moet kwellen met die gedachten, je schiet er niks mee op en je weet toch niet precies wat ze doen. Is geen kwestie van ontkenning, absoluut niet. Want ik weet heel goed hoe het zit, maar meer een kwestie van het mezelf niet moeilijker maken dan het al is.
Ik loop niet weg van de pijn, omdat ik dat nu eenmaal niet kan. Maar ik ga de pijn niet voeden omdat ik dan hoop dat het sneller over is. Ik laat het gebeuren en stel er dan iets constructiefs tegenover. Inderdaad, iets als: Tja, dat is inderdaad verschrikkelijk kut, maar uiteindelijk was deze man niet goed voor me.
@pijnlijk
Bedankt voor je mooie mail, voor mezelf was het fijn om deze te lezen!
thanks, jovel
Quasi@Pijnlijk,
Beste @Pijnlijk,
Respect & bewondering voor jouw psychologische inzichten en het verwoorden ervan. Nog voor je een blog hebt geschreven over je eigen (hoogstwaarschijnlijke) pijnlijke levenservaringen ben je een ware buddy voor je lotgenoten. Jammer voor jou dat het lot je hier heeft gebracht, maar het is een geluk bij een ongeluk, je bent een aanwinst voor je lotgenoten op deze site. Vergeet vooral t.z.t. niet je eigen gal te spuwen.
Chapeau! You are a great personality.
Yours truly,
Quasimodo.
chris@senzy
ik wens jou echt alle sterkte veel dingen die je in jou blog zet zijn herkenbaar voor mij
als je mijn blogs zou lezen weet je genoeg mijn ex vriendin had al erg snel een ander
ik denk ook nog aan alles hoe het met ons was.hoe ze me voor de 2e keer heeft belogen
maar ik ben tot een conclusie gekomen dat zij is gevlucht uit de relatie
zij kan niet alleen zijn en niet op haar eigen benen staan en zo klampt zij zich snel aan een ander vast
ik zeg er niet teveel over ik ga ook door en hel van pijn heen
en ik kan me ook zoveel afvragen van waarom is ze zo snel over me heen en ze gaf zich snel aan een ander
ik herken je pijn en ongeloof
ik zei net tegen iemand die heet zielsverwant (op ldvd) dat je liefdes verdriet nog pijner doet hoe lang je iemand kent
en bij bent gebleven en met wat je gedeeld hebt met die ander
de ander gaat gewoon door net of het hun niks doet
maar in jou en mijn geval ze hebben allebei een ander,nu kunnen we ons afvragen waarom zijn hun nu gelukkig?
ja nu nog wel (roze wolk) want dat doet verliefdheid met je het kan hun ware zijn of ook weer niet
ik geef jou hierbij mijn medeleven want ik snap goed hoe jij je voelt
heel veel sterkte gr chris
Sudoku!
Heey...
Ik weet dat weglopen van gedachten waarvan je zeker bent dat ze waar zijn geen zin heeft, maar het is inderdaad niet nodig om jezelf te kwellen ermee... Ik denk dat ieder zijn manier heeft om daar mee om te gaan...
Bij mij helpt het, hoe dom het misschien ook klinkt, om een sudoku op te lossen! Vereist je volledige concentratie!
Je gedachten sturen...weet
Je gedachten sturen...weet je, ik geloof er wel in, petje af voor degenen die het kunnen...ik kan het helaas niet.
Bij mij is het in crisis situatie meestal het volgende stappenplan: Volledige shock en paniek, vervolgens redden wat er te redden valt (en daarin heb ik een vrij lange adem) en vluchtgedrag, wanneer dat niets blijkt uit te halen...defeat en opgeven (ontreddering) gevolgd door een gevoel van depressie.
Daarnaast lopen alle stadia ook nog eens door elkaar, af en toe weer onderbroken door shock, vluchtgedrag, weer proberen te redden wat er te redden valt, paniek en weer alles opgeven.
Meestal is het moment van rock bottom (die oneindig lang lijkt te duren) voor mij het keerpunt. Wanneer ik op het punt raak dat ik alle controle kwijt begin te raken over mijn leven, alles 1 grote doffe ellende lijkt te zijn en ik me obsessief alleen nog maar met dat verlies bezig kan houden, dat is het moment waarop ik me weer weet op te richten en het kwartje de andere kant uit slaat.
En in al die stadia probeer ik mijn gedachten te sturen en mezelf verstand in te praten. Lukt nooit.
Wat echter wel wat uithaalt is mezelf doordat mij koppie zegt dat dat beter kan zijn op een gezonde manier zelfmedicatie te geven. Ik denk dan aan voldoende rust pakken, een wandeling, naar de psych (dus hulp zoeken), extra vitamines, Reiki (doet bij mij wonderen!), yoga, mijn hobbies, etc etc.
Wat wil ik hiermee zeggen?
Volgens mij ben jij een ernstige perfectionist. Je moet van jezelf alles in een perfecte staat uitvoeren en laten we wel stellen - je hebt veel op je blaadje.
Je rekent nu jezelf ook nog eens af dat je in jouw ogen niet op een perfect manier ldvd hebt en ziet het als een falen dat je nu thuis blijft terwijl je trots op jezelf zou kunnen zijn dat je nu dus eindelijk duidelijk voor jezelf en je eigen gezondheid kiest!
Er is geen verkeerd of goed. Je voelt wat je voelt en het doet gewoon heel erg veel pijn. Ik vind dat je het harstikke goed doet!!! Je hebt maandenlang in staat van uiterste spanning geleefd, vechtend als een leeuw om terug te winnen wat jullie ooit hadden en je bent nu gedwongen om dat gevecht te staken. Natuurlijk ben je uitgeput en kapot van verdriet!!!
Overigens...ik geloof dat wat je nu denkt...dat hij uiteindelijk niet genoeg van je hield niets af doet aan de liefde die jullie ooit deelden. Iemand wiens liefde veranderd kan zielsveel van je gehouden hebben. Het is cru om te ervaren, maar het staat op zich. Al die herinneringen waren net zo echt als de ervaring van nu.
Ik ben ook geen voorstander van het continue doorleven van nare voorstellingen. Ga jezelf niet nog meer pijnigen!
Komt tijd komt raad lieve Senzy. Zorg goed voor jezelf en wees ook niet zo hard tegen jezelf!!!
xxxx