Was het lief en leed, die we hadden!
Bleef ik te lang bij haar plakken, omdat ik zoveel van haar hou!
Het begon met een knipperlichtrelatie, waarvan ik het telkens uitmaakte, maar al gauw spijt kreeg en terug kwam, soms op handen en knieén.
Want ik ben verliefd op haar.
Al heel snel kwam ik achter dat zij een ander had, maar we besloten om samen te gaan wonen.
Eénmaal bij elkaar, hoorde ik van haar vriendenkring, dat zij destijds niet kon kiezen, tussen mij en die ander. Wat nog veel erger aan te horen was (vind ik dan), dat ze me later vertelde dat ik niet wist of ze het gedaan had met hem.

Er waren ook goede momenten in onze relatie, maar de wantrouwen die ik naar haar had, bleef. Zij is ook nogeens een jaloers type. Jaloers zijn we allemaal, maar dit was ziekelijk. Ze dacht altijd dat ik een ander had, maar ik was haar trouw, omdat ik zoveel van haar hou. En daarom zijn we gaan samen wonen en heb ik alles gegeven.
Maar in een relatie is het geven en nemen. Tegen haar in gaan deed ik zomin mogenlijk, want anders had ik ruzie met haar en praat ze twee dagen niet meer tegen me. Met haar kinderen, van haar vorige huwlijk, waren ze na een ruzie, binnen een minuut weer dikke vrienden. Dat is anders, zegt ze dan.
Haar moeder zei wel eens tegen mij, dat het ook mijn kinderen zijn. Waarop ik antwoorde, " nee moeders, het zijn mijn kinderen niet, want dat laat zij niet toe".
Tegen haar kinderen zei ze altijd, "zeg maar niets tegen hem, laat hem maar".
Vervolgens, waar de kinderen er niet bij zijn, zegt ze tegen mij dat de kinderen niets aan mij durven te vragen. Onzin, zei ik tegen haar. Dat kinderen vroegen altijd wel wat aan me, om hun ergens me te helpen.
Ik weet nog goed, dat ze ooit zelf een schouderklopje gaf en zei dat ze het goed gedaan had, met het opvoeden van haar kinderen.
Waarop ik antwoorde, "nee, schat. Wij samen hebben het gedaan, niet alleen jij".
In deze beiden gevallen, heb ze een paar dagen niets meer gezegt tegen me.

Ik heb er voor gevochten, om 12 jaar, samen te blijven met een vrouw en twee van haar geweldige kinderen. Tja, 3 jaar geleden was het de eerste keer, dat ze aan mij liet zien dat ze me niet kwijt wilde en ik trooste haar.

Totdat we vorig jaar ruzie kregen en zeiden tegen elkaar dat we maar moesten stoppen. Dat was altijd grootspraak geweest, maar nu bleef ze er om vragen.
In het begin zei ik tegen haar dat zij maar weg moest gaan. Maar zo ben ik niet en wilde ik niet uit elkaar.
Maar ze bleef er om vragen en ik werd steeds ongelukkiger. Ze praatte mij letterlijk de deur uit en niet zonder rede.
Wat mij ook in die tussentijd opviel, is dat ze hele avonden op haar computer zat te schrijven. Ik had een vermoeden en elke keer, vroeg ze of ik al een ander huis had. Begin maart van dit jaar, had ik een ander huis en was er druk mee bezig.
Ik wist niet hoe het allemaal zou lopen.

Eind maart, kwamen we weer in contact en zat ze, omdat ik haar zolang al ken, niet lekker in haar vel.
Ze vertelde dat iemand van het Internet heb leren kennen. Maanden voordat ik het huis uitging.
Ze biechte op dat ze een 'one night stand' had gehad, vlak nadat ik verhuist was en ze het uit wraakzucht gedaan had. Ze vond dat ze niet was vreemd gegaan. Ik denk daar anders over.
Haar wereld storte in. We hadden alle bij heel veel verdriet.
Omdat ik nog zoveel van haar hou, hebben we elkaar gesteun, die avond.
Ook omdat ze twee kinderen heeft, kon ik haar niet laten vallen.
Onze liefde was weer terug en dacht dat het weer goed zou komen.
Iedere avond zat ik bij haar en deed een aantal klussen bij haar in huis.
Iedere avond, zaten we elkaar te smssen, met kusjes en dat we elkaar nu al missen.
Maar ik bemerkte ook dat ze op een gegeven moment meer afstand ging nemen en uitvluchten ging zoeken.
Op een gegeven moment vroeg ze aan mij, "hebben wij nog een toekomst!" en het zweet brak me uit, op de manier hoe ze het vroeg. Ik dacht kijk om je heen, wat wij nu al hadden opgebouwd, in die 12 jaar. Maar al gauw kreeg ik weer een vermoeden.

