Daar staat hij op me te wachten. In eerste instantie zie ik hem niet direct als ik het trappetje afloop en zoekend om me heen kijk, maar als ik een stukje verder loop zie ik hem daar staan. Beetje afwachtend, handen in z'n zakken. Zo dicht mogelijk tegen de muur aan om te schuilen voor de miezerregen die in de late nacht druilerig naar beneden komt.

Op dat moment kan ik hem wel opvreten en realiseer ik me pas écht hoe zeer ik hem gemist heb de afgelopen dagen. Iets in me danst: "Daar ben je, yésssss, eindelijk, daar ben je!" Maar ik spreek het niet uit. Bang om het te zeggen, onzeker misschien ook wel. Hoe breng je zoiets zonder meteen als één of andere desperado over te komen?

Terwijl we naar mijn huis slenteren, vertelt hij over het uitgaan, over zijn bezigheden, over meisjes die hij kan krijgen maar die hij niet wil, over nachtenlang doorfeesten, over de baan die hij hoognodig moet hebben?¢‚Ǩ¬¶over alles. Die meisjes, dat steekt me. Ondanks dat hij me bijna zweert dat hij niks met ze uitgespookt heeft, vind ik het toch fucked up om te horen. Maar dat zeg ik niet. Hoe moet ik het ook zeggen? Wat kan ik zeggen? Hij is niet meer van mij.

Toch staat hij hier. Toch belt hij me weer, toch duikt hij weer op, toch zie ik in zijn houding en in zijn blik dat ik iets voor hem beteken. Ogen liegen niet, ogen zeggen alles. De kriebels in mijn buik komen opzetten en het liefst zoen ik hem ter plekke, midden op straat. Schijt aan de regen, schijt aan dat andere mensen ons kunnen zien, schijt aan wat ze denken. Maar ik doe het niet.

Thuis op de bank praten we. Het is vertrouwd, net als eerst. Het is alsof hij nooit weg is geweest, alsof die maandagavond dat het uitging alleen maar een vage, vervlogen droom is. Hij zegt me nog steeds dat het beter is zo. Dat hij me niets kan bieden, zo zonder baan en zonder geld. Dat ik beter af ben zonder hem. Maar in zijn ogen lees ik dat hij me mist en dat ik niet uit zijn gedachten ben. Anders zat hij hier ook niet.

Hij besluit te blijven slapen. Vraagt nog heel netjes of dat mag ook. Natuurlijk mag het. Het is ook geen doen om nog vijf kilometer naar huis te gaan lopen, in de regen om half 6 's morgens. Maar zelfs al had hij om de hoek gewoond, dan had ik nog gewild dat hij was gebleven.

We spreken af om elkaar niet aan te raken ?¢‚Ǩ‚Äú maar het is meer voor de show dan dat we het allebei echt zo voelen. Als we om half 7 die ochtend in mijn smalle eenpersoonsbedje liggen, voel ik zijn armen om me heen, de warmte van zijn lichaam, het kloppen van zijn hart. Zijn vingertoppen die lichtjes over mijn buik strelen en een kietelend gevoel produceren dat me bijna gek maakt. Zijn stem zachtjes bij mijn oor, als we nog wat liggen te praten. De eerste keer dat onze lippen elkaar aarzelend weer raken, het begin van een explosie die al het verlangen naar buiten laat komen. Zijn gezicht in mijn hals, zijn vingers verstrengeld in de mijne, als hij daarna bij me ligt. Zijn donkere ogen die naar me opkijken ?¢‚Ǩ‚Äú de blik die erin ligt en het gevoel dat hij me geeft, is voor al het geld in de wereld nog niet te koop.

Laat in de middag worden we pas wakker. Ik kijk naar hem, zie zijn slapende gezicht en vind hem mooier dan ooit. Ik denk terug aan gisteren, aan het beeld van hem bij dat kleine trappetje bij de discotheek. De donkere nacht, de regen, de verlaten parkeerplaats. Alleen hij en ik. In zijn slaap legt hij een arm om me heen en ik kruip nog even bij hem weg. Fuck die baan, fuck dat geld. Sommige dingen zijn onbetaalbaar.