Dinsdag 24 januari heeft mijn vriendin het uitgemaakt. Dit omdat zij vond dat onze relatie niet gelijkwaardig was, ze nu ziek is (ze heeft een hersenbloeding gehad voor de kerst) en ze dacht dat ze bij bij niet op de eerste plek stond. Wel heeft ze aangegeven nog hartstikke verliefd te zijn.
Donderdag daarop hebben we gebeld. was naar mijn mening een goed gesprek alleen gaf ze aan rust te willen. Wel hebben we in dat gesprek kortgesloten dat we elkaar gister 4 februari even zouden zien op het feest van vriendin van haar.
Vervolgens schiet ze alles wat ik probeer af. Ik heb elke dag een paar a4 geschreven met mijn gevoelens en dat zij altijd op de eerste plaats bij mij komt. Dit heb ik eerst voor mezelf gedaan maar later besloten dit ook aan haar te sturen.
Ik heb geprobeerd haar naar een picknick te krijgen op de plek waar we elkaar voor het eerst zagen. Hier allemaal dingen voor gekocht en tijd in zitten en moeite voor gedaan. Wou haar door een vriendin van haar laten ophalen maar deze heeft gelekt. werd ook afgeschoten en ze ontloopt me gewoon. Er zit na 2,5 jaar verkering nog niet een fatsoenlijk gesprek in.
Vanmiddag alle brieven die ik geschreven heb gestuurd en nog geen reactie. Ik blijf met zo veel vragen zitten. Ik weet dat liefde overwinnen kan maar hoe kan ik hier in godsnaam mee om gaan? je moet toch nog gewoon kunnen praten! Ik heb een fatsoenlijk uit elkaar gaan en antwoorden nodig. Ik heb haar nooit iets misdaan waarom doet ze nou dan alsof ik niet meer besta. Ik trek dat gewoon niet
Ik snap dat, en ongetwijfeld
Ik snap dat, en ongetwijfeld meer hier snappen je.
Wat mij vooraleerst te binnen valt is bijvoorbeeld: Heeft haar hersenbloeding hier mee te maken? Ze zeggen toch dat mensen daarvan veranderen kunnen??
het verandert
Ja het zou kunnen. 1 op de 3 mensen met hersenbloeding krijgt een depressie. dit kan 1 op 6 worden bij voldoende b6 en b12. Wil niet zeggen dat ze een depressie heeft maar ze ziet alles wel erg slecht na alle moeite die ik heb gedaan de afgelopen 1.5 week
Ik kan me voorstellen dat een
Ik kan me voorstellen dat een ervaring zoals een hersenbloeding op haar leeftijd je wereld heel erg op je kop zet. Ze zal nu waarschijnlijk even flink van haar pad zijn.
Mijn enig advies: geef haar niet meer druk, maar geef haar de ruimte waarom ze vraagt en maak haar alleen duidelijk dat je er voor haar bent en wil zijn, verder niets. Dat je van haar houdt maar begrijpt dat haar wereld ondersteboven is. Dat je het moeilijk vindt dat ze je nu wegduwt omdat je haar zo graag wil steunen, maar dat je dat zult accepteren als ze nu behoefte heeft aan die ruimte.
Echt, het klinkt alsof ze flink met zichzelf in de knoop zit, sommige mensen moeten nu eenmaal dingen in rust en eenzaamheid verwerken.
Wens je veel sterkte. Heb geduld, dit kan misschien nog keren!