Begin augustus was ik op een avond bij haar. We zaten op de bank(soms knus) naar een film te kijken. Het werd laat en ben ik naar huis gegaan. We hebben elkaar nog gekust en omhelst. De volgende dag heb ik haar gesmst, om te vragen of we die middag weg konden. Maar ze zocht alweer uitvluchten. Haar dochter wilde een keer met zijn allen gaan uit eten. Ik was enig sinds boos over , dat ze niets meer op die dag liet horen, tot aan het avond eten. Ze smsde mij, over het uit eten, dat we dat een andere keer moesten doen. Waarop ik kort antwoorde "o.k". en liet ook haar maar even met rust.

De volgende dag smsde ik haar weer, om te weten hoe het was, met haar zoon. Ze schreef dat het goed ging. Gelijk daarna wilde ik haar bellen.............maar ze nam niet op. Probeerde het weer....................................maar ze nam niet op. En weer...........................................maar ze nam niet op.
Weet je nog wat ik in het begin zei! "Tegen haar in gaan deed ik zomin mogenlijk, want anders had ik ruzie met haar en praat ze twee dagen niet meer tegen me."
Dat was nu ook het geval. Ze is boos en dacht, laat haar maar gaan. Ze is niet de enigste die hierom boos kan worden en liet er een paar dagen overheen gaan en belde ik haar weer op, maar.....................................ze nam niet op!
Gelijk daarna smsde ze me, "je moet me niet meer smssen en bellen. Het is over, klaar". Hieruit blijkt dat ze nog boos is en met een brok in mijn keel smsde ik haar, "ik respecteer je besluit en ga je goed met jou en de kinderen en hou ik nog altijd van je. Mocht er wat zijn, ben ik bereikbaar".
Ik deed dat uit boosheid, maar meer van dat ik er geen zin in had om er nog eens voor te vechten, voor onze relatie.
Overgens kreeg ik daarop geen reactie van haar.
Anderhalve maand later kreeg ik te horen, dat haar dochter in elkaar geslagen was en ik geschokt haar gesmst, hoe het met haar is!!!!.....................................................................geen reactie!!

Ik benijd mensen die hun kinderen wel nog zien.
Want dan heb je nog een doel in je leven.
Aan haar kinderen heb ik aangegeven, dat ze bij mij altijd welkom zijn.
Maar die laten ook niets van zich horen. Begrijp wel dat ze het niet verplicht zijn.
Zelfs van buren, waar ik een goede contact mee had en met haar vriendin, krijg ik ook niets te horen. Het is net of het allemaal aan mij ligt.

Nu is het niet zo, dat ik er een bijltje bij neerleg.
Ik heb een mooi huis en het mijn leven, die verder gaat.
Haar keus is geweest om er mee te stoppen.
Voor de zoveelste keer weer ingeschreven sta, met een contactadvertentie. Maar eigenlijk toch niet zo'n behoefde aan heb.
Bovendien heb ik oude hobby's uit de kast getrokken.

Desondanks alles wat er gebeurt is, tussen ons.
..De lief en leed.
..Om mij te negeren, na alles wat we samen gehad hebben.
..Dat ik een druk baasje ben, met alles wat ik doe.
..Mijn leven gewoon door gaat.
..En dat het goed gaat.
..Weet ik dat het nooit meer goed komt tussen ons...............................

...................is mijn hart nog altijd bij haar, omdat ik nog zoveel van haar hou.

(sorry voor het lange verhaal)